Amund Grimstad

TEATER

«Tre griser og en ulv»
Teatret Vårt, Molde, Taket
Skrive og regissert av: Bjørnar Lisether Teigen
Musikk: Erik Teigen
Med: Jon Vegar Hovdal, Olavus Frostad Udbye, Ingrid Myhre Løvik og Bjørnar Lisether Teigen

Upretensiøst og leikent, og slikt blir stundom ganske god underhaldning.

Med eit ambisiøst program har Teatret Vårt i heile vårsesongen feira sine første femti år. Fredag var det stor fest med ei potpurri-framsyning frå gamalt repertoar, ei oppsetjing som stod i jubileets og nostalgiens teikn. Og laurdag var det urpremiere på ei barneteaterframsyning som var ein leik med teatermetaforar. I duskregn på teatertaket fekk vi sjå eit sjarmerande lite stykke som var ein parafrase over eventyret om dei tre små grisane og ulven, men også ein humoristisk kommentar til både populærkultur, hybris, kjønnsroller og mykje meir.

Bjørnar Lisether Teigen, ein av veteranane ved teateret, har skrive og regissert det heile. Utgangspunktet er det gamle eventyret der dei tre grisesyskena, Gunnar Gris (Olavus Frostad Udbye), Edel Gris (Ingrid Myhre Løvik) og yngstemann, Grismann (Bjørnar Lisether Teigen) nå har flytta heimanfrå. Taket på teateret syner seg å vere ein fin plass å bu. Gjennom eit vell av metaforar og språkleg leik som nok er mynta mest på dei vaksne og teaterkunnige, får vi presentert dei tre. Gunnar er den intellektuelle lyrikaren som har «Grease» som favorittfilm, Edel er hemmeleg forelska i Gisle Wink, og den yngste spelar fotball og elskar grisetaklingar. Slik er dei openberre metaforane, medan lenkene til Shakespeare og Ibsen er meir for dei innvigde.

Medan dei tre søv, kjem ulven Vidar Wolf (Jon Vegard Hovdal) fram. Han luktar gris, men som ein ulv med eit enormt ego, og som ein middels dansebandstjerne, er han også opptatt av å få seg eit band og gjere rockesuksess.

Naturen og instinkta går sin gang og ulven går på grisejakt. Det tar si tid for ulven er ikkje av dei mest intelligente, medan grisane, trass i sjarmerande naivitet, er ganske oppfinnsame. Men fysikk og rå makt gjer sjølvsagt at grisane til slutt blir fanga. Så syner det seg at dårskapen og ønsket om å bli stjerne er større enn svolten, og då ulven høyrer kor gode grisane er til å syngje, får mat vere mat. Han konverterer til vegetarianar og let dei tre bli boybandet sitt. Det vil seie, – Edel er jo ikkje gut, så då blir det med eitt ein artig kjønnskonflikt, og ikkje eit spørsmål om darwinisme og naturens gang.

Etter ein rekordstutt prøveperiode har dei fire på scena leika seg fram til ei kjempesjarmerande og fullstendig upretensiøs framsyning. Mykje kunne ha vore stramma inn, og det er ikkje stor dramatikk, men det har heller aldri vore meininga. Når fire gode skodespelarar leikar seg på scena, frir til publikum, morar seg med metaforar og populærkulturelle referansar, og stadig lagar litt uventa vriar, blir det god underhaldning. Det er av og til meir enn tilstrekkeleg.

(Meldinga stod i Klassekampen måndag den 23. mai 2022.)

TEATER

«MEGAMEGA»
The Krumple og Teater Innlandet, Tynset kulturhus
Av: The Krumple
Regi: Vincent Vernerie og ensemblet
Scenografi og kostyme: The Krumple
Koreografisk bistand: Catherine Béziex
Med: Vincent Vernerie, Oda Kirkebø Nyfløtt, David Tholander, Léna Rondé og Maja Bekken.

Livet er ikkje lineært, og brått kan det skje ting som snur rundt på alt.

Misunn ingen det skin av lykke han eig, for du kjenner ikkje hans løynde sorger, heiter det i eit gamalt ordtak. Slik tenker eg etter å ha sett «MEGAMEGA», ei uvanleg assosiasjonsrik framsyning som er ein samproduksjon mellom the Krumple og Teater Innlandet. I eit fysisk og leikent teaterspråk med fullt av overraskingar gir dei oss på illustrerande og opplevingsrikt vis fem heilt kvardagslege lagnadar som bør vere til å kjenne seg att i for dei fleste.

The Krumple er eit lite og litt lauseleg samansett teaterkompani grunnlagt i 2013 etter avslutta teaterutdanning i Paris. Dei seks som starta det heile er frå USA, Frankrike, Danmark og Norge, og har laga sju produksjonar samstundes som dei også har sett av tid til eigne ting. Geografi, logistikk, – og pandemi, har gjort at dei også har nytta seg av andre samarbeidspartnarar. Aktørane har ulike spesialfelt som trylling, figurteater, dans og song, og det gjer at dei, trass i at dei er få, kan nytte mange forskjellige språk og uttrykksmåtar, noko vi fekk tydeleg prov på i «MEGAMEGA».

Oppsetjinga er spekka med symbolikk, og det er uråd å få med seg alt. Men det er nok heller ikkje meininga, for her er det så rikt med assosiasjonar og opplevingar, at du eigentleg berre kan lene deg attende og ta med deg det som treff deg og la resten vere. I tillegg er dette ei framsyning der ettersmaken er uvanleg stor, og der inntrykka dukkar opp lenge etter teppefall.

Scenografien er tilsynelatande enkel og illuderer eit brettspel som kan vere eit bilde på eit langt frå lineært liv. Plutseleg kan noko skje som endrar alt, eller som i brettspelterminologien får deg til å vende tilbake til start. Og det er dette «MEGAMEGA» (eit anagram for GameGame) handlar om. I opninga kjem dei fem aktørane, kledde i nøytrale spelgevant, men i ulike farger, hoppande inn på brettet, og tar til å flytte seg fram rute for rute. Etter kvart endrar dei seg frå spelbrikker til fem ulike personar med kvar sin lagnad, – og bør å bere. Det er han som har falle litt utanfor samfunnet Vincent Vernerie), kirurgen som aldri får fred (Maja Bekken), den gamle dama som forbannar alt og alle og særleg elektriske ståsyklar (Léna Rondé), ho som er skadd og som blir trakka på (Oda Kirkebø Nyfløtt) og kvardagsfilosofen med eit løynd traume eg skal halde meg frå å avsløre (David Tholander).

Oppsetjinga er bygd opp av ei mengd tablå med mange og godt synkroniserte sceneskift der vi saumlaust glir mellom dei fem, og litt interaksjon mellom dei. Ikkje alle rollene er like tydelege, og i den grad vi kan snakke om lyte eller traume, er dei kanskje ikkje av dei mest dramatiske. Men også små brot kan bli eksistensielle avhengig av korleis du taklar dei. Og at nokre av dei kan vere ganske trivielle, gjer også at dei er lette å kjenne seg att i.

Ekspressivt og nesten utan ord gir the Krumple oss ei velspela og underhaldande, og stadig overraskande framsyning om heilt eksistensielle spørsmål. Det er vakkert, humoristisk, det er visuelt, og blir framført til illustrerande og fine musikkval frå Mozart til Daniel Herskedal

Dei ulike spesialitetane til dei fem blir nytta godt og effektivt, som i song, koreografi, og ikkje minst i David Tholanders magi. På eit naivistisk og stillfarande vis gir han oss eit vell av overraskingar, og finalen der han auser av bagasjen sin som frå ei Sareptas krukke, er både sår og vakker. Og når brettspelet til slutt nærast reiser seg og blir noko heilt anna, er det ei avslutning som gir publikum mangt å tenke på lenge etter teppefall.

(Meldinga stod i Klassekampen onsdag den 18. mai 2022.)

TEATER

«Bartleby»
Trøndelag Teater, Studioscena
Av: Herman Melville
Omsetjing, dramatisering og regi: Espen Klouman Høiner
Scenografi, lys og kostyme: Signe Becker
Komponist, lyddesign: Camilla Vatne Barratt-Due
Med: Mira Dyrnes Askelund, Jon Lockert Rohde og Isak Holmen Sørensen

Når det rasjonelle blir altomfemnande, er det stundom godt å stoppe opp ved det kontrære.

Den amerikanske forfattaren Herman Melville (1819-1891) er mest kjend for den ikoniske og omfangsrike romanen «Moby Dick». Men blant entusiastar er han også kjend for den vesle novella «Bartleby» frå 1853. Det er ei gåtefull forteljing som i alle år har forundra og fascinert lesarane. For to år sia blei ho, uavhengig av kvarandre, dramatisert for både Teatret Vårt i Molde og Trøndelag Teater. Oppsetjinga i Molde, som var langt frå vellukka, rokk så vidt å bli spela før pandemien, medan Espen Klouman Høiners versjon for Trøndelag Teater har vore utsett heile fire gongar. I helga var det endeleg premiere, og han var det vel verd å vente på, for dette var ei heilstøypt og framifrå oppsetjing til både å undre seg over og å bli fascinert av.

I tida før kopimaskinane fanst, blei kopiering utført av nitide kopistar som sørga for rett avskrift. På eit advokatkontor i New York har ein velmeinande sjef tilsett dei to kopistane Turkey og Nippers, båe litt spesielle, men som på sitt vis utfyller kvarandre. Arbeidsmengda blir etter kvart så stor at advokaten må tilsetje ein til, og det blir den unge, stillferdige og arbeidsame Bartleby. Det tar til svært lovande, men når sjefen etter nokre dagar gir Bartleby ei ny oppgåve, svarar han med ei mild, men fast røyst at han vil føretrekke å la vere. Og slik held det fram. Same kva han blir sett til, er svaret det same. Novella er advokatens fullstendig prosaiske beretning om denne kopisten som han på eine sida kjenner for, og gjerne vil forstå, men som han til slutt vel å seie opp. Bartleby held fram med sitt prosjekt til han til slutt også føretrekker å ikkje ta til seg føde.

Espen Klouman Høiner har sjølv omsett, dramatisert og regissert framsyninga. I eit tett samarbeid med scenograf og kostymedesignar Signe Becker og komponisten og lyddesignaren Camilla Vatne Barratt-Due har han skapt eit nærast prehumant univers der aktørane er ein mellomting mellom dyr og menneske, ute av både tid og rom. Jon Lockert Rohde og Isak Holmen Sørensen spelar saman rolla som advokaten og forteljaren, og Mira Dyrnes Askelund er Bartleby. Høiner har stor tillit til både tekst, skodespelarar og publikum, og let dei tre ta seg særs god tid, med lange omstendelege pausar, og med brot med nærast sakral korsong som kunne gi assosiasjonar til mellomaldersk kyrkjemusikk. Barratt-Dues lyddesign vekslar saumlaust mellom vindliknande lydkulisser og vakker musikk. Og scenografien er ei rekkje svart/kvite draperi som ved hjelp av ein lysrigg etter kvart gir ei fin romdanning før alt går til inkje og forsvinn i eit hol. Omsetjinga, forteljinga og ikkje minst framføringa er i eit nøkternt og kjenslelaust, men likevel undrande språk, og same kva som skjer på scena, har dei tre steinandlet.

Forteljinga er like surrealistisk som ho er spennande, og framføringa byggjer hundre prosent oppunder dette. Ho er enormt symboltung, og på same vis som det er uråd å bli klok på Bartleby er det mykje av symbolikken eg heller ikkje forstår. Men det gjer ikkje noko, for her er nok av høve til å tolke og assosiere, og her er ikkje noko ferdigtogge, men heilt opp til publikums eiga tolking. Men i botn ligg det grunnleggjande at i ei verd der konsensus nærast kan bli opphøgd til religion, er det stundom ikkje berre godt, men heilt naudsynt å bli møtt av litt motstand.

(Meldinga stod i Klassekampen tysdag den 3. mai 2022.)

TEATER

«Min briljante venninne»
Hålogaland Teater, Scene Vest
Av: Elena Ferrante
Dramatisert av: April de Angelis
Regi: Trine Wiggen
Scenografi: Ingrid Tønder
Kostyme: Anette Werenskiold
Videodesign: Jonatan Sundstrøm
Komponist: Espen Mauno
Lyddesign: Jim-Oddvar Hansen
Lysdesign: Lauri Lundahl
Med: Julia Bache-Wiig, Hanne Mathisen Haga, Guri Johnsen, Iver Innset, Emil Rodrigo Jørgensen, Kristoffer Anker Gustavsen, Kine Helene Kvalvik Eliassen, Kristine Henriksen, Alexander Rindestu, Kristian Fredrik Figenschow, Margrét Vilhjálmsdóttir, Christina Sleipnes, Kim Jøran Olsen, Andrea Vik, Frederic Molund og Ann Mari Nordengen.

Det er openbert ikkje alle romanar som eignar seg for å bli dramatiserte.

Elena Ferrantes fire voluminøse band om dei to venninnene Elena Greco og Lila Cerullo, har begeistra ei heil verd av lesarar. Elena og Lila veks opp i etterkrigstidas Italia, i ein arbeidarbydel i Napoli prega av klassekamp, kvinneundertrykking, sosiale skilnadar og den lokale mafiaen. Vi følgjer dei to jentene frå skulestart i 1952 fram til Lila forsvinn i 2010. Det er ein uvanleg breitt anlagd sosial roman med eit stort og fargerikt persongalleri, og der ingrediensane er kjærleik, intrigar, maktkamp, gryande feminisme, klassereiser og ikkje minst eit vennskap som blir sett på store prøver.

Den britiske dramatikaren April de Angelis har dramatisert bøkene for teater, og Oslo Nye Teater hadde norgespremiere hausten 2019. Nå har Hålogaland Teater slått på stortromma, nytta nesten heile ensemblet sitt og laga ein seks timars framsyning i fire aktar inkludert servering av to-rettars italiensk middag og vin i pausane. I Trine Wiggens regi går dei seks timane raskt, men det er ikkje dermed sagt at oppsetjinga yter romanen fullstendig rettvise.

For å skape illusjon av både Napoli, heimar og arbeidsplassar, har Ingrid Tønder laga ein stilisert scenografi der ho nyttar heile det opne scenerommet, og der det berre er nokre møbelgrupper som kan skape ulike settingar. I tillegg er det ei mengd mobile draperi. Dei blir også nytta til gode videoprojeksjonar der vi både kjem nærare på skodespelarane, og der det frå bakscena er mogeleg å skape inntrykk av meir spesielle situasjonar. Samspelet mellom den opne scenografien og videobruken fungerer i hovudsak godt sjølv om det nok manglar litt på miljøskildringa. Noko av dette blir kompensert med Anette Werenskiolds tidsriktige kostyme.

Trine Wiggens regi fortel historia delvis i retrospekt og samstundes lineært gjennom seksti år. Eit særs godt grep er å la Guri Johnsen vere den gamle Elena som både fortel og kommenterer det som skjer. Johnsen er ein framifrå skodespelar, og i hennar rolege, attendeskodande betraktningar får vi eit lite gløtt av det episke som har gjort desse bøkene så populære. Fine brot og sceneskift blir det også med nydeleg italiensk song.

Dei to venninnene Elena og Lila blir spela av Julia Bache-Wiig og Hanne Mathisen Haga. Dei gir solide tolkingar i store, tekstrike roller og med eit spenn i alder frå skulestart til godt vaksne. Men det manglar nok litt for å forstå innhaldet i vennskapet til dei to. Med unnatak av ei sterk fabrikkscene i tredje akt, blir forholdet mellom dei meir skildra enn spela.

Bøkene er på fleire tusen sider, og det er ei så mangefasettert og samanvove historie at det er vanskeleg å kutte utan å miste vesentlege ingrediensar. Det er framsyningas store problem. Når så mykje skal med, blir det episodisk og fragmentarisk, og berre nokre få gongar får aktørane høve til å dvele og utdjupe slik at vi kjem under huda på dei og historia. Det er heile sju familiar som skal presenterast, persongalleriet blir for stort, og når seksten aktørar skal spele nærare femti roller utan kostymeskift, blir det vanskeleg å henge med, jamvel for oss som har lese bøkene. Dette blir kompensert med ein del overspel som meir karikerer enn portretterer personane det gjeld. Unnataket her er Iver Innset som gir oss ei overtydande og truverdig tolking av den kyniske, mafiøse og sleske Michele Solara.

Hålogaland Teater satsar stort, og for dei innvigde som har lese bøkene og kanskje sett HBO-serien, kan dette vere eit hyggeleg gjensyn. Som teater står det nok ikkje heilt på eigne bein.

(Meldinga stod i Klassekampen måndag den 2. mai 2022.)

TEATER

«Parsifal»
Trøndelag Teater, Gamle scene
Av: Lukas Bärfuss
Omsett av: Øyvind Berg
Regi: Mina Salehpour
Scenografi: Andrea Wagner
Kostyme: Maria Anderski
Komponist: Sandro Tajouri
Lysdesign: Eivind Myren
Med: Kenneth Homstad, Mira Dyrnes Askelund, Isak Holmen Sørensen, Madeleine Brandtzæg Nilsen, Trond-Ove Skrødal og Wenche Strømdahl

Kva skjer når ein person utan empati og evne til medkjensle får makt?

På 1200-talet forfatta Wolfram von Eschenbach eposet «Parsifal» om ein av kong Arthurs riddarar av det runde bord, og denne riddarens jakt på den heilage gral. På bakgrunn av same historia skreiv Richard Wagner operaen med same namn, uroppført i 1882. Og i 2010 kom ei ny utgåve av forteljinga, denne gong eit drama skrive av den sveitsiske dramatikaren Lukas Bärfuss. «Parsifal» blei urframført i Tyskland for tolv år sia, og er etter det ikkje blitt spela før Trøndelag Teater nå har sett det opp på Gamle scene.

Med unnatak av teaterets eigen lysdesignar, Eivind Myren, er det kunstnarlege laget denne gongen verkeleg eit lag, og er henta frå Tyskland. Den iransk-tyske regissøren Mina Salehpour har gjennom meir enn ti år samarbeidd med komponisten Sandro Tajouri, scenografen Andrea Wagner og kostymedesignaren Maria Anderski. Saman set dei opp rundt fire produksjonar i året, og eit så tett og varig samarbeid har sjølvsagt ført til spesielt einskaplege framsyningar. Det ser ein også tydeleg med denne oppsetjinga.

Den unge riddarsonen Parsifal blir, etter at faren har døydd i eit slag, tatt med ut i skogen av mor si. Der vil ho verje han mot alt vondt og ytre påverknad. Men trass i at han eigentleg er smart, fører dette til at han blir kunnskapslaus, naiv og utan nokon kontakt med eigne kjensler. Orda blir berre forstått i den heilt konkrete tydinga, og bilde og metaforar er langt utanfor hans fatteevne. Slikt blir det sjølvsagt også mykje humor av. Etter ei tilfeldig vitjing av ein mystisk riddar, blir den unge Parsifal fast bestemt på sjølv å bli riddar, forlèt mora og legg ut på det som kunne ha blitt ei danningsreise, men som i staden blir nærast det motsette, men altså ikkje utan ein god porsjon humor.

Kenneth Homstad er Parsifal medan dei fem andre spelar alle dei ulike personane han møter på reisa. Opningsscena er like sterk som ho er symbolsk. Mora (Wenche Strømdahl) kjem berande på ein fullstendig naken son medan ho ammar han. Sårbare og utan klede kjem vi til verda, men i moras varetekt held det nakne fram for Parsifal. Slik syner Homstad oss ein naiv og fullstendig avkledd person som ikkje ser ut til å vere affisert av at alle andre har klede. Han eig ikkje innsikt, manglar fullstendig empati, og spør og grev ettersom han ikkje har noka forståing for dei enklaste bilde. Som til dømes at nokon har falle i eit slag, for då kan dei vel berre reise seg att?

Scenografien er på same tid enkel og symboltung. Gamle scene er omgjort til eit bratt og aude skråplan der eit stort hol med vatn er det einaste livgjevande, men samstundes også nettopp eit stort hol. I dette landskapet møter Parsifal mange ulike folk i fantasirike og spesielle kostyme, kraftig kontrastert av hans mangel på det same. Det er eit gamalt og myteomspunne riddarepos som ligg i botn av historia om Parsifal, men for den som vil, kan ein verkeleg dikte vidare for her er assosiasjonsrikdom så det held med parallellar til alt frå folkeeventyra til dagens politiske situasjon. Bärfuss skreiv «Parsifal» i 2010, men ein skulle tru det var skrive i mars 2022. For kva skjer når verda blir styrt av folk utan empati, og som samstundes er ganske uvitande etter lang tids isolat i sitt eige ekkokammer?

Sjølv om tolkingshøva verkeleg er mange i denne framsyninga, er det ikkje alltid like lett å forstå akkurat kva Lukas Bärfuss og Mina Salehpour vil seie oss. Og presentasjonen er tidvis vel omstendeleg og langdryg. Men undervegs blir eg grublande over kva moral er, og kva som kan fortelje oss skilnaden på rett og gale. Altså heilt eksistensielle spørsmål. Scenografi, lydbilde og kostyma gjer framsyninga til ei sanseleg og stygg-vakker oppleving. Ensemblespelet er tett og godt, dei mange skifta er ikkje til å merke, og alle tek seg god tid. Og trass i ei særs krevjande rolle, gir Kenneth Homstad oss ein fullstendig avslappa og naturleg Parsifal, nydeleg naivistisk utført og der både grov vald, kjærteikn og erotikk blir framført utan det minste teikn til medkjensle. Med dagens politiske bakteppe gir han oss ei skremmande aktuell forteljing.

(Meldinga stod i Klassekampen måndag den 4. april 2022.)

TEATER

«Bør Børson jr.»
Turnéteatret i Trøndelag, Opera Trøndelag og Fylkesmusikarane i Trøndelag
Av: Johan Falkberget
Libretto: Harald Tusberg
Musikk: Egil Monn-Iversen
Regi: Ivar Tindberg
Scenografi: Gjermund Andresen
Kostyme: Anne Spets
Koreografi: Eli Stålhand
Arrangement og musikalsk ansvarleg: Christian Aftret Eriksen
Kapellmeister: Jon Kristian Bye
Med: John Brungot, Karianna Sommerro, Jo Bjørner Haugom, Tore B. Granås, Sigrid Vetleseter Bøe, Torstein Fosmo, Kathrine Strugstad, Vetle Røsten Granås, Lars Eggen, Eivind Dundas, Sigmund Kveli, Hildur Norum, Maia Reppe og Ingvill Siegel.

John Brungot gir meir nyanserikdom til tolkinga av Bør Børson jr.

«Bør Børson jr.», Johan Falkbergets satiriske oppgjer med jobbetid, jantelov og bygdedyr har gjennom vel hundre år hatt eit stort publikum. Boka blei tidleg dramatisert og filmatisert. Men høgdepunktet kom då Harald Tusberg og Egil Monn-Iversen i 1972 laga musikal av romanen med ein strålande Rolv Wesenlund i hovudrolla. Filmen frå 1974 med mange av dei same aktørane, er framleis populær. Musikalen er sett opp eit utal gonger sia, men ikkje alltid like vellukka. For mange har Rolv Wesenlund vore den ultimate Bør. Til nå. For i den nye storsatsinga til dei turnerande scenekunstorganisasjonane i Trøndelag har dei henta heim John Brungot i tittelrolla, og sjølv om han ikkje har same stemmeprakta som Wesenlund, gir han Bør eit meir sårbart uttrykk og langt større nyanserikdom.

Turnéteatret i Trøndelag, Opera Trøndelag og Fylkesmusikarane i Trøndelag har laga ein stor og påkosta produksjon som etter premieren i Stjørdal skal turnere i heile Trøndelag i to månader. Regissør Ivar Tindberg har vore ganske tru mot originalen, og det er sjølvsagt blitt akkurat den elleville og underhaldande musikalen folk vil ha. Men i detaljane ligg det viktige endringar.

Gjermund Andresens scenografi er rigga for turné, men er likevel imponerande illustrerande og funksjonell. Orkesteret, dusinet fullt, sit på bakscena, tidvis synleg, og gir solid tonefølgje. Eit så stort orkester gir mykje lyd, medan songnumra framleis skal vere mogelege å høyre. Det ga stundom litt skingrande resultat, men vil truleg gå seg til. Ensemblet på fjorten er ei blanding av skodespelarar, songarar og amatørar, men Tindberg har stort sett fått fram det beste i dei alle.

John Brungot er i sitt ess når han får boltre seg i dei komiske detaljane som er så mange at det er vanskeleg å få med seg alle. Han gir oss ein Bør full av sjarm, men også sårbar og openbert usikker. Denne nyanserikdomen gir eit meir mangefasettert bilde av denne oppkomlingen som eigentleg berre vil alle vel. Butikkjomfru Laura Isaksen blir humoristisk og myndig tolka av operasongaren Sigrid Vetleseter Bøe, og hennar stemmeprakt er med på å løfte framsyninga. Alle aktørane er karikerte og sjarmerande overspela. Med eitt viktig kontrasterande unnatak. Josefine, storbondedottera og Børs store kjærleik, representerer fornuft og fordomsfridom. Karianna Sommerro har lenge vist at ho har potensial til noko stort, og her får ho endeleg syne at ho både er ein god skodespelar og ein framifrå musikalartist.

(Meldinga stod i Klassekampen måndag den 4. april 2022.)

TEATER

«Sidespringerne»
Studentersamfundets Interne Teater, Knaus
Av: Jo Strømgren
Regi: Tord Sommer
Scenografi: Ola Våge
Kostyme: Stella Pettersen
Med: Kari Melhuus Jenssen, Agnete Berge Skår, Fredrik Lundberg Paulsen, Dennis Eliassen og Mikkel Angelo Anchissi Joner

Ein stram og overraskande velspela komedie om utruskap, men djupast sett om noko så eksistensielt som jakta på lykka.

Jo Strømgrens teaterunivers er heilt særeige, og stykka hans er sjølvsagt prega av fysisk teater, det vil seie koreografert rørsle meir enn vanleg dans. Ofte snakkar skodespelarane kaudervelsk, og like ofte er manuset skrive spesielt for dei aktørane som skal framføre det. Og som difor spelar med sine eigne namn. Det siste var situasjonen då Strømgren for fire år sia skreiv den umoralske komedien «Sidespringerne» for Kilden Teater i Kristiansand. Då Studentersamfundets Interne Teater (SIT) i haust leika seg med tanken om å setje opp denne komedien om utruskap, hadde dei ikkje eingong manuset. Før dei fekk det, måtte Strømgren vite kven som skulle spele dei fem rollene, og etter det eg har forstått, tilpassa han det også litt.

Samstundes som det å spele seg sjølv, eller ein karikert versjon av deg, får fram sider ved deg du ikkje visst du hadde, eller som du kanskje ikkje er like stolt av, gir det også ein viss tryggleik å få vere seg sjølv. Det er i alle fall openbert på Knaus i Studentersamfundet i Trondhjem. Eg har følgd SIT i meir enn førti år, og sett både floppar og høgdepunkt, men det er lenge sia eg har sett ei framsyning av dei der skodespelarane er meir trygge på seg sjølve og dermed også leverer så solide rolletolkingar.

Knaus er ei særs vanskeleg scene, men denne gongen har scenograf Ola Våge greidd å få til ei særs god og effektiv sceneløysing der vi vekslar relativt saumlaust mellom ei lita leilegheit og eit psykologkontor i Trondheim. Små finurlege detaljar og ein svingbar vegg var alt som skulle til.

Vi er altså i Trondheim og opningsscena er i leilegheita Kari (Melhuus Jenssen) og mannen hennar leiger ut, men som ho også nyttar til elskovsreir. I løpet av framsyninga syner det seg at ho har ein elskar for kvar av vekedagane, og vi får tru at mannen, som vi aldri møter, får ein av helgedagane. I det vesle husværet har ho nå besøk av den relativt enkle røyrleggjaren Fredrik (Lundberg Paulsen). Det opnar med ei klassisk og heilt sjablongmessig røyrleggjar/heimeverande-scene så dampande erotisk at eg knapt har sett maken. Før det syner seg at Fredrik rett nok er enkel, men slett ikkje røyrleggjar, og at dette berre er eit rollespel for at Kari skal bli kåt. Og etter kvart blir framsyninga meir og meir eit rollespel der det lenge ikkje er heilt greitt å vite kva som er røyndom og kva som er spel. For etter kvart dukkar to av dei andre elskarane også opp. I konfrontasjon med dei andre, går båe for å vere mannen til Kari, men det er heller ikkje rett. Dei er Dennis (Eliassen), ein oppblåst bergensar med liten kuk og endå mindre sjølvinnsikt, og det er den kultiverte og pengesterke, men ganske grå Mikkel (Angelo Anchissi Joner). I ein skikkeleg komedie med slektskap til dei gamle forvekslings- og for viklingskomediane, blir det sjølvsagt pinlege møte og konfrontasjonar. Pinleg for dei det gjeld, men hysterisk morosame for oss som ser på. Og alle dei komiske og artige opptrinna blir vakkert balansert og kontrastert av det som skjer hjå psykologen Agnete (Berge Skår), eit slags korrektiv til handlinga ettersom alle dei fire andre på ulike vis syner seg å vere hennar klientar.

Korleis det går til slutt skal eg halde meg langt frå å fortelje, men det må sjølvsagt bli både konfrontasjonar, oppgjer og meir til. Og det var ikkje Strømgren om det ikkje skjedde både absurde og heilt uventa ting.

I ei slik komedie blir det sjølvsagt mange sceneskift, men dei blir gjort heilt ope og synlege som fine brot med musikk og strobelys, og der vi også får litt av det fysiske spelet som er særmerkt for Strømgren utan at eg kan sjå at nokon er kreditert for koreografien.

«Sidespringerne» er eit tekstrikt stykke, og god komedie krev i tillegg alltid presis timing. På den vesla scena har regissør Tord Sommer verkeleg greidd å få til eit drama med få daudpunkt, med fine skift, med god presisjon og ikkje minst imponerande personinstruksjon. Amatørar har ein tendens til å overspele litt, men her er det halde akkurat på det nivået som trengst for å få fram dei komiske sidene ved kvar av dei fem på scena. Spelet er forbausande bra, og som sagt er det lenge sia eg har sett ei framsyning frå SIT med så høgt nivå på aktørane. Spesielt var Agnete Berge Skår særs truverdig i rolla som psykologen, i starten den einaste rolege og profesjonelle, men som gradvis, særs gradvis også synte andre sider. Ho var så naturleg og nedpå, og uttrykte ofte like mykje med finstemt mimikk som med ord.

Framsyninga er halvannan time utan pause, og sjølv om noko av intensiteten fell litt mot slutten, var det likevel ein dramaturgi det står respekt av. Høgdepunkta stod i kø, og den vanskelege timinga med å ta akkurat lange nok pausar medan publikum jublar og ler, blei turnert framifrå. Dette var rett og slett både underhaldande og særs godt presentert.

TEATER

«Jo mere vi er sammen»
Teatret Vårt, Molde
Av: Kjøllmoen/Vedel
Manus og dramaturgi: Henriette Vedel
Regi: Leiv Arne Kjøllmoen
Scenografi og kostyme: Freya Sif Hestnes
Med: Johanna Mørck, Ingrid Myhre Løvik, Elias Moussaoui Anseth og Olavus Frostad Udbye

I samband med alle fellesskap er det alltid nokon som står utanfor.

Teatret Vårt i Molde held fram med å feire femtiårsjubileet sitt, og som med Arne Lygres og Mette Karlsviks «Dei som fer», er det nok ein gong med stadspesifikt teater, eller i alle fall tilløp til det. Dramatikarduoen Leiv Arne Kjøllmoen og Henriette Vedel har på oppdrag frå teateret laga ei framsyning om fellesskapets vilkår. Dei har mellom anna freista å sjå på særtrekk ved heimfylket til Teatret Vårt. Då fann dei raskt både bunadsgerilja, kamp om sjukehuslokalisering og fogderistrid, men lite sams identitet. Det måtte i så fall vere den flotte naturen.

Framsyninga «Jo mere vi er sammen» tek til med at fire skodespelarar, Johanna Mørck, Ingrid Myhre Løvik, Elias Moussaoui Anseth og Olavus Frostad Udbye, møter oss nølande og nesten kleint. Vende mot publikum fortel dei at dei veit ikkje heilt kva dette skal bli. Men på naivistisk og ikkje minst humoristisk vis får vi vite at dei er hyggjelege menneske. Ja, for sjølvbildet vårt er jo slik. Vi er bra folk. Og vi samhandlar til felles beste. Det vil vi gjerne tru og meine. Men så er det diverre slik at når det er eit «oss», så finst det også eit «dei». Dette er det Kjøllmoen/Vedel og dei fire på scena utforskar, og dei syner kor skjøre spranga mellom fellesskap og utanforskap kan vere, kor lite som skal til før vi hamnar der vi jo ikkje skulle vere, men som vi i komisk sjølvrettferdstrong greier å lage orsakingar for. Det er intelligent, det er artig, men det er også vondt.

Freya Sif Hestnes har laga ein enkel og effektiv scenografi. Ei opphøgd scene med spilegolv syner seg etter kvart både å kunne gå i oppløysing og å bli noko heilt anna. Det same gjeld kostyma. Aktørar i sandfarga klede som i starten kan minne om avslapping, ferie og fritid, gir like fort assosiasjonar til militære kakiuniformer.

Dei fire på scena er representantar både for samstemt fellesskap og for ulike røyster. Og på vondt og illustrerande vis syner dei oss at sjølv om dei kanskje berre heiar på forskjellige fotballag, kan det vere ille nok når det eine ordet tek det andre. For orda er viktige. Utgangspunktet er å sjå om det er ei sanning bak den gamle barnevisa «Jo mere vi er sammen», men på vegen dit leikar dei seg med eit utal språklege munnhell som på humoristisk vis blir vridde og vrengde på. I eit overtydande og framifrå ensemblespel gir dei oss synkrone skift og brot, og også rom for masse ettertanke.

Kjøllmoen/Vedel slit litt med å finne ei naturleg avslutning, men i hovudsak er dette blitt ei leiken, artig og naivistisk framsyning med eit særs aktuelt og alvorleg bakteppe.

(Meldinga stod i Klassekampen tysdag den 29. mars 2022.)

TEATER

«Fluenes herre»
Teaterlaget i BUL Nidaros, ungdomsgruppe 2
Av: William Golding
Dramatisert av: Nigel Williams
Omsett av: Hilde Hagerup
Regi og scenografi: Rickard Skjong
Med: Magnus Lund, Mikkel Røe Grut, Leander Gilsåmo, Sverre Farstad III, Catharina Lindgren, Erle Kulset Merakerås, Ellinor Nymoen Rørtveit, Ola Nygård, Sverre Haugland og Ole Kristian Brattli

Teaterlaget i BUL Nidaros har omsider fått rista av seg pandemien, og opnar den nye våren med det dystopiske dramaet «Fluenes herre».

Då William Golding skreiv den ganske dystopiske romanen «Fluenes herre» i 1954, mykje som ein pendant eller motsats til Daniel Defoes «Robinson Crusoe», fekk ikkje boka spesiell merksemd. Kanskje var det for nær krigen, og i ei tid då framtidsoptimismen framleis var rådande. Men etter både Suez- og Cuba-krise, og med aukande redsle for atomkrig, fekk romanen nesten ikonisk status på tidleg 60-tal, og i 1983 fekk Golding Nobelprisen i litteratur i det som både då og i ettertid blei kritisert som ein pris gitt til ein roman og ikkje eit forfattarskap.

I boka skildrar Golding eit fly med britiske kostskulegutar som blir sende vekk frå det som truleg er ein atomkrig og til det foreldra trur er tryggleik. Flyet havarerer, naudlandar på ei aude øy, piloten dør medan gutane greier seg. Raskt trer fire av dei fram som tydelegare enn dei andre. Det er den rasjonelle og kloke Piggy (Leander Gilsåmo), pyknikar med briller og difor eit klårt mobbeoffer. Det er lågmælte sanningssøkaren Simon (Sverre Farstad III), den openberre leiartypen Ralph (Magnus Lund), og den påståelege og sjølvmedvitne rivalen Jack (Mikkel Røe Grut). Gutane forstår at dei må tenne eld for å kunne bli sett og redda, og dei freistar å lage eit samfunn der ein konkylie blir som eit septer eller symbol på makt. Det utviklar seg raskt ei rivalisering der overtru og ei form for religiøsitet eller avgudsdyrking overtek for det rasjonelle. Piloten heng død høgt oppe i eit tre, og når det bles trur ungane at det er eit monster eller skrømt. Trass i at Simon undersøker saka og nøkternt slår fast at monsteret er eit menneske, grip redsla og massesuggesjonen om seg, og gutane svarar med å ta livet av Simon. Berre Piggy held på menneskeverdet. Jegeren Jack, som har drepe eit villsvin, og nærast gjort grisehovudet om til eit gudebilde, vinn fram, samhaldet går i oppløysing, Piggy blir kasta utfor ei klippe, og i jakta på også å finne og ta Ralph, øydelegg gutane heile livsgrunnlaget sitt ved å setje fyr på øya. Men så blir dei oppdaga, og ein kvitkledd marineoffiser reddar situasjonen nærast som ein Messias.

Det er ungdomsgruppe 2 i Teaterlaget i BUL Nidaros som presenterer oppsetjinga i BUL-salen på Gildevangen i Trondheim. Dette er 16 til 18 år gamle ungdomar, nokre av dei med fartstid frå sommarspel på Munkholmen og nokre ganske ferske. Det har vore ein lang og vanskeleg prøveperiode med korona og restriksjonar, men sjølv om regissøren testa positivt torsdag kveld, blei det like premiere som planlagt dagen etter. Rickard Skjong har både instruert det unge ensemblet og vore scenograf. Scenografien er løyst særs godt med eit landskap av europallar, tauverk, drivved og rot og rask. Ved å nytte både scena og golvet framom, får Skjong skapt ulike rom og situasjonar, og sceneskifta der ungdomane går ut og inn, flyttar seg over scena, gøymer seg og leitar skjer forbausande presist og med god timing. Denne delen av regien har Skjong meistra bra. Personinstruksjonen står nok litt attende, men det skulle berre mangle med eit så stort og urøynd ensemble. Typane han har fått fram er likevel tydelege, og vi forstår raskt kven som er kven og kva dei representerer. Men det er store manglar på diksjon, og nyanserikdomen i spelet er ikkje alltid god nok. Det blir mykje utestemme og roping. I starten av andre akt, var dette langt betre, så situasjonen var ikkje svart, men det er nok i nyansar i spel og stemmevolum at det største forbetringspotensialet til denne framsyninga ligg.

Leander Gilsåmo som Piggy er naturleg nok den mest lågmælte, og difor også den mest truverdige. Og det same gjeld Sverre Farstad III som Simon, men han ser vi ikkje så mykje til ettersom han blir drepen alt midtvegs i første akt. Magnus Lund som Ralph veks gjennom heile framsyninga, og blir meir og meir truverdig. Og i finalen er smerta hans i både kropp og sinn formidla så vi kjenner det. Og så er det Jack, vondskapen sjølv, tydeleg framstilt av Mikkel Røe Grut. Samstundes som det alltid er skurkane som er dei mest interessante i eit drama, er det likevel ikkje enkelt å spele ein dritsekk så overtydande som han gjer.

Etter ein alt for lang pandemipause var det godt å endeleg få sjå ein produksjon frå Teaterlaget i BUL. «Fluenes herre» blir vist dagleg, men berre fram til og med måndag 21. mars, så her må ein vere rask.

Eit lite etterord:
Uavhengig av spelet til dei ni entusiastiske ungdomane på scena, må eg få henge på eit spørsmål til dei repertoaransvarlege i teaterlaget. Rett nok fekk William Golding Nobelprisen for boka, og ho fekk også ikonisk status på 60-talet som eit sivilisatorisk meisterverk. Med romanen ønska Golding å syne at mennesket er grunnleggjande vondt, og at vi berre kan greie oss med ein sterk leiar eller Gud om vi skal overleve. Dette har vore ein seigliva myte, men både empiri og forsking viser at Goldings idear er reint tankespinn utan rot i røyndomen. Og det finst faktisk ei tilsvarande historie som den om desse kostskolegutane, men i motsetnad til Goldings forteljing, er denne sann. I 1965 tjuvlånte seks tenåringsgutar i det vesle øyriket Tonga i Stillehavet ein båt. Dei dreiv av, og kom seg etter kvart i land på øya Ata der det ikkje hadde vore busetnad på hundre år. Gutane blei rekna som avlidne, men dei greidde seg godt og overlevde på regnvatn og det dei kunne fange og samle av fisk, frukt, – og høner. Ein av dei brakk beinet, men dei spjelka det så det grodde heilt fint. Etter femten månader blei dei funne i god behald. Dei hadde stått saman og skapt eit lite samfunn der problema blei løyste til fellesskapets beste. Den sanne historia om gutane på ei aude øy, syner at mennesket er sosialt og slett ikkje vondt. Og dette er også blitt underbygd både av annan empiri og forsking. Goldings historie har synt seg å være fantasi og fri fiksjon, og har ikkje på noko vis lenger den ikoniske statusen ho hadde. Det må difor vere lov å spørje kva som var årsaka til at teaterlaget valde denne historia. Nei, eg er ikkje for sensur, og ein må framleis både lese og sjå Golding. Men å presentere denne forteljinga hans ukritisk utan annan kontekst enn den han sjølv laga, er litt underleg med den kunnskapen vi har i dag.

TEATER

«Amadeus»
Trøndelag Teater, Hovudscena
Av: Peter Shaffer
Omsett av: Øyvind Berg
Regi: Mads Bones
Scenografi: Katja Ebbel
Kostyme: Christina Lovery
Lysdesign: Ingrid Skanke Høsøien
Koreografi: Tor Ivar Hagen
Musikalsk ansvarleg: Åsmund Flaten
Musikarar: Skjalg M. Raaen, Stian Lundberg og Morten Skaget
Med: Øyvind Brandtzæg, Emil Olafsson, Natalie Bjerke Roland, Ingrid Bergstrøm, Jo Saberniak, Emma Caroline Deichmann, Tor Ivar Hagen, Fabian Heidelberg Lunde og Snorre Ryen Tøndel

Draumen om å bli namngjeten og udødeleg kan ta ganske øydeleggjande vegar.

I keisarbyen Wien var Antonio Salieri hoffkomponist, vanka i dei høgste sirklar og fekk oppført og applaudert alt han komponerte. Draumen om ry og evig liv såg ut til å gå i oppfylling. Så dukka den noko yngre Wolfgang Amadeus Mozart opp, og Salieri måtte erkjenne kor middelmåtig han var samanlikna med eit slikt musikalsk geni. Inntil vidare var han likevel den einaste som såg Mozarts genialitet. Kva gjer ein då? Dei fleste slepp geniet fram, men hjå Salieri sigra sjalusien og vondskapen, og han gjorde alt for at Mozart ikkje skulle få oppdrag eller lukkast. Etter Mozarts alt for tidlege død, må Salieri likevel erkjenne at han har tapt. Og for å bli hugsa for ettertida, tyr han i staden til herostratisk ry gjennom illgjerning. Slik regisserer Salieri si eiga forteljing om at det var han som var årsaka til Mozarts død. Dette er ein myte Alexander Pushkin skreiv om alt i 1830, og som i 1979 fekk nytt liv då den britiske dramatikaren Peter Shaffer skreiv dramaet «Amadeus».

Trøndelag Teater og regissør Mads Bones har vald å lage ein modernisert og rocka versjon der vi både er i 1780-åras keisarlege Wien og i eit platestudio i 1970-talets progrockmiljø. Dette er eit forbausande godt grep, og blir framifrå underbygd av den eineståande scenografien til Katja Ebbel, dei ekstremt fantasirike kostyma til Christina Lovery og ikkje minst av Åsmund Flatens musikalske arrangement. Med særs dyktige musikarar gir dei oss nye versjonar av fleire av Mozarts komposisjonar, og i andre akt nærast eksploderer det som ein gedigen rockeopera der Ingrid Bergstrøm, Snorre Ryen Tøndel og Natalie Bjerke Roland gir oss stemmeprakt så det held.

Øyvind Brandtzæg er Salieri og vi følgjer han som forteljar og hovudaktør når han gjer opp rekneskap over seg sjølv. Han er den danna og vellukka med fasaden i orden. Medan vedunderbarnet Mozart (Emil Olafsson) er infantil, opptatt av tiss og bæsj, og tidvis så ufordrageleg at det er lett å mislike han. Salieri regisserer sine vondarta intrigar, medan Mozart trur Salieri er ein venn. Sjølv om både Brandtzæg og Olufsson leverer teksttunge og intense tolkingar, kjem vi, med unnatak av Salieris inderlege oppgjer med Gud, likevel aldri heilt under huda på dei. I Mads Bones’ regi blir dei litt for eindimensjonale. Annleis er det med Natalie Bjerke Roland som gir ei sterk og langt meir kompleks tolking av Mozarts kone, Constanze.

«Amadeus» er storslått, spektakulær og tidvis ei visuell og musikalsk openberring. Men framsyninga greier aldri å bestemme seg for om ho skal vere ein rockeopera eller eit drama om sjalusi og vondskap. Og vegen fram til den manglande avgjerda blir nok også i lengste laget.

(Meldinga stod i Klassekampen torsdag 17. mars 2022.)