KRUSEDULLAR: Bestefar er ikkje som før, og teiknar berre uforståelege krusedullar. Eller er det kanskje eit kart? FOTO: FOTOGJENGEN I STUDENTERSAMUNDET
TEATER
Cirka absolutt nesten krusedull
Barneteateret, UKA 15, Intimen, Elgesetergate 21
Av: Studentersamfundets Interne Teater (SIT) – Benedikte Pernille Bakkeby Øverli, Aleksander Vognild Burkow, Hanna Malene Lindberg og Vilde Traagstad
Regi: Marlene Lindtner
Komponist: Birgit Djupedal
Kapellmeister: Hans Ystanes
Scenografi: Anne May Viddal
Kostyme: Marte Lorentze Tiller
Med: Lars Jorde, Berit Hartwedt, Trond J. Stavås, Emilie Marie Løddesøl, Tharald Stray og Simon Dai.
Ei leiken og utforskande, men ganske vanskeleg tilgjengeleg barneframsyning.
Sia UKA-77 er det i tillegg til revyen også spela barneteater under UKA. Barneteateret har alltid vore nyskriven dramatikk, og nokre gongar har denne framsyninga vore av det beste som er presentert under UKA. Slik var det diverre ikkje denne gongen.
Tale er 8 år og bur saman med foreldra sine og bestefaren. I haustferien kjem fettaren hennar, Karl, på besøk. Bestefaren har vore ei inspirasjonskjelde for dei to, og introdusert dei til verdsrommet, galaksar satelittar og svarte hol. Han er eit orakel som alltid har rett. Men noko er blitt annleis med bestefar, dei får ikkje lenger kontakt, og han teiknar berre inkjeseiande krusedullar og seier meiningslause ting. Dei to unge tar med seg eitt av bestefarens krusedullark, freistar å tolke det som eit kart, og frå køyesenga dreg dei ut på ei reise i verdsrommet.
Der ute er det opplevingar så det held. Dei møter eit skip, nei ikkje eit romskip, men eit piratskip drive av promp med tre «prompiratar» som er særs opphengde i ord på p, og som ikkje blir til særleg hjelp, snarare tvert om. Etterkvart møter dei også ulike dyr og vesen som dei freistar å få i tale, forstå og til å tolke kartet til bestefaren. Det er ei lang og opplevingsrik reise, tidvis ganske underhaldande og med mange artige innslag. Etter mye formålslaus leiting i det store rommet endar reisa til slutt i eit svart hol og med det oppvakning i den langt tryggare køyesenga deira.
Framsyninga er akkompagnert av eit utal vakre og særs godt framførte songar. SIT skal ha ære for å skape nytt og alternativt barneteater, men denne gongen har dei nok feilrekna publikum. At mange ungar er opptekne av verdsrommet og det uendelege, at dei kan og forstår mye om kosmos og stjernebilde veit vi, og dei største vil sikkert kunne vere med på ein god del av reisa til Tale og Karl. Men metaforane og terminologien er nok meir innretta på eit vakse publikum. Eg trur til dømes ikkje så mange ungar veit korleis sosialantropologar ter seg, om dei i det heile veit kva ein antropolog er. Slik blir kodane for kompliserte og historia vanskeleg å forstå om du ikkje har lese programheftet på førehand der heile forteljinga er presentert. Det er synd, for ideen er god sjølv om forteljinga i seg sjølv kanskje er litt uforløyst.
(Barneteateret blir spela på Intimen i Elgesetergate 21 (inngang frå Klæbuveien) nesten kvar ettermiddag fram til 25. oktober.)