Amund Grimstad

TEATER

«A Doll’s House»
Teater Innlandet
Av Plexus Polaire i samarbeid med Figurteatret i Nordland og Teater Innlandet
Basert på «Et Dukkehjem» av Henrik Ibsen
Regi: Yngvild Aspeli og Paola Rizza
Scenografi: François Gauthier-Lafaye
Kostyme: Benjamin Moreau
Koreograf: Cécile Laloy
Komponist: Guro Skumsnes Moe
Figurar: Yngvild Aspeli, Sébastien Puech, Carole Allemand, Pascale Blaison og Delphine Cerf
Lysdesign: Vincent Loubière
Lyd: Simon Masson
Med: Yngvild Aspeli og Viktor Lukawski

Ei metaforrik og symboltung framsyning som både gir ny innsikt og er særs tru mot Ibsens idé.

Den norske scenekunstnaren Yngvild Aspeli (f. 1983) er utdanna i Frankrike der ho har budd og arbeidd dei siste 20 åra. Figurteatergruppa Plexus Polaire som ho har bygd opp, spelar for fulle hus over heile verda. Her heime er ho framleis lite kjend sjølv om det har vanka både Hedda-pris og nominasjonar. Nå har ho, med utgangspunkt i Henrik Ibsens «Et Dukkehjem», laga ei symboltung, utfordrande, intens og opplevingsrik framsyning som opnar nye dører og som sit i deg lenge etter teppefall. Verdspremieren var i Frankrike i september, og i helga var det norgespremiere på Teater Innlandet.

På scenekanten og i «sivil» fortel Aspeli oss i opninga om ein fugl som flaug inn i vindauget hennar, og som ikkje ga henne ro. I bokhylla fann ho ei tilfeldig bok som viste seg å vere «Et dukkehjem», dramaet om Nora, Torvald Helmers «lerkefugl» som freista å fly gjennom heimens usynlege glasveggar og jage ut alle skrømta. Så fell teppet, og scena er eit lukka 1880-tals rom der tre ungar sit ved juletreet, Torvald ved bordet, og i bakgrunnen står husvennen, Dr. Rank. Etter kvart kjem også Sakførar Krogstad og Kristine Linde. Alle er dokker i full storleik og særs detaljrike. Aspeli er Nora, men er også dokkeførar og spelar alle dei andre figurane, samstundes som ho med metagrep går ut av handlinga og fortel kva som skjer. Gjennom berre snaue halvannan time greier ho å gjere Ibsens drama lett tilgjengeleg. Ho gir oss ei Nora som ope vedkjenner seg å ha signert falskt for å redde mannens liv, og som ikkje ser noko moralsk forkasteleg i det. Men ho får ein augeopnar når Torvald seier han ikkje kan ofre æra si for den han elskar, og ho repliserer at det er det som tusenvis av kvinner alltid har gjort.

Alt dette blir framført velspela og forståeleg. Men det er alle dei andre laga, det symboltunge, og den kreative bruken av metaforar, som gjer denne framsyninga så annleis. Tarantellaen som Nora dansar, har ein mytologisk bakgrunn. Edderkoppen tarantell ga giftige bitt som gjorde at, kanskje spesielt kvinner, fekk krampar og blei som besette. Løysinga var heftig dans for å sveitte ut gifta. I denne framsyninga er det som om nettet snører seg saman rundt Nora, edderkoppane heimsøkjer henne og blir stadig større og meir trugande. Heilt til det toppar seg i ein ekstatisk dans som gjaldt det livet. og der Aspeli gir oss ei nesten akrobatisk oppvising i føring av ei dansande menneskestor dokke.

Plexus Polaire og Yngvild Aspeli er perfeksjonistar, og det fekk vi tydelege prov på i utsøkte og sinnrike detaljar, i imponerande synkrone skift, og i ekstremt livaktige figurar. Det er stram regi, og oppsetjinga er forbausande tru mot Ibsens idé. Som i tidlegare produksjonar har Guro Moe komponert stemningsskapande musikk som bygger opp under dramatikken og som er med på å gjere framsyninga til ei stor multimedial oppleving. Og mot slutten skjer eit kraftig og overraskande brot når Viktor Lukawski entrar scena som Torvald. Når Nora går, er ringen slutta. Alt fell frå kvarandre og Torvald sit att med restane av ein fugl som flaug rett på ein glasvegg. Er vi alle berre marionettar?

(Meldinga stod i Klassekampen måndag den 19. februar 2024.)

TEATER

«Medea»
Teatret Vårt, Molde.
Av: Evripides
Regi og romkonsept: Tatu Hämäläinen
Romkonsept, lys- og kostymedesign: Phillip Isaksen
Komponist og musikar: Tatu Rönkkö
Med: Sara Fellman, Torbjørn Eriksen, Johanna Mørck, Lars Melsæter Rydjord, Boye Mørck Heiberg og Lilja Mariell Høyer Berge

Gjennom eit lågmælt, nesten kviskrande spel, kjem vi tettare på psykologien bak Medeas val.

Heilt frå Evripides skreiv tragedien «Medea» for snart 2500 år sia, basert på myten om ho som i sjalusi drap båe ungane sine, har publikum late seg forundre av denne historia. Ho bryt med alt vi er opplært til å tru på, instinkta knytte til morsrolla er truleg av dei sterkaste vi har, og for dei fleste er handlinga heilt uforståeleg. I nyare tid er det langt mellom kvar gong originalen til Evripides blir sett opp. Men mange har skrive drama over den same tematikken, som Suzanne Osten og Per Lysanders «Medeas Barn», Sara Stridsbergs «Medealand», Athena Farrokhzads «Moral ifølgje Medea» for å nemne nokre, så temaet er framleis meir enn levande på norske scener. Nå har Teatret Vårt henta fram att Evripides tekst, og det er blitt ei særs neddempa framsyning.

Den finske regissøren Tatu Hämäläinen gjorde stor suksess på Teatret Vårt for tre år sia med «Scener fra et ekteskap». Saman med same scenograf og musikar som den gongen er han nå henta inn att for å setje opp «Medea». Nok ein gong syner dei oss at det er teater utan dei store geberdar og effektar som kan bli dei mest gripande.

Medea, halvt gud, og omtalt som ei trollkvinne forelskar seg hovudstups i helten Jason. Med magiske evner greier ho å ta frå faren eit heilagt skinn Jason ønskjer seg. Det resulterer i at Jason, Medea og dei to borna deira må flykte, og endar opp i Korint. Jason har ambisjonar, og seier ja når kong Kreon tilbyr han dottera si, Glauke. Der startar dette dramaet og vi blir vitne til Medeas grenselause sjalusi som kulminerer med at ho tar livet av både kongen, Glauke og dei to barna sine.

Scena er eit nesten nake podium der dei einaste scenografiske elementa er ei kvadratisk lysande himling, nokre klede og eit semitransparent forheng på bakre del av podiet. Spelet er også neddempa, for her er det orda som skal gjere jobben. Dei to ungane (Boye Mørck Heiberg og Lilja Mariell Høyer Berge) er til stades på scena mykje av tida. Dei seier ikkje stort, men det sceniske nærværet er likevel påtrengande sterkt. Johanna Mørck og Lars Melsæter Rydjord har fleire roller. Dei spelar nokre av folka rundt Jason og Medea, dei kommenterer handlinga, og dei opptrer som ei slags indre stemme, eller samvit for Medea. Men det er Jason (Torbjørn Eriksen) og Medea (Sara Fellman) det handlar om. Han freistar å forklåre at giftarmålet med Glauke er eit fornuftekteskap for å trygge ungane og Medea, men argumenta fell på steingrunn. Det er lett å demonisere Medea, men Sara Fellman syner henne som eit rasjonelt og tidvis empatisk menneske, og også med morskjensler for ungane. Difor blir vala hennar også så mykje sterkare. Det finstemte samspelet mellom Fellman og Eriksen viser oss at det er mogeleg å spele store drama med sordin, og for Fellmans vedkomande nesten utan å vere synleg på scena ettersom vi for det meste berre kan skimte henne gjennom forhenget. «Medea» er ei heilt uvanleg lågmælt framsyning som set nesten for store krav til publikum for her er lite ytre handling. Difor blir det eit litt uforståeleg brot at barnedrapa blir spela ut så konkret og tydeleg.

Med det stillferdige, nesten kviskrande spelet, og med eit intenst lydbilde frå Tatu Rönkkö kjem vi i denne framsyninga tett på psykologien bak vala Medea tar, sjølv om vi framleis ikkje forstår dei.

(Meldinga stod i Klassekampen onsdag den 14. februar 2024.)

TEATER

«Kongsemnene»
Trøndelag Teater, Hovudscena
Av: Henrik Ibsen
Regi: Yuri Butusov
Scenografi og kostyme: Aleksandr Shishkin-Hokusai b
Lysdesign: Eivind Myren
Med: Arturo Scotti, Hans Petter Nilsen, Ingunn Beate Strige Øyen, Synnøve Fossum Eriksen, Tomas Jensen Takyi, Madeleine Brandtzæg Nilsen, Emma Caroline Deichmann, Per Bogstad Gulliksen, Isak Holmen Sørensen, Fabian Heidelberg Lunde, Emil Olafsson og Snorre Ryen Tøndel

Ei oppsetjing som er ulik det meste eg har sett, og som ved å blande alt og inkje likevel greier å vere eit heilskapleg kunstverk.

Henrik Ibsens «Kongsemnerne» blei skrive i 1863, og er eitt av hans siste historiske drama. Handlinga er lagt til starten av 1200-talet, slutten på dei over hundre år lange borgarkrigane i landet, og dreier seg om rivaliseringa om kongsmakta mellom Håkon Håkonsson og Skule Bårdsson. Dramaet er tekstrikt og langt, og både difor, og fordi det kan verke litt utdatert, blir det ikkje spela så ofte lenger, faktisk berre to oppsetjingar dei siste 25 åra. Men, tretti år etter førre gong, har Trøndelag Teater vald å setje det opp som hovudsceneproduksjon, og til det har dei greidd å hente inn den russiske regissøren Yuri Butusov. Opposisjonell og ein sterk kritikar av Putin, har han tatt med seg familien og gått i eksil, og er for tida ein nomade utan fast bustad. I Norge har han tidlegare sett opp eit par produksjonar på Hålogaland Teater for snart 20 år sia, i tillegg til eit russisk gjestespel av Jon Fosses «Draum om hausten» på Det Norske Teatret i 2019.

Butusovs regigrep og teaterspråk er nok uvand for dei fleste her heime. Han presenterer bilde, – store spektakulære bilde, og han er perfeksjonist og openbert heilt kompromisslaus. Saman med scenograf og kostymedesignar Aleksandr Shishkin-Hokusai og teaterets eigen lysdesignar, Eivind Myren, og ikkje minst med eit strålande opplagt ensemble, presenterer han noko av det mektigaste eg har sett på Trøndelag Teater. Han nyttar omtrent alle dei verkemiddel som finst i scenekunsten, med stadige digresjonar og brot med humor, absurditetar og ikkje minst spennande lydspor. Og trass i alle dei ulike verkemidla som kunne ha gjort dette til berre ei mengd påhitt, har han greidd å lage ei heilskapleg framsyning, tydeleg i sitt forsett, fengslande og til ettertanke, men faktisk også særs underhaldande.

Håkon Håkonsson (Arturo Scotti), som i si tid blei brakt i redning av birkebeinarane, er nå blitt vaksen, er populær og etter at kong Inge døydde har han late seg utrope til konge i Norge. Han er son av Håkon Sverresson og frilla Inga frå Varteig (Ingunn Beate Strige Øyen), men herkomsten er litt uviss, så Inga har bore jarnburd og slik stadfesta at Håkon er retteleg tronarving. Jarlen Skule Bårdsson (Hans Petter Nilsen), halvbroren til kong Inge, forstår at slaget om kongsmakta er over, og som plaster på såret tek Håkon dottera hans, Margrete (Synnøve Fossum Eriksen), til kone og gir samstundes Skule hertugtittel. Men den intrigante, maktsjuke og manipulerande biskop Nikolas (Thomas Jensen Takyi), vil det annleis og set grillar i hovudet på Skule om at kongsmakta likevel ikkje er tapt. Og så får vi ei årelang rivalisering mellom dei to som endar med at Skule blir drepen ved Elgeseter kloster, rett over elva for Trøndelag Teater.

Historia er interessant nok, men det er rivaliseringa, psykologien, maktspelet og ikkje minst tru og tvil som er temaet. Og så ligg det også ei godt synleg antikrigs-haldning i botn. For å få fram alt dette målar Butusov bilde etter bilde med uvanleg brei pensel, og med den mest fargerike palett eg har sett på noko teater. Det er sjangerblanding både i kostyme og spel, det er komikk og djup tragedie, og det er lydspor frå Bach og Händel via Led Zeppelin og Beatles til Mari Boine og Ole Paus. Til berre å kunne russisk, og med overflatisk kunnskap om Norge, er det meir enn imponerande kor presise situasjonar og illustrasjonar Butusov greier å skape. Scenografien er ei historie for seg, i opninga eit svart ruinert landskap, ei krigssone, men som ved den mest omfattande bruk av snorloftet endrar seg i takt med handlinga. Det er symboltunge verkemiddel, og avstikkarar til dette og hint frå Chaplin til komisk akrobatikk og figurteater. Og aldri har eg sett ein meir omfattande, men vellukka lysdesign frå Eivind Myren.

Ibsen er kjend for sterke kvinner, også i nokre av dei historiske dramaa. I denne oppsetjinga er dei fire kvinnene reduserte til berre mødrer og koner, og det er nok meir Butusovs enn Ibsens val. For trass i mangslungen handling og mange aktørar i dette maktspelet, er det i røynda Håkon, Skule og delvis bispen dette dreier seg om. Thomas Jensen Takyi er eit fyrverkeri og eit oppkome, ikkje minst fysisk, i sin presentasjon av biskop Nikolas. Arturo Scotti er tydeleg og myndig som Håkon, ein mann med eit kall han gjer alt for å følgje. Men det er Hans Petter Nilsen som Skule, rivalen, og ikkje minst tvilaren som har fått mest å spele på. Og han gjer det overtydande, vart og med stor innleving. Samstundes som han formidlar ein som slit med tvilen, greier han også å handtere både Chaplin, og alle digresjonane.

I Yuri Butusovs regi har «Kongsemnene» fått ny vitalitet, og er blitt ei uvanleg mangesidig framsyning i ei sjangerblanding som kunne ha blitt sprikande, men som likevel har ei klår retning og eit tydeleg forsett.

(Meldinga stod i Klassekampen laurdag den 10. februar 2024.)

TEATER

«Størst av alt er kjærligheten»
Trøndelag Teater, Gamle scene
Av: Jonas Corell Petersen
Regi: Jonas Corell Petersen
Scenografi og kostyme: David Gehrt
Musikalsk ansvarleg: Gaute Tønder
Lysdesign: Magnus Mikalsen
Med: Sunniva Du Mond Nordal, Jo Saberniak, Marte M. Steinholt, Tor Ivar Hagen, Trond-Ove Skrødal, Natalie Grøndahl Tangen og Åsmund Flaten

I ei tid der vondskapen vinn fram er det godt å kunne gle seg og sjå lys og håp.

Som eit lite lys i ei elles mørk verd har Trøndelag Teater late Jonas Corell Petersen lage ei upretensiøs musikalsk framsyning som utforskar kjærleiken. Det handlar ikkje om kjønnsdrifta, men om dei store eksistensielle kjenslene, desse valdsame kreftene som både kan gi fortaping, død, håp og glede, men mest det siste.

Seks av teaterets habile songarar, som også kan å traktere ulike instrument, saman med den dyktige kapellmeisteren, Åsmund Flaten, gir oss halvannan times vandring i lengt, håp, einsemd og sjølvsagt den heilt utslettande og euforiske kjærleiken. Det tar til i foajeen på teateret der Flaten serverer oss pianospel av Maurice Ravel før ensemblet under leiing av Tor Ivar Hagen varmar opp publikum, introduserer oss til det som skal skje, og får oss med i allsong av «What the World Needs Now Is Love» av Burt Bacharach og Hal David. Då er stemninga sett, og vi flyttar oss inn i teatersalen.

På ei relativt nake scene der eit stort Eros-hovud heng som eit Damokles-sverd over aktørane og ein steinhoggar held på oppe i lufta, får vi eit inntrykk av at kjensler kan vere flyktige, og at lite er hogd i stein. Gjennom ei rekkje tablå, og eit tjuetals songar i spennet frå Schubert, Bach og Grieg til Rolling Stones, Prince og Kate Bush tek ensemblet oss med på ei underhaldande musikalsk utforsking av desse store kjenslene som kan skape så ulike reaksjonar som død og den høgste lykka. Det kryr av referansar til antikken, gresk mytologi og tragediar. Men trass i alle dei ulykkene som kan kome i kjærleikens kjølvatn, er hovudretninga likevel tydeleg, for mest av alt er framsyninga blitt ein ode til håpet. Det er ei feelgood-oppsetjing som gjer oss glade og litt meir fortrøystingsfulle i eit vintermørke med både krig og uvêr. Musikalsk er dette særs bra, toppa av ei framføring av Princ sin «Nothing Compares 2 U» der alle aktørane tek del både med song og instrument. Det er eit leikent, samstemt og samspela ensemble, gode skift og framifrå musikk. Men tekstgrunnlaget til Jonas Corell Petersen kunne nok med fordel ha vore spissa litt meir. Likevel var det, trass i det upretensiøse, ei framsyning som gjorde godt og faktisk ga litt håp. Kanskje er det nok?

(Meldinga stod i Klassekampen onsdag den 7. februar 2024.)

TEATER

«Tåkefall»
Rogaland Teater, Intimscena
Av: Noah Haidle
Omsett av: Gunstein Bakke
Regi: Kjersti Haugen
Scenografi og kostyme: Katrin Bombe
Komponist: John Derek Bishop
Lysdesign: Haakon Espeland
Med: Marianne Holter, Øystein Martinsen, Helga Guren, Even Stormoen og Anders Dale.

Formidabelt ensemblespel i ei absurd og tankevekkjande oppsetjing om at ein i alle fall må forsøke for å lukkast.

Den amerikanske dramatikaren Noah Haidle (f. 1978) har trass ung alder alt ein omfattande produksjon både for scene og lerret. Stykka hans blir sette opp over heile verda og han har vunne ei rekkje prisar. Her heime er berre tre av dei blitt sette opp, alle ved Det Norske Teatret, og det er også alt. Teatersjefen ved Rogaland Teater, Glenn André Kaada, var sjølv regissør for ein av dei, «Herr Marmelade», i 2016 og såg nok kvalitetane i forfattarskapet, for nå har han vald å setje opp «Tåkefall» («Smokefall») frå 2013 på Rogaland Teaters intimscene.

Framsyninga er eit tett og intimt kammerspel som vekslar humoristisk og leikent mellom realisme og det absurde, og som har eit særs relativt forhold til omgrepet tid. Vi startar ein stad i Amerika på tidleg femtital der Violet (Marianne Holter) ventar tvillingar som barnefaren Daniel (Øystein Martinsen) ikkje vil ha. Frå før har dei ungjenta Beauty (Helga Guren), farens augestein. For nokre år sia proklamerte ho at ho hadde sagt sitt, og slik blei det. Ho slutta å prate. Pater familias er obersten (Even Stormoen), Violets mor, enkemann og lettare dement, men i ljose augeblikk formidlar av stor livsvisdom. Anders Dale er forteljaren som leverer den eine forklårande fotnoten etter den andre. Så følgjer vi denne vesle familien gjennom fem-seks generasjonar i ei setting der tida korkje er lineær eller konstant, men fullstendig flytande. Dei same fem skodespelarane går ut og inn av roller i dei ulike generasjonane der omdreiingspunktet heile tida er den vanskelege kjærleiken, at alle forhold på eitt eller anna vis før eller seinare er dømde til å mislukkast. Men at vi likevel må forsøke. For denne framsyninga er ein humoristisk og underhaldande hyllest til freistnaden. Du vinn i alle fall ikkje om du lar vere å forsøke.

Kjersti Haugen har regien, og ho har gjennom mange år synt seg som ein god historieforteljar. Det kjem godt med, for denne historia er både litt innfløkt og omstendeleg, og det tar ei stund før det losnar heilt, men då sit ein også nesten trollbunde og freistar å følgje med på den langt frå kronologiske handlinga, full av uventa brot og skift, surrealisme og absurditetar, tidvis presentert på hysterisk artig vis.

Katrin Bombes scenografi er ein rund, opphøgd plattform der publikum sit på båe sider. Dei einaste scenografiske elementa er ein stol, eit epletre som nærast er del av familien, og eit puslespel som aldri blir ferdig. Og over det heile ein lysande sirkel. I denne manesjen følgjer vi den vesle familien på si absurde, litt triste, men også humoristiske leiting etter både meining og lykke. Trass i enkel scenografi, er den særs symboltung, og det sirkulære illustrerer effektivt mantraet om at alt berre går rundt og rundt utan start og mål.

I fleire tidlegare meldingar av oppsetjingar på Rogaland Teater, har eg framheva teaterets spesielle evne til å lage godt ensemblespel. Denne produksjonen er nok eit solid prov på det. Fem ekstremt samspela skodespelarar som alle leverer på høgste nivå med både timing og spel. Eg må likevel få trekkje fram framsyningas store høgdepunkt der vi får bli med inn i Violets livmor og møter dei to tvillingane (Anders Dale og Øystein Martinsen). I eit særs fysisk og fullstendig absurd spel vekslar dei mellom stor intellektuell kapasitet og heilt infantile spedbarnsrefleksar medan dei ventar på og gruar seg til fødselen. Den scena er åleine verd besøket.

(Meldinga stod i Klassekampen måndag den 5. februar 2024.)

TEATER

«En sporvogn til begjær»
Rogaland Teater, hovudscena
Av: Tennessee Williams
Omsett av Leif Schiødt-Helgeland
Regi: Maria Kjærgaard-Sunesen
Scenografi og kostyme: Simon Holk Witzansky
Komponist og lyddesign: Sjur Miljeteig
Lysdesign: Steinar Lohne
Med: Nina Ellen Ødegård, Kim Jøran Olsen, Mari Strand Ferstad, Matias Kuoppala, Kim Fairchild, Svein Solenes og Edvard Rossland.

Nokre fine, vare tablå, men for fragmentarisk og overspela til å lukkast.

Då den amerikanske dramatikaren Tennessee Williams (1911-1983) skreiv «En sporvogn til begjær» i 1947, blei dramaet raskt ein stor suksess. Året etter premieren fekk han Pullitzer-prisen, og med den ikoniske filmen frå 1951 med Marlon Brando og Vivian Leigh i hovudrollene skreiv dramaet seg inn blant det aller beste av amerikansk samtidsdramatikk. Den mangefasetterte tematikken om attrå, makt, klassereiser, sanning, livsløgn og kjønnsroller, for å nemne nokre, er stadig like aktuell. Frå dei første norske oppsetjingane alt i 1949, er stykket spela eit utal gongar også her heime, og onsdag var det premiere på Rogaland Teaters hovudscene i regi av Maria Kjærgaard-Sunesen.

Handlinga tek oss til det franske kvarter i New Orleans rett etter verdskrigen, men i denne oppsetjinga lett modernisert til vår tid. Blanche Dubois (Nina Ellen Ødegård) har reist frå sitt fransk-amerikanske tilsynelatande aristokratiske liv på ein herregard i Mississippi for å vitje systera Stella (Mari Strand Ferstad). Stella er gravid, bur i eit kummerleg tilvære og er gift med den polskætta machomannen Stanley Kowalski (Kim Jøran Olsen), ein enkel arbeidarklassegut nett heimvend frå militærteneste og krig. Systrene har gått kvar sin veg i livet, og den ikkje så reint lite snobbete Blanche feiar inn i det vesle og fattigslege husværet med ein eim av kultur, overklasse og velstand, og syner tydeleg forakt for arbeidarklasselivet ho møter hjå systera. Mellom Blanche og Stanley oppstår det gjensidig mistillit, men også eit sterkt erotisk, nærast dyrisk, forhold, og det er i denne motsetnaden mykje av dramaets suksess ligg. Oppi det heile oppstår det også ein meir stillferdig romanse mellom Blanche og Mitch (Matias Kuoppala), ein av Stanleys bestevenar. Etter kvart syner det seg at Blanche slett ikkje er den rike, vellukka dama ho gir seg ut for, familiegodset er seld på tvangsauksjon, ho er sparka som lærar på grunn av eit forhold til ein elev, og er mentalt heilt i ubalanse. I denne historia er det ingen heltar, og dei ber alle på sitt.

Den danske regissøren Maria Kjærgaard-Sunesen har vald ei lett modernisering og flytta handlinga til vår tid med mobiltelefonar og der mennenes kortspel er erstatta med dataspel. Det er eit greitt val. Simon Holk Witzanskys scenografi gir oss eit illustrerande bilde av eit fattigsleg husvære, sjølv om flyttinga av scenografiske element og altfor synlege scenearbeidarar på bakscena er ganske forstyrrande. Det heile opnar lovande der Eunice (Kim Fairchild), husvertinna til Stella og Stanley, har ein fin intro og der hennar stemningsskapande songar saman med komposisjonar og lydbilde av Sjur Miljeteig bind mykje av framsyninga saman. Det trengst, men er diverre ikkje nok. For dette er blitt ei for fragmentarisk framsyning der tablåa ikkje alltid heng godt nok saman. Ein viktig del av denne historia er den gradvise demaskeringa som skjer med Blanche. Lag for lag, og nesten umerkeleg går ho frå å vere ein velståande diva med masse kulturell kapital til å bli eit forhutla vrak. Med alle brota forsvinn mykje av denne kvaliteten og utviklinga går ikkje så gradvis som i teksten. Når regissøren har vald å gjere ein del av aktørane og handlinga meir outrerte enn naudsynt, blir det tidvis meir overspel og forsøk på malplassert komikk enn boring i dei ulike personane. Då hjelper det ikkje at to av teaterets fremste skodespelarar fyller rollene som Blanche og Stella. Nina Ellen Ødegård er tidvis formidabel og infam i tolkinga av Blanche, men får aldri skikkeleg høve til å syne den gradvise avkledinga. Mari Strand Ferstad er som Stella riven mellom den dampande kjærleiken til Stanley, trass i at han viser seg å vere valdeleg, og forholdet til systera. Ho er den einaste som kjenner og forstår Blanche, og Ferstad balanserer desse to sidene fint, men har også fått for lite å spele på. Men blant alt overspelet og dei litt merkelege påfunna i denne produksjonen, er det nettopp i dei vare og finstemte scenene mellom Ødegård og Ferstad at framsyninga lukkast.

(Meldinga stod i Klassekampen fredag den 2. februar 2024.)