Amund Grimstad

DANS 

Winter – silent sleep
Company B. Valiente/Polish Dance Theatre
Koreograf: Gunhild Bjørnsgaard
Dans: Ma?gorzata Mielech og Szymon Halik
Song/dans: Silje Aker Johnsen
Musikk: Rolf-Erik Nystrøm
Teaterhuset Avant Garden, Verkstadhallen.

Bildet:
KONTRAST: Ungjenta ber bod om at vinteren ikkje er evig. FOTO: PDT

Når ulike og gode krefter møtest kan både søt og sår musikk oppstå.

Polish Dance Theatre, det største danseteatret i Polen, har gåande ein framsyningssyklus som skal illustrere dei fire årstidene. Parallelt med dette heldt den norske koreografen Gunhild Bjørnsgaard i Company B. Valiente på med ein idé om å lage ein danseproduksjon om vinteren. Kontakt og samarbeid blei oppretta, og i nesten trippel tyding kan ein seie at søt musikk oppstod. Saman med dei to særs dyktige polske dansarane Ma?gorzata Mielech og Szymon Halik har Bjørnsgaard fått med seg saksofonisten (og komponisten) Rolf-Erik Nystrøm, og Silje Aker Johnsen som er noko så sjeldan som dansar og sopran. Det er blitt eit uvanleg sårt, vakkert og poetisk møte i ein scenografi like gold som produksjonens tittel.

I ei relativt lang produksjonstid er denne framsyninga blitt til gjennom sams improvisering og prøving. Bjørnsgaard har hatt ein berande idé om å utforske vinteren, og sjølv om ikkje årstida er like tydeleg heile tida, er vi heilt klårt i eit kaldt og sårt landskap, ein kvit og nesten ikkje-eksisterande scenografi der ljoset er nærast horisontalt. I dette vinterlandet foldar Bjørnsgaard ut ei danseframsyning der musikken og den særs klagande og ordlause songen blir ein heilt integrert del av dei magiske rørslene. Vinteren er ei tid då alt døyr eller går i dvale, ei tid då kulda gjer at livet har dårlege vekstvilkår. Like mye som utforsking av vinteren, var dette for meg ei framsyning om død og sakn. Eg er ingen røynd dansetilskodar, og i tillegg til at eg manglar språk til å beskrive det eg såg, er det sikkert mye eg korkje fekk med meg eller fatta. Men eg har ikkje vanskar med å sjå kva som er vakker og poetisk scenekunst, slik dette så avgjort var.

Eg skal halde meg frå for mange tolkingar, men den relativt lågmælte dansen til dei to særs røynde polske dansarane, der dei stundom fletta seg heilt inn i kvarandre for så å vende tilbake til den kalde distansen, ga meg ei uendeleg rekke assosiasjonar om sakn og lengt og om menneskelege relasjonar. Men framsyninga hadde berre blitt ei visuell oppleving utan alt for stor djupne om det ikkje var for musikken til Rolf-Erik Nystrøm. Det er imponerande at det er mogeleg å lage så mange ulike stemningar berre med ein saksofon. Og når Nystrøm etter kvart sleppte seg laus og blei ein integrert del av framsyninga også fysisk, blei heile mannen musikk og alt smelta saman til eitt. Bildet blei komplett med den språklause songen til Silje Aker Johnsen, ein song nesten som lengtande skrik, med slektskap til stevtradisjonen, og så ekspressiv at det var uråd ikkje å kjenne frustrasjon, lengt, kulde og alt vi elles plar forbinde med vinteren. Om årstida er aldri så kald og lite livgivande, er det likevel slik at ”nytt liv av daude gror”. Kulda og avmakta blei nydeleg kontrastert av Marlène Martin-Bjørnsgaard, ei ungjente som både i si relativt uprofesjonelle framtoning og barnlege veremåte bar bod om at våren, både som årstid og i menneskesinnet, neppe er så langt unna.

”Winter – silent sleep” hadde urpremiere i Polen tidlegare i år, og norgespremiere på Avant Garden 24. april i samband med dansefestivalen MultiPliè. Gunhild Bjørnsgaard har gjennom nydeleg koreografi og særs dyktig samarbeid med komponist, musikar og songar gitt oss ei sanseleg oppleving av dei sjeldne, ei framsyning som er like sår som ho er vakker. Det er rett og slett blitt noko så paradoksalt som lyden av det stille og rørslene til det fastfrosne.

Amund Grimstad

TEATER

Geografi og kjærlighet
Av Bjørnstjerne Bjørnson
Ilesesett av Øyvind Brandtzæg, Ragnhild Sølvberg, Cici Henriksen, Kine Bendixen, Helle Ottesen, Trond Peter Stamsø Munch, Trond-Ove Skrødal og Marianne Meløy.
Trøndelag Teater, Tiller helse- og velferdssenter.

Bildet:
UPRETENSIØST: Eit vanleg opphaldsrom, åtte skodespelarar og ein tekst, – så enkelt kan det gjerast! FOTO: AMUND GRIMSTAD

Eit leikent og opplagd ensemble gav oss ei absurd revitalisering av Bjørnson.

For ein dryg månad sia hadde Trøndelag teater premiere på si første ”ilesesetting”, eit slags dogmeteater utan regi, scenografi, kostyme eller rekvisittar, og der teksten blir lese og fysisk kommentert av skodespelarane. Først ute var ”Andevariasjonar” av David Mamet der to gamle menn pratar saman på ein parkbenk. Det var ein tekst som i utgangspunktet knapt kravde særleg regi. Med den andre ilesesettinga har teatret kasta seg ut på djupare vatn. Onsdag var det premiere på Bjørnstjerne Bjørnsons ”Geografi og kjærlighet”. Ein komplisert intrige og åtte skodespelarar er langt meir utfordrande enn to menn i samtale på ein parkbenk. Utfordrande er det nok også at produksjonen i tillegg er laga for turné. I samarbeid med Trondheim kommune skal han visast på ulike bydelskafear som del av ”Den kulturelle spaserstokken” fram til det blir ei framsyning i Theatercaféen 7. mai.

”Geografi og kjærlighet” er ein relativt klassisk forviklingskomedie som handlar om professor Tygesen (Øyvind Brandtzæg) som er sjukleg opptatt av geografi, og som, trass i at han eigentleg er ein snill og velmeinande person, blir ein tyrann og umogeleg å vere i hus med. Kona hans (Ragnhild Sølvberg) får etter kvart nok og forlet mannen for ei tid. Då kjem dottera  (Cici Henriksen) på banen. Ho er på mange vis lik faren, berre at hennar lidenskap er kjærleiken. For å gjere ei lang historie kort finn Tygesen til slutt ut at livet må innehalde både geografi og kjærleik, og så blir alle lukkelege.(?) Undervegs har folk kome og gått slik dei skal i ein forviklingskomedie.  Denne sjangerens viktigaste rekvisitt er døra. Med presis timing skal skodespelarane gå ut og inn av dører, forsvinne og dukke opp, og ofte i eit ganske høgt tempo. I ei ilesesetting er dette umogeleg ettersom alle er hundre prosent tilstades heile tida og det heller ikkje finst noka form for scenografi. Tempoet må også bli rolegare når alle må lese frå manus (sjølv om dei nok var relativt frigjorde frå boka etter kvart). Alt dette set andre og store krav til framføringa. Og ikkje minst til publikum.

For eg må vedgå at det ikkje alltid var like lett å vite kven som var kor til ei kvar tid. Det var så avgjort framsyningas største problem. Eg håpar eg undervurderer folk, men fryktar at eit urøynd publikum vil ha vanskar med å få med seg alt. Men samstundes blei dette aspektet ved framsyninga også etter kvart ein positiv dimensjon i seg sjølv. Når dei som skulle vere borte likevel var til stades, fekk oppsettinga meir og meir preg av ikkje berre å vere eit Bjørnsonsk godt over hundre år gamalt lystspel, men også eit ganske absurd teater der humoren låg vel så mye i det surrealistiske som i manus. Når skodespelarane i tillegg la inn små metasvisker for den røynde teatergjengaren, og sikkert også for å ha det artig sjølve, blei dette etter kvart langt større enn det teksten ga grunnlag for. Slik greidde denne heilt upretensiøse oppsettinga på eit leikent vis å revitalisere og modernisere Bjørnson. Og det utan regi!

Ilesesettinga av ”Geografi og kjærlighet” er blitt langt meir uhøgtideleg enn ”Andevariasjonar”, og er i si litt rufsute stil på grensa til rølp. Stor scenekunst er det vel neppe, men det leikne og særs opplagde ensemblet gav oss ei sjarmerande og ganske underhaldande framsyning. Og altså med ein ny og artig vri på eit drama som neppe er blant Bjørnsons beste. Meir skal ein kanskje ikkje forlange?
Amund Grimstad

(Meldinga stod i Klassekampen fredag den 23. april 2010)

MUSIKAL 

Spring Awakening
Manus og songtekstar: Steven Sater
Musikk av Duncan Sheik
Omsett av Ragnar Olsen
Regi: Kjersti Haugen 
Scenografi og kostyme: Dagny Drage Kleiva
Koreografi: Erlend Samnøen
Lysdesign: Eivind Myren
Musikalsk leiar: Åsmund Flaten
Med: Silje Lundblad, Hermann Sabado, Mads Bones, Hildegunn Eggen, Hallbjørn Rønning m. fl.
Trøndelag Teater, Hovudscena.

Bildet:
DESPERASJON: I møte med dobbelmoral og vankunne blir det fort ungdommeleg desperasjon. FOTO: GT Nergaard

Puberteten har alltid vore vond, men foreldregenerasjonen treng ikkje legge stein til børa.

Alle som freistar å legge lokk på pubertet og seksuell oppvakning, vil oppleve at hormona er som løvetann om våren. Dei sprenger seg gjennom den tjukkaste asfalt. Det er meir enn hundre år sia den tyske dramatikaren Frank Wedekind skreiv ”Frühlings Erwachen”, eit etter tida særs kontroversielt og revolusjonerande stykke om dobbelmoral, prøysserdisiplin og kva for alvorlege konsekvensar det kan få. Det gjekk heile femten år før urpremieren, og seinare er stykket både blitt tatt av plakaten og forbode. Mye har skjedd sia Victoriatidas kyske seksualmoral, men ”Vårløysing”, som stykket heiter på norsk, er nok diverre framleis like aktuelt. På bakgrunn av Wedekinds tekst, skreiv Steven Sater og Duncan Sheik musikalen ”Spring Awakening”, og jamvel om det berre er fire år sia urpremieren på Broadway, har musikalen alt blitt ein megasuksess på scener over heile verda. I slutten av januar i år var det norgespremiere på Oslo Nye, og laurdag var det premiere på Trøndelag teater.

Vi er definitivt i Tyskland i 1890-åra der foreldra framleis freistar å få ungane til å tru på storken, og der skuledagen er fylt av disiplin og greske gloser. Men under overflata til  ungdomane boblar og syd det, og meir enn ein har søvnlause netter og våte draumar. Vi møter eit rikt persongalleri, men tre hovudpersonar. Melchior (Hermann Sabado) er klassens duks, men også revolusjonær og fritenkar. Gjennom faktakunnskap freistar han å slå hol på mytane som ligg som ein klam presenning over kameratane hans. Verst er det for Moritz (Mads Bones) som også har problem med å henge med på skulen. Wendla (Silje Lundblad) er ei ganske sjølvstendig og tøff jente som blir kjærast med Melchior, men som nok ikkje forstår heilt kva ho er med på. Eg skal halde meg frå å røpe kva som skjer og korleis det går, men her er nok å kjenne seg att i for den som er (eller har vore) ung, og som i tillegg har eit bankande hjerte.

Wedekind og Sater er innom både incest, mishandling, homofili, masochisme, graviditet, abort og meir til, slik at ein fort kunne tru at dette var eit pedagogisk lærestykke om seksualitet. Det er det ikkje, men tvert om særs god og tankevekkande underhaldning. Kjersti Haugen har laga ei heilstøypt framsyning med masse ungdommeleg trøkk og energi samstundes som ho har greidd å ta godt vare på dei rolege og meir lyriske scenene. Jamvel om dette er Tyskland i 1890-åra, har ho makta å skape eit truverd som eg trur vil treffe også dagens ungdom. Ragnar Olsens omsetting er særs naturleg og munnleg, og har gitt rom for at alle skodespelarane kan nytte eigen dialekt. Det gir ein ekstra autentisitet og er med på å bryte ned distansen. Scenografien til Dagny Drage Kleiva er i utgangspunktet eit stort og dystert rom i mørk eikepanel, men som ho etter kvart greier å skape om til kva det skal vere. Ved å la scena vere relativt ope og umøblert gir ho også rom for velkoreograferte opptrinn og spel i høg fart og med stor energi. Erlend Samnøens koreografi er med på å gjere oppsettinga til også å bli ei særs vakker sanseoppleving der rørsle og musikk smeltar saman til eitt.

Musikken til Duncan Sheik er relativt sviskefri, og i motsetnad til andre suksessrike musikalar, vil ein neppe gå nynnande heim. Dette er ingen kritikk for melodiane står godt til tekstane. Det sju mann store orkesteret, under særs kunnig leiing av Åsmund Flaten, gir eit utmerka lydbilde og er så avgjort med på å drive fram handlinga. Musikarane er plassert særs synleg i bakre hjørne av scena. Så lenge orkesteret ikkje tar fysisk del i handlinga, er dette eit uheldig val. Refleksar og blinking i instrument, notestativ og leselys gir eit inntrykk av rot og tar merksemda frå handlinga, særleg i situasjonar der scena er relativt mørk.

Ensemblet er samkøyrt, sceneskifta er presise, det blir spela i høgt tempo og med stor energi. Dei tre hovudpersonane leverer særs gode og truverdige rolletolkingar. Silje Lundblad er den oppegåande, men likevel lett naive som gradvis og for seint forstår kva ho har vore med på. Hermann Sabado er motoren i framsyninga og får utmerka fram den ungdommelege desperasjonen i møte med dobbelmoral og vankunne. Og Mads Bones gir oss ei gripande tolking av ein tragisk og heilt unødvendig lagnad. Hildegunn Eggen og Hallbjørn Rønning spelar fjorten ulike vaksenpersonar, og greier både å nyansere dei, og å unngå overspelet som ligg latent i nokre av rollene.

”Spring Awakening” er blitt ei heilstøypt framsyning som på framifrå vis både greier å problematisere eit aktuelt og vanskeleg tema og å gjere det til god og tankevekkande underhaldning. Og ikkje minst er det blitt ei uvanleg vakker framsyning.
Amund Grimstad

(Meldinga stod i Klassekampen måndag den 12. april 2010)

TEATER

FAUST & Reklamekabareten
Av Christian Lollike
Omsett av Mina Stokke og Marina Popovic
Regi: Martine Løkholm og Marina Popovic
Scenografi: Are Moa Gausen
Med: SIT (Studentersamfundets Interne Teater)
Studentersamfundet i Trondhjem, Knaus 

Å forsøke å lure reklamen er eit fåfengd prosjekt.

Det er snart femti år sia plateselskapet Decca proklamerte at ”All the revolutionaries are on Decca”, og etter det har kampen mot kommersialiseringa vore tapt ein gong for alle. Den danske dramatikaren Christian Lollike har laga ein artig tekst som tar tak i spørsmålet om kunsten likevel kan greie å sigre over, eller i det minste ”lure”, reklamen og den aukande sponsinga. SIT har omsett og tilrettelagd teksten for sitt eige bilde, og sundag var det norgespremiere på Knaus.

FAUST & Reklamekabareten er metateater i aller høgste grad, og stundom også metametateater. Eit idealistisk teaterkompani (SIT) vil gjerne lage produksjonar som, om dei ikkje endrar verda, i alle fall set vesentlege spørsmål opp til debatt, systemkritisk og uavhengig. Men så var det der med pengane og å få råd til å lage desse produksjonane. SIT har ikkje midlar, og er truga av oppløysing. Eit i dobbel tyding kreativt reklamebyrå vil tilby sponsing mot produktplassering, og dette er sjølvsagt heilt uspiseleg for dei unge idealistane. Men reklamefolka er pågåande, og i nauda eter som kjend fanden fluger. SIT finn difor ut at dei kan lage produksjonar der reklamen blir ironisert. Då er integriteten på plass og samvitet reint. Men så syner det seg altså at antireklame også er god reklame og at sponsorane kjøper ironien. Kva gjer ein då? Kanskje bad taste eller slett framføring. Kampen blei som sagt tapt for femti år sia, og i hovudsak er det nok den konklusjonen vi får presentert på Knaus også.

Oppsettinga er leiken og full av humor, og ikkje så reint lite sjølvironi. Det opnar lovande med ein konferansier som i beste Cabaret-stil tar oss inn i problematikken. Men det blir raskt tydeleg at her er det store manglar i regi og dramaturgi. Oppsettinga er full av tablå der ein nok kunne ha kutta med hard hand, og der dei alt for mange sceneskifta er langt frå saumlause. Sjølv om det er mange gode einskildprestasjonar, er det likevel tydeleg sviktande personinstruksjon.  For meg framstod stykket som relativt uferdig. Dette seier eg fordi eg gjennom åra har sett særs mye bra teater frå SIT si side, og studentane får ha meg orsaka for at eg legg lista eit godt hakk over vanleg amatørteater.
Amund Grimstad