Amund Grimstad

TEATER

«Mennesket og Maskinen»
Nye Hjorten Teater, hovudscena
Av: Inga Strümke, Siri Løkholm Ramberg og Bones/Havdal/Løseth
Regi: Mads Bones
Scenografi og lysdesign: Ingrid Skanke Høsøien
Koreografi: Sindre Sten Vik, Kajsa Jacobsen og Sigyn Åsa Sætereng
Komposisjon/lyddesign: Vegard Lien Bjerkan og Erlend Solli Aune
Med: Inga Strümke, Sindre Sten Vik, Emil Olafsson og Kajsa Jacobsen

«Mennesket og Maskinen» er eit døme på at teater kan vere lengt meir enn det vi tradisjonelt trur det er.

Det er omskiftelege tider og demokratiet står i fleire land under press. Eitt av dei beste våpena mot denne utviklinga er kunnskap og ei opplyst ålmente. Men i dag må fakta kjempe mot overtru og falske nyhende. I denne sivilisasjonskampen der alt skal vere så lett tilgjengeleg, og konsentrasjon og fordjuping er på vikande front, er det viktig med gode kunnskapsformidlarar. Her heime har vi heldigvis fleire av dei, som Dag O. Hessen, Anne Sverdrup-Thygeson og ikkje minst Inga Strümke. Men kan folkeopplysinga finne andre og betre former enn berre sakprosabøker og reine føredrag? Dette har Nye Hjorten Teater i Trondheim spurt seg. Og med framsyninga «Mennesket og Maskinen» syner dei at det er mogeleg å lage det dei sjølve kallar populærvitskapeleg folketeater.

Sjangeren er ikkje ny, og lett dramatisert folkeopplysing er mykje brukt på TV. På teater er det derimot ikkje så vanleg, sjølv om det såkalla dokumentariske teateret er i same familie. Men i mellomkrigstida, i det klassiske folketeaterets stordomstid, var det nok tillaup. Symptomatisk er det difor at framsyninga på Nye Hjorten har lånt tittelen «Mennesket og Maskinen» frå første band av ingeniøren, dramatikaren, forfattaren og ikkje minst folkeopplysaren Georg Brockmanns trilogi frå 1937. Det spesielle ved Nye Hjortens framsyning er difor først og fremst at ho revitaliserer sjangeren.

Inga Strümke (f. 1989), til dagleg forskar ved NTNU, er ein av landets fremste ekspertar på KI (kunstig intelligens), og i tillegg ein særs dyktig formidlar. Boka «Maskiner som tenker» frå 2023 greidde å gjere KI tilgjengeleg for dei fleste, og fekk høgst fortent Bragepris for beste sakprosabok. Nå har ho, saman med dramaturgen Siri Løkholm Ramberg og teatersjefen og regissøren Mads Bones, skrive eit fornøyeleg, underhaldande og kunnskapsrikt stykke teater om KI, og der ho sjølv spelar hovudrolla, – som seg sjølv.

Regissør Mads Bones har latt kunnskapen stå i sentrum og laga ei rein og vakker framsyning som ved eit samspel av formidling, humor, dans og audiovisuelle effektar gjer dette til også ei multimedial oppleving. På teaterets hovudscene startar det med eit nydeleg lyssett tablå der Strümke og skodespelaren Emil Olafsson syng «Point of No Return» frå «The Phantom of the Opera». Dermed er situasjonen sett før Strümke tek til med opplysingsprosjektet. Med entusiasme og innsikt tek ho oss gjennom vitskapshistoria det siste halve årtusenet, til menneskas ønske om å skape robotar og tenkande vesen, om humbug og juks, katastrofale feil, avgrensingar, regulering og om dei siste par åras enorme vekst og utbreiing av KI. Ho fortel og forklarar om nevrale nettverk, grammatikken i det heile, på eit vis som verkar forståeleg jamvel om det for dei fleste av oss likevel ikkje er heilt til å forstå. Det er folkeopplysing på høgt nivå samstundes som det er særs underhaldande.

Sjølv om Inga Strümke er ein uvanleg dyktig formidlar, full av anekdotar og sjølvironi, kunne dette fort blitt litt mykje føredrag om det ikkje var for sparringa med skodespelaren Emil Olafsson som kommenterer, utfordrar, vitsar og speler ulike folk og figurar. Strümke er ikkje skodespelar, men dette er stoff ho kjenner godt og er fortruleg med. Likevel er det eit langt skritt frå førelesing til teater. Men ho får vere seg sjølv, er naturleg, litt leikande og med god hjelp av Olafsson kjem ho overraskande godt frå «rolletolkinga».

Scenografien til Ingrid Skanke Høsøien er berre ein enkel svart boks som kan illudere datamaskinens indre full av uforståelege binære operasjonar, men som også er eit møbel som blir nytta til mykje anna. For først og fremst er Høsøiens scenografi skapt av ein utsøkt, kreativ og delikat lysdesign der lyset hennar faktisk greier å illudere dei nevrale nettverka som er heilt grunnleggjande for KI. Saman med musikken og lyddesignen til Vegard Lien Bjerkan og Erlend Solli Aune gjer dette at framsyninga også blir ei vakker audiovisuell oppleving. Og like avgjerande for resultatet er koreografien og dei to dansarane. Sindre Sten Vik illuderer dei mange ulike maskinane og Kajsa Jacobsen representerer «deepfake» i eit overraskande dansetablå som eg av røpealarm-grunnar ikkje skal seie meir om. «Mennesket og Maskinen» er eit framifrå døme på at teater kan vere lengt meir enn det vi tradisjonelt trur det er.

(Meldinga stod i Klassekampen tysdag den 29. april 2025.)

TEATER

«Terje Vigen og Ibsens smådjevler»
Teatret Vårt, Storyville, Molde
Av: Henrik Ibsen
Regi: Kristian Lykkeslet Strømskag
Med: Per Egil Aske

Ei god historie og ein framifrå forteljar. Meir skal det ikkje til for å skape stor scenekunst.

Eg kjem stadig attende til at scenekunstens mor, opphavet til det heile, samlinga rundt leirbålet med den gode forteljinga framført av ein like god formidlar, – det er ikkje mykje som kan måle seg med det. Og det fekk eg syn for segn for i Molde då eg såg, eller opplevde er vel rettare, Per Egil Askes upretensiøse formidling av Henrik Ibsen, lyrikken og nokre av tekstane hans, og i tillegg Askes presentasjon av seg sjølv og eit langt liv som skodespelar.

Per Egil Aske er født i Stavanger i 1954, men hadde mesteparten av oppveksten i Midsund som nå er del av Molde. Etter skodespelarutdanninga var han først nokre år på Teatret Vårt i Molde før han kom til Trøndelag Teater i 1981. Frå 1986 har han vore tilsett på Nationaltheatret til han nyleg gjekk av med pensjon og flytta heim til Molde. Men 70-åringen har ikkje tenkt å leggje seg i pennalet riktig enno. I september i fjor framførte han Vidar og Erlend Sandems «Kongen av Veøy», ein kraftprestasjon av ein monolog som han hausta gode kritikkar for, og eg var ikkje noko unnatak. Og nå har han, saman med Teatret Vårts sjef, Kristian Lykkeslet Strømskag, tatt for seg nokre av Ibsens tekstar i nok ein monolog som dei har kalla «Terje Vigen og Ibsens smådjevler».

Henrik Ibsen er sjølvsagt mest kjend som dramatikar, for dei historiske dramaa, og særleg for notidsdramaa. Men han skreiv også både vanleg lyrikk og store lyriske verk. I ettertid var han visst ikkje sjølv så begeistra for lyrikken, og kalla dikta for sine smådjevlar. Men både «Peer Gynt» og «Brand» er i utgangspunktet skrivne som dramatiske dikt, og ingen av dei blei sett opp på ei scene før mange år etter publisering. Og helteeposet «Terje Vigen» er først og fremst eit dikt jamvel om det både er filmatisert og freista dramatisert.

På biscena Storyville i Molde er det ingen scenografi, berre ei nake scene, eit bord og eit glas vatn. Inn kjem Per Egil Aske og presenterer seg, og det sjølv om det godt vaksne publikummet truleg kjenner han særs godt. Og han framfører opningsscena i «Peer Gynt» der han formidlar både Peer og mor Åse. Med berre forsiktig og særs diskré fysisk spel får vi presentert ei historie dei fleste av oss kjenner nærast utanåt. Men når Aske let orda kome så tydeleg i sentrum, og tek seg gode pausar så orda skal få søkke inn, så blir Ibsens tekst som ny, og langt meir nyanserik. Det er diverre ofte slik at fysisk spel kjem i vegen for innhaldet, men denne kvelden blei alt tydeleg, for her var det orda som rådde grunnen. Teatersjefen sjølv, Kristian Lykkeslet Strømskag, har hatt regien på denne framsyninga, og eg vil tru han har hatt meir enn ein finger med i spelet for å gjere oppsetjinga så stram, men samstundes så ledig.

Før Aske går vidare fortel han litt om seg sjølv og at han har spela teater i femti år. Og har openbert ikkje tenkt å gi seg. Han fortel vidare ein del om Ibsen og sine mange Ibsentolkingar der rolla som den unge Peer på Trøndelag Teater i november 1985 var den første hovudrolla. Det er heile førti år sia, men eg såg og melde faktisk den framsyninga, og av alle dei oppsetjingane eg har sett av Peer Gynt, er det denne eg hugsar best. Per Egil Aske var ein umåteleg spretten og levande Peer.

Etter dette vesle brotet, går Aske over frå opningsscena i «Peer Gynt» og heilt til mor Åses død. Framleis resiterer han båe rollene, og som med bukkerittet gir han oss på dette lågmælte viset ny innsikt i det som burde vere meir enn kjend stoff. Det er vakkert, vart og inderleg formidla og syner ei side av Peer som det er lite av i resten av dramaet.

Så blir det fleire Ibsenske anekdotar og litt vaksenopplæring. For kor kan diktaren ha henta inspirasjon til nokre av kystbyane, personane og miljøa han skildrar i drama som i til dømes «Rosmersholm» og «Fruen fra havet»? Deretter går Aske over til lyrikken. Henrik Ibsen gav ut berre ei diktsamling, «Digte» i 1871, og sjølv om presentasjonen til Aske av nokre av desse dikta var upåklageleg, må eg vedgå at eg forstår at Ibsen ikkje sjølv var like stolt av lyrikken sin som av dramatikken. Men i diktsamlinga hans var også «Terje Vigen» (1861), og det er eit dikt som framleis står seg. Framsyningas undertittel er «Hevn og forsoning», og det er akkurat det dette helteeposet frå nødsåra under Napoleonskrigane handlar om. Nok ein gong trudde eg det var kjend stoff, men enno ein gong gav Per Egil Askes intense framføring og forteljing ny innsikt og nye dimensjonar. Og med ein moral som i desse dagar er meir sentral enn på mange år.

Når du har ei god historie og ein framifrå forteljar, så er det ofte nok til å få ei minst like god teateroppleving som i store påkosta produksjonar. Det gav Per Egil Aske oss tydeleg prov på. Denne framsyninga er ei lågmælt og upretensiøs lita perle. Etter påske skal ho ut på turné i Møre og Romsdal, og det bør bli stinn brakke alle stader. Og det hadde ikkje vore meg i mot om denne enkle framsyninga fekk eit endå større publikum enn berre i heimfylket.

TEATER

«En sporvogn til begjær»
Trøndelag Teater, hovudscena
Av: Tennessee Williams
Omsett av Torstein Bugge Høverstad
Regi: Kjersti Haugen
Scenografi og kostyme: Katrin Bombe
Komponist/lyddesign: Eskild Johansen Næss
Lysdesign: Eivind Myren
Med: Ingunn Beate Strige Øyen, Emma Caroline Deichmann, Trond-Ove Skrødal, Jo Saberniak, Patrick Hilmar Ingvaldsen, Madeleine Brandtzæg Nilsen og Thomas Jensen Takyi

Ikkje så mykje dyrisk begjær, men i staden ein smertefull kamp for å overleve.

Då Tennessee Williams skreiv dramaet «En sporvogn til begjær» i 1947 handla det, i tillegg til det openberre begjæret, også om psykiatri, seksuelle overgrep, vald i nære relasjonar, homofili, og meir til. For åtti år sia var mykje av dette tabubelagd. Slik er det ikkje i same grad i dag, og kanskje er tematikken difor i ferd med å bli litt utdatert. Etter å ha sett Kjersti Haugens særs vellukka versjon på Trøndelag Teater, ser eg likevel at det med litt anna vinkling er mogeleg å gi ny aktualitet til dette dramaet som framleis blir rekna som noko av det fremste i amerikansk samtidsdramatikk.

Vi er i det franske kvarter i New Orleans i det kummerlege husværet til Stella og Stanley Kowalski. Så dukkar Stellas eldre syster, Blanche DuBois uventa opp med alt ho eig i ein koffert. Men når historia hennar blir avdekka lag for lag, syner det seg at ho har langt meir bagasje enn det som er i kofferten. Blanche er lærar, fallert overklasse og har sett foreldrearven over styr, men har framleis ei viss klassisk danning Trass i at ho både er noko alkoholisert, oppsagt som lærar på grunn av eit forhold til ein elev, og nok også har freista å livnære seg som prostituert, lever ho på ei livsløgn og held hardnakka på ein fasade det er lite att av. Ho foraktar dei enkle kåra hjå Stella og Stanley, og ikkje minst Stanleys manglande kultur og framfuse veremåte. Samstundes blir det eit begjær og langt meir enn berre ein flørt mellom dei to. Blanche blir etter kvart nådelaust avkledd, og fallet hennar er totalt.

I dei fleste oppsetjingar eg har sett, blir det lagt stor vekt på realisme og begjæret, eller den dyriske attråa. Kjersti Haugen har valt ei heilt anna tilnærming, og det er det som gjer denne framsyninga så vellukka. Her er det surrealisme, symbolikk med sjølve døden som bakspelar og eit neddempa og lite utagerande spel. I Katrin Bombes scenografi er vi ikkje i ein heim, men i eit landskap kor som helst, og med ein transparent bakvegg som gir plass til illustrerande skuggebilde. Kostyma er tidlause, med unnatak av Blanche som framstår nesten androgyn i klede som ei vellukka forretningskvinne meir enn ein sørstatsaristokrat. Og når skodespelarane rett som det er bryt med handlinga i absurde song- og danseinnslag, understrekar det også symbolikken meir enn realisme.

Stanley og Blanche er i manus truleg rundt 30 år gamle, og Stella litt yngre. Eg var difor overraska over castinga, for både Ingunn Beate Strige Øyen som Blanche og Trond-Ove Skrødal som Stanley er i siste halvpart av 50-åra. Korleis skulle den dampande attråa bli formidla av så vaksne aktørar? Men så synte det seg at det var heilt greitt. For der dramaet til vanleg blir vist med dyrisk begjær og open og realistisk vald, har Haugen dempa det heile. Rett nok er her både vald og valdtekt, men ikkje så ope og direkte. Og slik blir mykje av den meir utdaterte tematikken lagt litt til sides, medan det er Blanches fortvila og desperate kamp for å vinne over sin eigen smerte og for å overleve i desse ekstreme omstenda som blir det viktigaste. Og her lukkast Haugen til fulle.

Ingunn Beate Strige Øyen kler av Blanche lag for lag, varsamt og overtydande. Ho syner oss ei kvinne heilt på randa i ei umenneskeleg og eksistensiell krise. Noko er sjølvforskyldt, men etter kvart ser vi at Blanche også er produkt av omstenda. Øyen spelar lågmælt og innlevande, og formidlar livsløgnaren på eit smertefullt vis som gir både forståing og medkjensle, trass i den i utgangspunktet heilt outrerte personen Blanche er. Det er ikkje så mykje macho att i den Stanley som Trond-Ove Skrødal presenterer. I staden for den brutale bølla vi er vande med å sjå, gir han oss ein langt meir neddempa person, og eit heilt menneske. Han som kjenner at kulturen hans blir trakka på og forakta, og som difor ikkje blir den klisjeen han ofte blir framstilt som. Emma Caroline Deichmann som Stella står med ein fot i kvar leir, og på like lågmælt og subtilt vis får ho fram dei to sidene, den friviljuge motsette klassereisa og ikkje minst brubyggjaren. Og Jo Saberniak kompletterer bildet med ei finstemt tolking av den sympatiske og først litt naive Mitch som bringar eit snev av håp inn i livet til Blanche, før også han ser teikninga.

(Meldinga stod i Klassekampen tysdag den 8. april 2025.)

MUSIKKTEATER

«An-Magritt»
Turnéteatret i Trøndelag, Opera Trøndelag og Fylkesmusikarane i Trøndelag
Av: Johan Falkberget
Dramatisert av Edvard Normann Rønning
Musikk: Henning Sommerro
Regi: Ingrid Forthun
Scenografi: Gjermund Andresen
Kostyme: Anne Spets
Lysdesign: Simen Høy Aasheim
Koreografi: Arne Fagerholt
Maskedesign: Maren Togstad
Lyddesign: Terje Watterud
Musikalsk leiar: Eva Holm Foosnæs
Orkestrering: Christian Aftreth Eriksen
Musikarar: Eva Holm Foosnæs, Anders Bast, Elin Torp Meland, , Sturla Hauge Nilsen, Morten Schrøder, Elisabeth Fossan, Steffen Granly, Jon Kristian Bye, Einar Kjensmo Fuglerud, Elvin Venæs, Lasse Leo Ehn
Med: Karianna Sommerro, Simen Bredesen, Tore B. Granås, Lavrans Haga, Lars Eggen, Torstein Fosmo, Are Hembre , Ståle Kvarme Tørring , Sigmund Kveli, Mathias Melsæter Rydjord, Evy Kasseth Røsten, Martine Hattestad Kveli , Oda Isabella Smit Ødegaard, Iris Mundal Tjørhom/Anna Eide

Ei noko melodramatisk oppsetjing som tek det att på spel, musikk og ikkje minst scenografi.

For tre år sia sette Turnéteatret i Trøndelag, i samarbeid med Opera Trøndelag og Fylkesmusikarane i Trøndelag, opp Johan Falkbergets «Bør Børson jr.». Det var eit enormt samarbeidsprosjekt få scener i Norge kan gjere dei etter, og blei ein kjempesuksess. Nå har dei same tre gått saman om å presentere meir av Falkberget, denne gongen musikalen «An-Magritt» frå første bandet av romansyklusen, «Nattens Brød». Historia blei filmatisert i 1969, og musikalversjonen er dramatisert av Edvard Normann Rønning med musikk av Henning Sommerro for Trøndelag Teater i 1988. Seinare er den oppført på Det Norske Teatret i 2007 og Trøndelag Teater i 2004.

Historia om oksekøyraren An-Magritt Olsdatter Kjempeplassen og vilkåra for gruvearbeidarane på Røros på 1600-talet har i årevis vore folkelesnad. An-Magritt, resultatet av ei valdtekt som førte til at mor hennar gjekk på fossen i staden for å ta straffa for å ha født ein lausunge, er inga heltinne, men likevel eit norsk fridomssymbol på line med Prillar-Guri og Kjerringa mot straumen. Ei rakrygga kvinne som på mange vis representerer den nye tida, og seinare tids arbeidarrørsle, men som også er fast i trua på kjærleiken. Og som samstundes blir utsett for sladder og avundsjuke. Falkberget målar gruvesamfunnet med brei pensel og det meste av dette er godt tatt vare på i denne oppsetjinga, som likevel ikkje lukkast heilt.

Det tar til både støyande og noko masete før historia blir etablert med ei scene frå malmvekta der An-Magritt (Karianna Sommerro) forstår at ho blir lurt. Men ettersom ho korkje kan tala eller å lese, er det vanskeleg å prove uretten. Det blir eit basketak, og ho blir redda av konstknikten Johannes (Simen Bredesen) som tar ho med til hytta si og pleier henne. Det oppstår søt musikk i tillegg til at han lærer henne tal og bokstavar. Den nyvunne kunnskapen nyttar An-Magritt når ho seinare dreg til Trondheim for å klage på nedsette vederlag for malmkøyrarane. Men opphaldet hjå Johannes gir også grobotn for seinare vondsinna sladder om utukt og barnedrap.

I Ingrid Forthuns regi blir framsyninga noko pompøs, og ein del tablå blir spela i vel store ord. Det er synd, for her er så mange fasettar og gode historier som står støtt på eigne bein utan å bli framstilt så melodramatisk. Og i scena der An-Magritt urettvist er fengsla og møter den snart foreldrelause jenta, Eva, gir Forthun oss eit nært portrett som vi gjerne kunne ha hatt fleire av.

Karianna Sommerro har dei siste åra tatt steget frå ein habil musikalartist til også å vere ein god karakterskodespelar. Ho er fysisk lita og vever, og i rolla som An-Magritt understrekar det kor sårbar denne sterke kvinna eigentleg er. Med framifrå song og inderleg spel fyller ho rolla godt, og syner også tydeleg at det ikkje berre er kjærleik og det rettskafne som er drivkrafta hennar, men også mindre aktverdige motiv som hat og hemn. Simen Bredesen er operasongar, og sjølv om hans Johannes først og fremst blir formidla med stemmeprakt, får han også godt fram personen bak. Og så er det Tore B. Granås som nok ein gong viser overtydande spel, denne gongen i rollene som bestefar til An-Magritt og som kølfogd og ein slags forteljar.

Koring og songprestasjonar er framifrå, og det er leit at det store og særs kompetente orkesteret ikkje får plass på scena så vi får sjå dei. At lydkøyringa på premieren var tidvis støyande, får vi vone vil gå seg til.

Men det som først og fremst gjer denne produksjonen til ei oppleving, er Gjermund Andresens scenografi. Den er ei oppleving i seg sjølv, gir fantastiske djupneperspektiv, og i samarbeid med Simen Høy Aasheims utsøkte lysdesign blir det skapt rom for eit utal scener utan forstyrrande sceneskift. Eg trur knapt eg har sett ein vakrare og meir velfungerande scenografi. Den er så omfattande at den kunne ha stått på kva hovudscene som helst, men så er den laga for turné!

(Meldinga stod i Klassekampen laurdag den 5. april 2025.)