Amund Grimstad

DANS

Teaterhuset Avant Garden – Trondheim
Olavshallen – lille sal
Bare Back Lying
Av Simone Aughterlony
Video Meika Dresenkamp
Med Simone Aughterlony, Bibiana Beglau, Nicholas Lloyd og Thomas Wodianka.

I grenselandet mellom dans, teater, film og performance presenterer Simone Aughterlony ein underhaldande humoreske der du kan dikte inn om lag kva du vil.

Simone Aughterlony, opphaveleg frå New Zealand, men busett i Sveits, har dei siste åra skapt seg eit namn både som dansar og koreograf. Bare Back Lying er hennar første ensemblearbeid, og med seg har ho eit dyktig multinasjonalt lag frå Tyskland og England. Det er ei heilaftans framsyning, sjangeroverskridande så det held, humoristisk og underhaldande, visuell, sensuell og ikkje minst særs leikande. Oppsettinga er full av metaforar, og den som vil forstå alt, får ei strid tørn med å henge med. Berre i tittelen ligg det eit hav av tolkingar frå å ligge med ryggen bar til løgnaktig homofil analsex, og i dette spennet er det det vesle ensemblet flørtar med publikum i nesten samfulle to timar.

Med fullt opplyst sal og scene tar framsyninga til medan tilskodarane kjem inn. Thomas Wodianka pratar ubesværa med publikum, medan Nicholas Lloyd kjem med meir enn flørtande kommentarar til kvinnene i salen. Ei ikkje bareback, men laidback stemning er skapt, og den spelar ensemblet vidare på i heile framsyninga. Så tar det heile til, og vi blir presentert for historie etter historie, kanskje løgn, kanskje sanning, og same historia fortald på ulike vis. Scenisk er det ei sjangerblanding som gjer det umogeleg å katalogisere oppsettinga. Frå verbale historier, via film, interaktivt seminar, musikk, song og sjølvsagt til dansen. Han er ei historie for seg, framført utan musikk, keitete, firkanta og nærast maskinelt, men likevel så synkront og ekspressivt. Gjennom denne multimedieframsyninga leikar Simone Aughterlony seg med både ensemble og publikum, sensuelt, humoristisk, grunnleggande trist, – og altså litt løgnaktig.

Metaforane sit laust i denne oppsettinga som blir spela på engelsk og delvis tysk. I ei av scenene karakteriserer dei fire kvarandre ved hjelp av ei uendeleg rekke meir eller mindre vellukka metaforar. Aughterlony har tydeleg urokkeleg tillit til både publikum og eiga oppsetting, for dei fleste ville ha gitt seg halvvegs. Framsyninga er nok litt i lengste laget, og ho kan bli noko dvelande, men imponerande nok greier ensemblet å halde oss fanga i nesten to timar. Kva dei har fortalt oss, er eg ikkje heilt viss på, men det er i alle fall godt skrøna.
Amund Grimstad

(Meldinga stod i Klassekampen den 25. april 2007)

TEATER

Trøndelag teater – Studioscena
Det tredje stadiet
Av Tale Næss
Regi: Kjersti Haugen
Scenografi: Bård Lie Thorbjørnsen
Med: Pål Christian Eggen, Cici Henriksen, m.fl 

Washingtin
Av Johan Harstad
Regi: Nora Evensen
Scenografi: Bård Lie Thorbjørnsen
Med: Trond Peter Stamsø Munch, Jan Frostad og Ole Martin Nilsen 

Tale Næss har skrive for scena før. I vinter har ho hausta gode kritikkar for Strømmer både i Tromsø og Oslo. I Det tredje stadiet presenterer ho oss for ein sivilisasjonskritisk framtidsvisjon som ikkje treng å vere alt for fjern. Vi er på eit sjukehus, ei temmeleg lukka avdeling der lite skjer, og sambandet med verda utanfor er totalt avskrudd. Eitt eller anna har gått veldig gale, og smått om senn skjønar vi at det nok er ei miljøkatastrofe som er i ferd med å øydelegge menneska. Innestengde, og smitta med eit virus vi berre anar konsekvensane av, lever fem menneske i retrospekt, fylde av apati og fullstendig kontrollert av tre tilsette som korkje kan eller vil gi svar på noko. Det er ei visuell, poetisk, og særs sterk framsyning der uhyggestemninga ligg i lufta heile tida. Det suggererande lydbildet til Hans Magnus Ryan understrekar det klaustrofobiske. Tale Næss og Kjersti Haugen har tatt godt vare på stemninga, men handlinga, i den grad ho finns, blir uklår. Det blir for mange tema og spørsmål, og det er vanskeleg å fatte kva Næss eigentleg vil. I kva grad kan det hjelpe verda at personane bryt med apatien og gjer noko? 

Johan Harstad er mest kjend som romanforfattar, men debuterte i vinter med librettoen til monodramaet Grader av hvitt i heimbyen Stavanger. Washingtin må likevel reknast som den verkelege dramatikardebuten. Som Det tredje stadiet, omhandlar det ein katastrofe, men med eit heilt anna grep. Historia er ei verkeleg hending – flyhavariet til Air Floridas Palm 90 i januar 1982. Sonen til den eine flygaren tar oss 25 år etterpå gjennom ulukka sekund for sekund i ei tilnærma leksikal, men likevel særs intens framføring. Han var 11 år då flystyrten skjedde, og føler på eit vis at han slutta å vekse etter at faren omkom. Det er imponerande å få eit slikt faktabasert fortellarteater til å bli intens action, men både teksten til Harstad, det særs stramme regigrepet til Nora Evensen, og ikkje minst framifrå rolletolking av Trond Peter Stamsø Munch, gjer at du blir tollbunde. Men når du trur du er inne i handlinga, og skal sjå på etterraksten og seinverknaden etter katastrofen, syner det seg at Harstad er ute i heilt anna ærend. I røynda handlar det ikkje om ulukker og redsla for å døy, men om eit samfunn der vi nektar å døy, der virtual reality gir oss game over og høve til å starte på nytt. Slik er ikkje røyndomen, og Harstads vri er humoristisk, velskrive og særs overraskande. Han gjer narr av oss, og det kjennest godt!
Amund Grimstad

(Meldinga stod i Klassekampen den 16. april 2007)