Amund Grimstad

TEATER

«Mistanken»
Turnéteatret i Trøndelag
Av: Nina Wester
Regi: Nina Wester
Scenografi og kostyme: Daniel Åkerström Steen
Lyddesign: Kenneth Aksnes
Lysdesign: Geir Ola Brattaker
Med: Line Heie Hallem, Ingunn Beate Strige Øyen, Elisabeth Matheson og Tore B. Granås

Eit intenst og gripande teater om kostnadane ved å våge å varsle.

Regissøren og dramatikaren Nina Wester har dei seinaste åra revitalisert det politiske dokumentar-teateret. For dei siste tre produksjonane ho har skrive og regissert («Utvik Senior» i 2021, «Idiot!» i 2022 og «Å leve videre» i 2023), har ho på berre tre år fått fire Hedda-nominasjonar og av dei to prisar. Uredd har ho gått inn i vanskelege og traumatiske saker, gjort grundige undersøkingar og greidd å skape balanserte og velspela framsyningar. Slik er det også med årets produksjon, «Mistanken» på Turnéteatret i Trøndelag.

Denne gongen går Wester attende, til «Nesset-saka» på Orkanger der sjukeheimsstyraren Arnfinn Nesset i 1983 blei dømd for drap på 22 pasientar på Orkdal Sjuke- og Aldersheim. Nesset fekk lovas strengaste straff og slapp fri frå soning i 2004. Saka fekk ny aktualitet i sommar då NRK laga ein podkast og mellom anna intervjua den nå 87 år gamle Nesset som har trekt attende alle tilståingane sine og meiner han blei uskuldig dømd.

I «Mistanken» blir Nesset aldri nemnt med namn, og vi berre anar han som ein skugge i sjukeheimskorridoren. Wester har, med drapssaka som eit bakteppe, vald å konsentrere seg om varslarane. Det er eit særs godt val, og her har ho, på bakgrunn av intervju og grundige undersøkingar, skildra kva som ofte skjer for dei som er rettskafne nok til å varsle om mogelege lovbrot. Det er diverre ikkje utan kostnadar å varsle, og det enklaste er å la vere. Det gjekk meir enn tre år frå dei første varsla kom, til styraren blei arrestert. Og kva varslarane måtte tole av hersketeknikkar og påstandar om slarv i desse åra, er ikkje lite.

Daniel Åkerström Steens scenografi er særs illustrerande, og får effektivt og tydeleg fram eit 70-tals sjukeheimsinteriør der det er rom for både sjukeseng, pauserom, medisinrom og korridor. Her møter vi i ein prolog pleieassistenten Liv (Line Heie Hallem) som førti år etter spør seg kvifor vi skal rippe opp i dette nå. Kvifor skulle nokon tru henne i dag, når dei ikkje gjorde det før? Så er vi attende til 70-talet då den unge Liv har sin første arbeidsdag på sjukeheimen, og blir møtt av avdelingssjukepleiaren Bjørg (Elisabeth Matheson) og hjelpepleiaren Rigmor (Ingunn Beate Strige Øyen). Vi får innblikk i eit hektisk arbeidsmiljø, daglege rutinar, kaffipausar, småprat og litt humor. Liv er den unge, sårbare, kanskje naive, men sanningssøkjande. Rigmor den pragmatiske og meir røynde med galgenhumor og skarpe kommentarar, og Bjørg er den stramme og autoritetstru avdelingssjukepleiaren. Alle er oppdikta, men illustrerande og godt portretterte personar, overtydande framført av dei tre. Tore B. Granås er «alle dei andre», – tilsynslegen, ein pasient, styreformannen og forsvararen i rettssaka, og greier utan store klesskift å framstille dei alle tydeleg og klårt.

Så følgjer vi dei tre kollegaene frå Liv får dei første mistankane, før Rigmor etter kvart også ser det same. Men der varsel til Bjørg blir møtt med hersketeknikk, sinne og påstand om slarv. Før også Bjørg etter lang tid ser kva som skjer. Men varsling til tilsynslege eller styreleiar er fåfengt, og i mellomtida dør pasientane. I desperasjon bryt Liv etter meir enn tre år teieplikta og ringer avisa Nidaros. Og resten er historie. Men ikkje for varslarane. Vi ser korleis uskuldige helsearbeidarar blir brutalt grilla av forsvararen i retten og korleis slarv og bygdedyr kan skremme dei fleste. Samstundes som varslarane også plagast av skuldkjensle for ikkje å ha gjort nok. Til vi i ein epilog er attende i dag der Liv på klokt og ettertenksamt vis reflekterer over det heile. Var det verdt det?

I etableringa av situasjonen tenkjer eg at dette kanskje blei i overkant mykje dokumentar og lite teater, men når det tetnar til og vi kjem nær på og under huda på dei tre kvinnene og deira tankar om rett og tvil, er dette eit intenst og gripande drama av beste slag. Bakteppet er svart, og historia om varslarane er eit overtydande og innsiktsfullt prov på kvifor nesten halvparten av oss vel å teie i staden for å varsle. Men trass i alvoret har Wester også greidd å skape ei framsyning med mykje varme og lun kvardagshumor.

(Meldinga stod i Klassekampen måndag den 14. oktober 2024.)

TEATER

«Særp Tropez (Pappen)»
«Pappen, Sarpsborg Papp, Sarpsborg
Av: Cici Henriksen og Claire de Wangen
Produsert av Særp Tropez Produksjoner og de Wangen Produksjoner.
Co-produsert av Østfold Internasjonale Teater
Regi: Cici Henriksen og Claire de Wangen
Kunstnarleg leiing: Cici Henriksen, Morten Bendiksen og Claire de Wangen
Lysdesign, scenografi og foto: Morten Bendiksen
Lyddesign: Håvard Gressum Antonsen
Med: Tove Lademoe Andersen, Sami Ansari, Nosizwe Baqwa, Erik Braatnes, Fela Castro, Aileen Ingvaldsen Hexeberg, Hege Hvidsten, Gunni Jordfall Johansen, Kenneth Mäenpää Lorentsen, Line Martinsen, Leon Aleksander Mellemsæther, Viktor Nordstrand, Gaute Askild Næsheim, Johanne Marie Pettersen, Madeleine Fredstad Røseth, Hedda Sandvig, Paal Schøyen, Thomas Stene-Johansen, Patrik Stenseth, Gerd Sørensen, Martin Øvrevik og eit femtitals statistar og vaktar.

Når ein blasert meldar som til vanleg hatar å bli dregen inn i handlinga i interaktivt teater, med eitt finn seg sjølv som aktiv deltakar, og likar det, er vel det meste sagt om i kor stor grad denne produksjonen lukkast.

I fjor starta scenekunstnaren Cici Henriksen eit samarbeid med Østfold Internasjonale Teater om å lage tre stadspesifikke og interaktive framsyningar i ulike bygningar i heimkommunen hennar, Sarpsborg. Det resulterte i «Særp Tropez (Fengselet)» i november i fjor, ei framsyning som var ei form for guida tur gjennom det nyleg nedlagde Sarpsborg fengsel. Eg fekk diverre ikkje høve til å sjå den produksjonen, men han fekk strålande kritikkar og blir framleis snakka om i Sarpsborg. Noko av det spesielle med Cici Henriksens arbeid, og særleg det banebrytande arbeidet ho har gjort med SPKRBOX, er at ho har greidd å få nye publikumsgrupper til å kome til teateret. Slik var det så avgjort også med fengselsproduksjonen i fjor. Så då det i vår blei klart at ho i årets produksjon skulle samarbeide med de Wangen Produksjoner, truleg det teaterkompaniet som har arbeidd mest med det stadspesifikke teateret i Norge, var eg rask til å tinge billett til Sarpsborg.

Denne del 2 av Særp Tropez-trilogien har undertittel «Pappen», og er lagt til nettopp «Pappen». Sarpsborg Papp blei skipa i 1914, og frå 1918 har verksemda halde til i lokala i Olav Haraldssons gate under ulike namn som Sarpsborg Pap & Papirindustri, Sarpsborg Papp, Peterson Emballasje og meir til, men blant folk i Sarpsborg har den berre heitt «Pappen». For fem år sia var det slutt, verksemda blei flytta til Halden, og der dei gamle industrilokala nå ligg, skal det etter kvart bli eit nytt bustad- og næringsområde. Men i mellomtida står dei meir enn 60.000 m² store (ja, du las rett!) fabrikklokala der. Dei er tomme, men rom og veggar er fulle av historier, og dette er det Cici Henriksen og Claire de Wangen har nøsta opp i med framsyninga «Særp Tropez (Pappen)», som hadde premiere torsdag.

Vi blir tatt i mot som gjestar på det som i denne framsyninga ikkje er heilt avvikla ennå, men under avvikling. Vi blir delte i grupper og får kvar vår guide. Sjølv hamnar eg i «gjengen frå Skjeberg», og til saman er det rundt 140 publikummarar i ulike grupper, fordelt etter kva for nærliggande område vi «kjem» frå. For vi er ikkje publikum, men i utgangspunktet gjestar som skal feire vår gode venn Reidar (Paal Schøyen) som har arbeidd på Pappen i femti år. Det blir overraskingsselskap, nokre kleine talar, og ein hyllestsong som er endå kleinare, før vi forstår at for 17 år sia skjedde det ei alvorleg ulukke på denne fabrikken, ei hending som framleis ligg uforløyst over heile arbeidsmiljøet. Så blir vi etter kvart tatt med på ein rundtur i fabrikken, ei vandring som tok to og ein halv time, og som var full av episodar, anekdotar og opplevingar. Ingen av oss fekk same vandringa eller historia, men med ein sinnrik logistikk trur eg vi likevel vi i hovudsak fekk same historia, eller delar av den.

Vi som «kom» frå Skjeberg starta der det var naturleg for ein gjest, i resepsjonen. Der møtte vi Lillian (Hege Hvidsten) som meinte ho jobba på den viktigaste plassen i verksemda. For ho var jo den alle møtte først, og slik sett den som skapte førsteinntrykket. Men bakom den litt sjølvgode mina, fann vi ei høgst usikker dame med lengt og draumar, men ein kvardag som ikkje gav henne det ho ønska seg. Og så gjekk vi vidare, møtte ulike tilsette og minst like mange lagnadar, motseiingar, konfliktar, anekdotar og opp- og nedturar, kanskje mest det siste. Det vil seie alle sider ved eit arbeidsliv. Og midt oppi alt saman, to av leiarane av verksemda (Patrik Stenseth og Hedda Sandvig) som på slutten av det heile freista å utnytte alle dei løynde motseiingane til å sko seg sjølve.

Ein slik stor papirfabrikk, og spesielt ein som har vore i drift i meir enn hundre år, er eit lite samfunn i seg sjølv, ei form for levande organisme med sine eigne kodar, reglar, dynamikk og meir til. Desse bygningane har vore ein stor del av livet, også det sosiale livet, til fleire generasjonar. For det var ikkje uvanleg at ungane følgde i foreldras fotspor, starta med sommarjobb, fekk etter kvart fast jobb i mange år før dei blei aktive i ei pensjonistforeining, – om dei fekk leve så lenge. For slike verksemder bygde ofte opp sosiale institusjonar rundt bedrifta, som ulike lag, men også feriestadar. For Pappen var det «campingen», feriestaden der alle tilsette hadde ein andel. Til liks med til dømes systerverksemda Ranheim utafor Trondheim, som hadde ei eiga ferieøy inst i Trondheimsfjorden. Slik blei livet til dei tilsette, også fritida og det sosiale, knytt tett til verksemda. Det var sjølvsagt eit sosialt gode, men skapte også ei tilknyting som bant arbeidarane til verksemda. Alt dette er overraskande godt tatt vare på, og her må det ligge verkeleg gode undersøkingar til grunn. Samstundes er alle desse forholda skildra så subtilt, utan å vere eksplisitt, men gjennom undertekst og indikasjonar. Dei ulike historiene og lagnadane er tett samanvovne, som om dei tilsette verkeleg var i slekt og ein stor familie. Dette er godt fortald og formidla, men historiene i seg sjølv er ikkje alltid like gode, og dei kunne nok ha vore arbeidd litt meir med. Men der Cici Henriksen og Claire de Wangen kunne ha spissa dei ulike forteljingane meir, er dei til gjengjeld særs dyktige til å iscenesette dei.

Denne produksjonen er eit halsbrekkande tiltak. Vi er rundt 140 publikummarar, men mellom 70 og 100 skodespelarar, statistar og vaktar. Vi blir førte på ei 2,5 km lang vandring i nesten tre timar gjennom meir enn 60.000 m² fabrikklokale. Det er tablå på tablå, gruppene møtast og går vidare, og logistikk, lyd- og lyssetting skal fungere saumlaust og synkront. Og det gjer det. Inga venting, alt berre glei framover. Det var nok det mest imponerande ved denne produksjonen. Men også mykje av spelet og personinstruksjonen. Når vi går frå situasjon til situasjon, møter alle dei ulike aktørane, og dette i tillegg skal vere interaktivt, set det store krav til skodespelarane som sjølvsagt må improvisere på bakgrunn av våre reaksjonar. Eg vil tru alle i publikum hadde forskjellige og heilt unike opplevingar, og sjølv om det sikkert ar mykje eg ikkje fekk del i og sett, fekk eg likevel eit fullgodt blikk attom fasaden i verksemda, og forholda mellom dei tilsette. For meg var det særleg eit syskenpar (Madeleine F. Røseth og Thomas Stene-Johansen) som eg stadig kom attende til, og der samspelet mellom dei, og ikkje minst kjemien med publikum, var upåklageleg.

Og så blir ikkje interaktivt teater godt utan at publikum tek skikkeleg del. Eg må vedgå at eg ikkje alltid likar å bli del av handlinga, men i «Pappen» fann eg meg med eitt som aktiv og engasjert hjelpar til Remi (Gaute Askild Næsheim). Når fabrikken skulle leggast ned, skulle han og kona Amina (Nosizwe Lise Baqwa ) flytte til USA, men Remi var uroa for sonen Sebastian (Leon Aleksander Mellemsæther) som skulle vere att i Sarpsborg, og som heldt på med eit luktprodukt faren trudde kunne vere dop. Plutselege oppdaga eg at eg var blitt del av forteljinga då eg tok til å fritte ut Sebastian om oppfinninga hans. Utan eigentleg å ha reflektert over det, gjekk eg rett inn i handlinga, ei rolle eg ikkje liker, og som eg vanlegvis held meg langt frå. At eg gjorde det, seier vel det meste om korleis Cici Henriksen og Claire de Wangen hadde løyst oppgåva si.

TEATER

«Brannen»
Teatret Vårt, Arbeideren, Ålesund
Av: Liv Heløe
Regi: Odette Bereska
Scenografi, lys og kostyme: Anja Furthmann
Komponist og lyddesign: Cisser Mæhl
Teknologi: Ben Kirman
Videodesign: Sara Artang
Med: Amalie Ibsen Jensen, Ingrid Myhre Løvik, Anne Wiig og Jørn Morstad

Når premissen om å lage interaktivt og digitalt teater blir for styrande, blir bybrannen i Ålesund diverre redusert til eit bakteppe.

«Ikkje sia Ålesund brann» er eit norsk munnhell i tydinga at noko slikt har ikkje skjedd på lenge. Jamvel om det er 120 år sia den store bybrannen, lever uttrykket framleis. Det seier noko om kor skilsetjande denne hendinga var. På grunn av fisket og fiskeindustrien blei folketalet i Ålesund meir enn trettidobla på siste halvdel av 1800-talet, og små trehus spratt opp tett i tett som ei gedigen brannfelle. Natta til laurdag 23. januar i 1904 tok det til å brenne i sentrum. Det var sterk storm og brannen spreidde seg raskt. I løpet av dagen brann 850 av byens 1080 hus ned, meir enn 10 000 menneske blei huslause, og dei fleste mista alt dei åtte. Ved eit storslått hjelpearbeid blei byen bygd opp att i løpet av berre tre år, denne gongen i mur, og i jugendstil som var datidas rådande arkitekturretning.

Ei slik dramatisk hending fortener sjølvsagt ei teateroppsetjing. På oppdrag frå Teatret Vårt, og under paraplyen til det EU-støtta prosjektet «Play-On!», har dramatikaren Liv Heløe skrive «Brannen» som hadde urpremiere torsdag. «Play-On!» er eit samarbeid mellom fleire europeiske teater og universitet for å forstå, utforske og nytte digital teknologi for slik å skape nye opplevings- og formidlingsmodellar. Dette har sjølvsagt vore særs førande for framsyninga i Ålesund, og etter mitt syn i for stor grad, slik at det har gått ut over både formidling og innhald.

Framsyninga er spesielt mynta på aldersgruppa 12-13 år, og er ei pedagogisk reise attende til januar 1904. I foajeen i Arbeideren blir vi møtte av tre ungjenter. Dei tar oss med opp i salen der vi blir gjeste-elevar i ein time i perspektivteikning. Jentene går i 2. klasse på middelskulen, og før læraren, lektor Brekke (Jørn Morstad) kjem inn, får vi ei litt omstendeleg innføring i dagleglivet på den tida. Det er fredag 22. januar 1904, og alle tre er opptekne av ballet som skal finne stad dagen etter. Klasseskilnadane er store, og Ingeborg (Amalie Ibsen Jensen) som er dotter av ein pelshandlar, har vondt for å skjøne at Dagny (Anne Wiig), som er farlaus, ikkje har råd til å gå på ball. Medan Karen (Ingrid Myhre Løvik) som dotter av ein brannmann, er økonomisk ein stad midt i mellom, og er rebellen med størst innsikt i klasseskilnadane. Så tek undervisninga til, og vi får oppleve disiplin og kustus frå ei anna tid før vi blir med kvar vår av dei tre jentene til eit grupperom, får smarttelefonar, og så blir med på ein historisk rundtur i Ålesund. Den går etter kvart over i ei fysisk vandring i bygatene. Vi stoppar opp, får kviss frå historia og svarar med å taste på mobilen, før vi også får hovudtelefonar. Då først, etter halvannan time, kjem vi til brannen og høyrer om dramatiske hendingar medan vi skal svare på meir etiske spørsmål om kva som er rett å gjere i slike situasjonar.

Gitt dei strenge rammevilkåra, har Liv Heløe skrive eit drama som gir ei rik og pedagogisk miljøskildring av tida rundt bybrannen, om klasseskilnadar, skuledisiplin og kva som opptok ungdomen. Den digitale kvissen reiser gode etiske spørsmål å ta stilling til for målgruppa. Dei fire skodespelarane gir truverdige rolletolkingar, både av den autoritære læraren, og dei tre ungjentene og deira håp, bakgrunn og motsetnader. Og korleis ein nådelaus brann til slutt set dei attende til eit nullpunkt der alt anna enn å vere i live, er uvesentleg. Men dei får litt for lite å spele på, og blir meir guidar enn skodespelarar. Det største problemet i denne framsyninga ligg i dei digitale føresetnadane. Den tyske regissøren Odette Bereska har arbeidd med prosjekt som «Play-On!» sia 2001. Ho har openbert større lojalitet til premissane enn til historia. Då blir det for mykje vandring, skjermbruk og miljøskildring, og for lite om sjølve brannen. Eg stiller og spørsmål om nytta av alt det digitale. Det er sikkert kult, men mykje kunne vere oppnådd på anna vis. Og i regnvêret i Ålesund var det ikkje all tastinga som gjekk like greitt. «Brannen» er blitt ei god interaktiv innføring i ungdomens liv for 120 år sidan, men som skildring av bybrannen kjem framsyninga ikkje i hamn.

(Meldinga stod i Klassekampen tysdag den 1. oktober 2024.)