Amund Grimstad

TEATER

«Tre søstre»
Nordland Teater, Hovudscena
Av: Anton Tsjekhov
Omsett av: Kjell Helgheim
Regi og bearbeiding: Morten Borgersen
Scenografi og kostyme: Milja Salovaara
Lysdesign: Martin Myrvold
Med: Liv Bernhoft Osa, Ellen Birgitte Winther, Nina Ellen Ødegård, Rune S. Løding, Lena Jacobsen Kvitvik, m. fl.

Vakkert, trist og velspela, men litt sprikande om det innhaldslause i tilværet.

Vi er i det førrevolusjonære Russland der overklassen har vanskar med å fylle livet med innhald. Tre systrer og bror deira har i elleve år budd i ein liten garnisonsby langt frå metropolane. Mora er for lengst død, og det er eitt år sia faren, som var general, også gjekk bort. Livet er eit keisamt tidsfordriv, medan alle offiserane som vankar i huset kan by på små avbrot. Systrene drøymer om noko større, og mest av alt om å flytte attende til Moskva. Draumen om eit betre liv er så universell at Anton Tsjekhovs drama framleis kan seie oss mye om menneskeleg dårskap, lengt og kjærleik.

Nordland Teater har henta inn tre særs dyktige skodespelarar som fyller dei tre systerrollene til fulle. Den eldste, Olga, (Liv Bernhoft Osa) er skulelærar og den rasjonelle, Masja (Ellen Birgitte Winther) er ulukkeleg gift med ein gymnaslærar. Ho er oppfarande, humørsjuk og tidvis infam, og forelskar seg i ein gift oberstløytnant. Yngstesystera, Irina (Nina Ellen Ødegård) er håplaust forgapt i draumen om å kome seg til Moskva. Broren deira, Andrej (Rune Løding), har intellektuelle karriereplanar og kan vere den som får dei ut og vekk, men han giftar seg med ei lokal jente og mistar etter kvart ambisjonane.

Dei tre systrene er framifrå, og vakkert spela der dei på eine sida framstår som synkrone skuggar av kvarandre som tidvis går opp i ei høgare eining, og der dei samstundes greier å formidle så vidt forskjellige karaktertrekk. Det er presist og nyanserikt i eit beherska stillferdig spel, stort sett utan store fakter. Som ein kontrast til desse forfina overklassekvinnene står  Andrejs kone, Natalja, som kjem inn i familien som ein blyg noksagt, men som etter kvart overtek heile styringa og er den einaste med ein klår plan for livet sitt, overtydande spela av Lena Kvitvik.

Merksemda er sjølvsagt om dei fire kvinnene. Mennene er, med eit mogeleg unnatak for Andrej, ikkje så interessante. Men i Morten Borgersens regi er dei blitt vel mye statistar og har fått for lite å spele på. Det verkar tidvis nesten som dei har ei rolle i ei anna framsyning.
Milja Salovaara har laga nydelege og tidsriktige kostyme som er ei visuell oppleving i seg sjølv, medan  scenografien hennar er enkel og stilisert og med draumen om Moskva som eit vel tydeleg fondmotiv.

«Tre søstre» er blitt ei litt sprikande oppsetjing, vakker og velspela med fire særs sterke og interessante kvinneroller, men på same tid med litt for utydelege og anonyme menn.

(Meldinga stod i Klassekampen måndag den 9. oktober 2017.)

TEATER

«På tvert»
Turnéteatret i Trøndelag, Verdal
Av: Olav Duun
Dramatisering og regi: Otto Homlung
Lysdesign: Simen Høy Aasheim
Musikk: Asgeir Skrove
Med: Evy Kasseth Røsten og Paul-Ottar Haga

Etter at Dag Solstad for to år sia, i det som nærast var eit litterært drap, hevda at Olav Duun for han var framand og likegyldig, har nok Turnéteatret i Trøndelag (fram til i sommar Nord-Trøndelag Teater) kjent eit visst ansvar for å halde oppe interessa for denne nord-trønderske forfattaren som i mellomkrigstida var allemannslesnad på line med Sigrid Undset, Knut Hamsun og Johan Falkberget. Eg har sett ein del forsøk på dramatisering av romanane hans, men har førebels funne bøkene og forteljarstemma langt meir interessant. Nå har Otto Homlung tatt for seg ein av dei første romanane til Duun, «På tvert» frå 1909, og dramatisert og iscenesett den nærast som forteljarteater. Torsdag var det urpremiere i det nye teaterbygget i Verdal, og denne framsyninga var langt meir vellukka både med tanke på å yte Duuns menneskeinnsikt rettferd og med å få fram den gode forteljinga.

Mange av dei første romanane til Duun er frampeik om det han skulle skrive seinare, som i romanserien «Juvikfolke», og slik er det også med «På tvert». Boka handlar om Danel, som vi følgjer frå tidlege gutedagar og vidare gjennom heile livsløpet. Danel er litt annleis med eit høgrebein som står på tvert, men som truleg plagar han meir mentalt enn fysisk. Han er ein stabeis som må stå opp mot bygdedyr og jante, som aldri gir opp, og som greier seg forbausande bra på dei fleste hald, men ikkje i kjærleiken. Med solid innsikt i menneskesinnet målar Duun med brei pensel og fargerik palett ut historia om Danel og den håplause kjærleiken hans til Ane.

På ei tilnærma naken scene med berre hjelp av illustrerande musikk av Asgeir Skrove og diskré lysdesign av Simen Høy Aasheim, gir Otto Homlung oss eit forsiktig dramatisert forteljarteater. Berre to aktørar, Paul-Ottar Haga og Evy Kasseth Røsten, og ikkje ein einaste rekvisitt. Dei to vekslar saumlaust på å fortelje og å spele, og gjennom forteljarrøysta introduserer dei oss for ulike tablå som er varsamt dramatisert. Med denne nennsame tilnærminga, og ikkje minst finstemt samspel mellom Røsten og Haga der mimikk ofte er viktigare enn fysisk spel, greier dei å formidle både historia og dei mangefasetterte menneskeskildringane. Framsyninga varar berre ein dryg time, og kunne fort ha blitt eit dramatisert resymé. Men Homlung har greidd å få fram den gode historia, halde dramaturgien oppe, og gjennom ein del ganske intense tablå gjere at denne meldaren (og kanskje fleire med meg?) får lyst til å finne attende til Olav Duuns univers. For dette var korkje framandt eller likegyldig.

TEATER

«Glassmenasjeriet»
Trøndelag Teater, Studioscena
Av: Tennessee Williams
Omsett av: Inger Hagerup
Regi: Johannes Holmen Dahl
Scenografi og kostyme: Nia Damerell
Lysdesign: Eivind Myren
Lyddesign: Jan Magne Høynes
Med: Ragne Grande, Anne Krigsvoll, Vetle Bergan og Jon Lockert Rohde

Teksttru, reindyrka, minimalistisk og med ein imponerande nyanserikdom i detaljane.

– Hovudproblemet ditt er at du manglar sjølvtillit, seier den «kjekke unge mannen» Jim O’Connor (Jon Lockert Rohde) til den blyge Laura Wingfield (Ragne Grande) i «Glassmenasjeriet» på Trøndelag Teater. Men det manglar så avgjort ikkje på sjølvtillit hjå folka bak denne oppsetjinga. Eg har knapt sett ei teaterframsyning med større fallhøgde med tanke på regi, scenografi og spel. Det er så vågalt, og kunne ha havarert fullstendig. Men med suveren tillit til Tennessee Williams’ tekst, sine eigne idear, og ikkje minst til publikum, lukkast dei eitt hundre prosent. Denne framsyninga er teater på sitt aller, aller beste.

«Glassmenasjeriet», eit særs sjølvbiografisk drama, var Tennessee Williams’ gjennombrot som dramatikar, og er i ettertid blitt eitt av verdas mest spela teaterstykke. I retrospekt, ti år etter, ser forfattarens alter ego, Tom (Vetle Bergan) attende på sin eigen dysfunksjonelle familie i USA i depresjonens 1930-tal. Faren har forlate heimen, og attende er den monomane og sjølvopptatte mora, Amanda (Anne Krigsvoll), Tom sjølv, som arbeider på eit skolager, skriv dikt i løynd og ønsker seg vekk, og Laura som er like skjør som dei glasfigurane ho samlar på. Prosjektet er å få Laura gift, og ein dag ser det nesten ut til å lukkast.

Mot eit tydeleg bakteppe av den politiske og økonomiske situasjonen på trettitalet, ikkje heilt ulik dagens USA, gir regissør Johannes Holmen Dahl oss innsikt i tre nærast desperate og desillusjonerte menneske, fanga i sin eigen lagnad. Saman med scenograf Nia Damerell har han vald ei heilt minimalistisk tilnærming der Williams’ tekst kombinert med stillferdig, saktegåande, men uvanleg nyanserikt spel held oss trollbundne i nesten tre timar.

På ei naken scene i scena der golv, vegg og himling går i eitt, blir aktørane sjølve slike glasfigurar som Laura samlar på.   Dei einaste rekvisittane er ein platespelar, ei eske med glasfigurar og ein karaffel. Og det er meir enn nok. For her er det tekst og spel som gjeld. Skodespelarane er lågmælte, tar seg god tid, lange pausar og replikkane får henge i lufta og dirre. Den einaste ytre staffasjen er diskret lysdesign av Eivind Myren og like nennsam lyddesign av Jan Magne Høynes. Resten er dialog og alt det usagte i eit framifrå og heilt eineståande ensemblespel toppa av ei så intens og sårbar Laura at eg finn ikkje ord. Med ein klår ide, vilje til gjennomføring, litt humor og ekstremt stram regi tek oss Johannes Holmen Dahl oss inn i det inste av desse tragiske og desperate menneska.

TEATER

«Sønnen»
Hålogaland Teater, Scene øst
Av: Jon Fosse
Til nordnorsk av: Ragnar Olsen
Regi, scenografi og kostyme: Sølvi Edvardsen
Lysdesign: Ola Bråten
Lyddesign: Kolbjørn Lyslo
Med: Jørn Fuller-Gee, Ketil Høegh, Kristian Fr. Figenschow og Guri Johnson

Etter ei nydeleg opningsscene verkar det som regissøren ikkje lenger har tillit til teksten.

Hålogaland Teater har ikkje sett opp Jon Fosse tidlegare, og debuterer nå med «Sonen» frå 1997. I Ragnar Olsens sikre omsetjing til eit munnleg og naturleg nordnorsk, er tittelen blitt «Sønnen».

Eit godt vakse ektepar (Ketil Høegh og Guri Johnson) bur på ein liten plass der det berre er dei sjølve og ein drikkfeldig nabo (Kristian Fr. Figenschow) att. Alle andre har anten flytta eller døydd. Det er seinhaustes og tomt i alle husa. Ikkje eingong gatelys har dei. I den kvardagslege, stadig repeterande og tilsynelatande inkjeseiande samtala mellom dei to, er mørket eit hyppig tilbakevendande tema. Etter kvart får vi også vete at paret har ein son dei korkje har sett eller høyrt frå på lange tider. I følgje naboen skal han sitje i fengsel, men det vil dei to helst ikkje tru på. Tidsfordrivet deira er små rituelle syssel, tomgangsprat og å sjå ut i mørket Og når rutebussen kjem, ser dei at ikkje berre naboen går av, men også ein til. Han liknar, men det kan då ikkje vere?

Jo, så er det sonen (Jørn Fuller-Gee) som kjem på uventa besøk. Og like etter kjem også naboen. Då han held fram med å påstå at sonen har sete inne, og sonen let seg provosere av dette, utviklar det seg etter kvart til eit intenst lite drama som endar ganske tragisk.

«Sønnen» er eit stykke om fråflytting og einsemd, om mørke både reelt og i menneskesinnet, og om vanskeleg og manglande kommunikasjon. Framsyninga opnar særs lovande med eit finstemd samspel mellom Høegh og Johnson der dei let Fosses tekst få henge i lufta og gjere jobben, tek seg gode pausar, og skildrar dei to med ein varme og ei innleving som er imponerande. Eit gamalt ektepar som fullfører setningane for kvarandre, så vart og ekte formidla, og i tillegg med ein god porsjon humor.

Men så verkar det som regissør Sølvi Edvardsen ikkje lenger vågar å lite heilt på Fosses tekst. Edvardsen, med bakgrunn som biletkunstnar og koreograf, har ansvar for både regi, scenografi og kostyme. Ho har skapt eit stilisert og symboltungt scenerom som med fordel kunne ha vore gjort enklare. Det blir diverre ein god del effektar som stel merksemd frå tekst og handling. Og son og nabo har ikkje fått dei naudsynte nyansane å spele på, men blir altfor tydelege. Fosses tekst treng ikkje slik ekstra forklåring. Og når handlinga ofte blir avbrote av stilisert dans for ytterlegare å detaljtolke teksten, blir det i meste laget. Ketil Høegh og Guri Johnson synte oss i opningsscena kor god Fosses tekst er når han får stå på eigne bein.

(Meldinga stod i Klassekampen laurdag den 30. september 2017.)

TEATER

«Vildanden»
Trøndelag Teater, Hovudscena
Av: Henrik Ibsen
Regi: Runar Hodne
Scenografi: Serge von Arx
Kostyme: Nina von Arx
Lysdesign: Andreas Fuchs
Med: Kathrine Thorborg Johansen, Andreas Stoltenberg Granerud, Stine Fevik, Karl-Vidar Lende, Trond-Ove Skrødal, Christian Ruud Kallum, Trond Peter Stamsø Munch, Janne Kokkin, Andreas Humlekjær, John Yngvar Fearnley og Olve Løseth

Velspela, på same tid vond og humoristisk og ei Hedvig-tolking det vil gå gjetord om, men likevel ei oppsetjing som ikkje kjem heilt i mål.

Det er trongt for Hjalmar Ekdal (Andreas Stoltenberg Granerud) som trettande mann til bords og openbert ein ikkje heilt velkomen gjest i middagsselskapet hjå grosserar Werle (Trond Peter Stamsø Munch). Og det er gjort påtrengjande fysisk trongt i Serge von Arx’ symboltunge scenografi der skodespelarane i opningsscena av «Vildanden» på Trøndelag Teater balanserer heilt ute på scenekanten. Med denne særs tydelege symbolikken kombinert med ein uvanleg laussloppen humoristisk tilnærming, set regissør Runar Hodne standarden for ei oppsetjing som er tydeleg, velspela og tidvis full av komikk, men som likevel ikkje får det heilt til.

Hjalmars barndomsvenn Gregers Werle (Karl-Vidar Lende) er komen heim etter mange års fråvær og utan nokon form for empati eller djupare forståing for dei han invaderer, stormar han inn i livet deira med sitt krav om den ideale fordring og utlufting. Ein liten småbyidyll tufta på løgn og forteiing blir brutalt broten opp med dramatiske følgjer.

Regissør Runar Hodne er relativt teksttru, men har likevel greidd å komprimere det heile ned til berre ei akt på snaue to timar. Dette trass i at han let framsyninga både dvele og ta seg god tid, eit grep som gir fine rom for innsikt og betre forståing, og som gjer nokre av dei vonde scenene og konfrontasjonane endå vondare. Men prisen er at vi mister litt av den møysommelege oppbygginga av intrigen. I Ibsens tekstar blir løyndomane avdekte gradvis og lag for lag. Slik også i «Vildanden» der det, trass i mange små tekstlege hint, tar lang tid før det går opp for både Hjalmar Ekdal, og publikum, kva for løgn livet hans er tufta på. I denne oppsetjinga kjem indikasjonane både tidlegare og tydelegare, og framsyninga mister såleis den viktige dramaturgiske stigninga, eller gradvise demaskeringa som Ibsen var så god til å få fram.

Gregers Werle, den eigentlege hovudpersonen i «Vildanden», er tematisk i slekt med både Brand og Thomas Stockmann, og blir ofte framstilt som den litt nyansefattige skurken, – i motsetning til Dr. Relling (Christian Ruud Kallum) som den pragmatiske helten. Runar Hodnes regi og tolking følgjer i stor grad denne tradisjonen. Gregers er framfus og direkte og ofte særs konfronterande, men så komprimert som denne framsyninga er, blir mange av utbrota hans ganske umotiverte og ikkje alltid like forståelege. Karl-Vidar Lende tolkar rolla godt, men kunne med fordel ha fått litt fleire nyansar å spele på.

Trass i desse innvendingane, er «Vildanden» likevel blitt ei framsyning med mange openberre kvalitetar. Som til dømes den humoristiske tilnærminga og eit tidvis stilisert spel med stor grad av mime som stundom blir små komiske gags. Det tette samspelet mellom Hodnes regi og von Arx’ scenografi er også viktig. Serge von Arx har vald ein lagvis og ganske open sceneløysing der vi heile tida får eit innblikk i kva som skjer bak kulissane. Bokstaveleg talt. Og i den gitterforma scenografien blir den Ekdalske heimen både open og luftig, og på same tid eit fengsel, alt avhengig av auga som ser, og slik sett ei god visualisering av tematikken i framsyninga.

Men det eg først og fremst vil hugse frå denne oppsetjinga av «Vildanden» er det tette og intense spelet til dei tre ofra for Gregers’ blindskap. Andreas Stoltenberg Granerud er ein naiv og enkel livsløgnar det er lett å tru på. Trass i at Stine Fevik ikkje gjer så mye av seg som Gina Ekdal, formidlar ho ei særs nærverande og nesten påtrengjande smerte som er så diskret, men likevel tydeleg. Og så er det Kathrine Thorborg Johansen som gir oss ei Hedvig vi verkelegkan leve oss inn i. På eit overtydande vis spelar ho den naive og uskuldsreine ungjenta på terskelen til å bli vaksen, så sårbar og så uforståande til det som skjer. Det var ei av dei sterkaste Hedvig-tolkingane eg har sett, og nesten åleine grunn til å sjå denne framsyninga.

TEATER/DANS

«Piece for Person and Ghetto Blaster»
Teaterhuset Avant Garden, Olavshallen, lille sal
Av og med: Nicola Gunn
Koreografi: Jo Lloyd
Musikk og lyddesign: Kelly Ryall
AV-design: Martyn Coutts
Lysdesign: Niklas Pajanti

Intelligent, ekspressivt og overraskande om i kor stor grad ein skal bry seg.

Ei kvinne frå eit anna land er ute og joggar i byen Gent i Belgia. Så får ho auge på ein familiefar som morar seg med å kaste stein ut i ein kanal medan dei to mindreårige barna hans ser på. Etter nærare ettersyn ser ho at han kastar på ei and som ligg og rugar. Ho tek til motmæle, og mannen skjeller henne ut, det heile blir ampert og aggressivt før ho dreg heim og skriv om det på Facebook. Dette, som er sjølvopplevd, er utgangspunktet for den australske dansaren og teaterkunstnaren Nicola Gunn si framsyning «Piece for Person and Ghetto Blaster».
Produksjonen hennar har hausta fagnad over heile verda, og i helga var det norgespremiere i samband med Bastardfestivalen i Trondheim.

Sjølv kom eg til framsyninga rett frå premiere på «Vildanden» av Henrik Ibsen på Trøndelag Teater, og det var vanskeleg å ikkje sjå likskapen mellom dei to produksjonane. Eitt er at det dreier seg om ei and, men det viktige spørsmålet er i kor stor grad det er rett å intervenere i andre folks liv. Skal du bry deg? Det siste kan bli eksistensielt, og i Nicola Gunns framsyning, er det akkurat det det blir.

Åleine på scena med berre ein ghetto blaster som rekvisitt fortel ho historia på eit omstendeleg vis fylt av digresjonar og ulike assosiasjonar slik mange forteljingar har ein tendens til å bli. Samstundes kommenterer og utfyller ho historia med dans og koreografert rørsle som både kan vere illustrerande, men like ofte heilt kontrært til det ho fortel. Historia hennar er omstendeleg, intelligent og humoristisk, og dansen likeins, sjølv om han langt frå er synkron med det ho fortel. Ei historie om å stå opp for det som er moralsk rett, blir etter mye om og men, populærkulturelle digresjonar, lange utgreiingar, og mye humor, dissekert og på eit uventa vis plukka frå kvarandre. På vegen dit utfordrar ho publikum, kjem stadig med overraskande vendingar og reflekterer over kvardagsfilosofi og større eksistensielle problem. Gjennom ein dryg time med ein intelligent monolog og ein stort sett asynkron, men likevel intens og levande dans, held ho oss trollbundne før finalen som både er ei visuell oppleving og ganske uventa.

Framsyninga skal visast på Black Box i Oslo 4. og 5. oktober, og på Teatergarasjen BIT i Bergen 7. og 8. oktober. Denne produksjonen er ei gåve til publikum.

TEATER

«Vive la Phrance»
Teaterhuset Avant Garden, Trondheim
Av: Spreafico Eckly
Regi: Andrea Spreafico
Scenografi: Gens – Association libérale d’architecture
Musikk: Matteo Fargion
Dans: Mate Meszaros
Tekst: Robert M. Johanson

Ei underhaldande og upretensiøs utforsking av teateret, – og livet.

At teateret kan spegle livet, og at det også er ein møteplass, er godt kjend. Men det er sjeldan vi får det så tydeleg manifestert som i «Vive la Phrance» som hadde urpremiere på Teaterhuset Avant Garden onsdag i samband med opninga av den internasjonale scenekunstfestivalen Bastard. Den Bergensbaserte performanceduoen Spreafico Eckly tar for seg teaterkunsten, – og livet, gjennom utforsking av tre parametrar og deira åtte ulike kombinasjonar. Dei tre er improvisasjon eller regi, passivt eller deltakande publikum og opne eller lukka rom. Settinga er eit serveringslokale der vi sit ved langbord og har ein usynleg vegg mellom oss og scena, og der handlinga skjer med og utan publikum, på scena eller i salen, og i improvisert eller regissert form.

Det heile kunne ha blitt ei litt omstendeleg akademisk øving for her er korkje noko narrativ eller særleg stram dramaturgi, men når det likevel blir både ganske fornøyeleg og stundom også gir deg noko å tenke på, er det først og fremst på grunn av den leikne og uhøgtidelege forma, og ikkje minst presentasjonen til dei tre på scena. Matteo Fargion trakterer pianoet i tillegg til litt spel og kommentarar, Mate Meszaros gir oss ekspressiv og uttrykksfull dans i spennet frå slåssing via ungarsk folkedans til Svanesjøen. Og så er det Robert M. Johanson som bind det heile saman, trygt, profesjonelt, og så avslappa. Mange vil hugse han frå Nature Theater of Oklahoma, der han gjesta Norge med «No Dice» og «Romeo og Juliet». Johanson tar oss pedagogisk med på å setje saman ein tredimensjonal orienteringsreiskap, vidare til teikning av kyr, og så mye anna som eg skal halde meg frå å røpe ettersom det vil øydeleggje mye av opplevinga denne framsyninga vil gi deg.

Sidan ein av parametrane som blir utforska er passiv tilskodar eller deltaking, er dette interaktivt teater der publikum i stor grad må ta del. Personleg er eg ikkje spesielt glad i å bli dregen opp på scena, men det seier ganske mye om denne framsyninga at eg i ettertid angrar på at eg ikkje var meir aktivt med. For her gjorde deltakinga teateret til ein spennande møteplass.

TEATER

«En folkefiende»
Rogaland Teater, Hovudscena
Av: Henrik Ibsen
Bearbeiding: Kjersti Horn og Kristian Lykkeslet Strømskag
Regi: Kjersti Horn
Scenografi og kostyme: Sven Haraldsson
Komponist: Erik Hedin
Med: Cato Skimten Storengen, Ragnhild Arnestad Mønness, Glenn André Kaada, Ole Christoffer Ertvaag, Lars Funderud Johannessen, Alexandra Gjerpen, Svein Solenes og Marko Kanic

Det er ikkje lenger kontroversielt å modernisere klassikarane, og mye av innhaldet og intrigen i Henrik Ibsens «En folkefiende» er såpass lite truverdig i dag, at ei fornying kan vere på sin plass. Men du må ha ei meining og ein idé bak, og det er det vanskeleg å sjå at Kjersti Horn og Kristian Lykkeslet Strømskag har hatt med bearbeidinga for Rogaland Teater.

Kurbadet i Ibsens småby er her blitt eit lukrativt asylmottak. Byens lege, Tomas Stockmann, finn ut at grunnvatn og jordsmonnet ved mottaket er forgifta, og opptrer som ein samfunnsansvarleg varslar, men møter motstand frå broren Peter, som er byens ordførar og styreleiar i mottaket, og etter kvart også frå den såkalla frie pressa og mye av ålmenta. Så langt er alt vel og i Ibsens and. «En folkefiende» var mellom anna eit stykke om både miljøvern og varslarar lenge før fenomena var særleg kjende, og det ganske spesielle med historia er at Tomas Stockmann etter kvart slett ikkje er ein rakrygga sanningssøkjande helt, men i staden blir ein gal elitist. Kjersti Horn presenterer dramaet som ein komedie, og har skapt dei mest overspela og outrerte figurar der Stockmann har ein au pair han tafsar på, ein polsk tømrarvenn som opptrer som geriljasoldat, og der dottera er ein talentlaus slampoet. Ikkje noko av dette er spesielt morosamt, det er forvirrande og tar merksemda bort frå tematikken, og det gir heller ikkje denne meldaren nokon ny innsikt.

Scenografien til Sven Haraldsson med eit hus som på dreiescena kan sjåast frå både inn- og utsida, og samstundes vekslande bruk av videoprojeksjonar, er relativt velfungerande. Men dei alt for mange og lange sceneskifta der huset dreier rundt og rundt nesten i det uendelege, er ikkje like vellukka. I Kjersti Horns regi er dei fleste rollene blitt sin eigen motsetnad,  overtydelege og karikerte, og tidvis meir patetiske enn komiske. Cato Skimten Storengen spelar ein ekstremt energisk Dr. Stockmann, men har fått ei rolle som aldri blir særleg truverdig. Glenn André Kaada er nok meir overtydande som broren Peter, men har også fått alt for mye dårleg komikk å presentere. Den einaste rolla som både har alvoret og komikken i ein forståeleg og god miks, er boktrykkar Aslaksen, dyktig framført av Lars Funderud Johannessen. I eit par av konfrontasjonane mellom brørne Tomas og Peter gnistrar det også, men det greier ikkje å vege opp for ei elles ganske mislukka nytolking av «En folkefiende».

TEATER

«Garage»
Cirka Teater og Turnéteatret i Trøndelag, Black Box
Av: Cirka Teater
Regi: Espen Dekko
Scenografi: Gilles Berger
Kostyme: Jenny Hilmo Teig
Komponist: Martin Smith
Med: Paal Viken Bakke og Gilles Berger

 

Ei humoristisk reise inn i mekanikkens magiske verd, og ikkje utan overraskande vendingar.

Laurdag var det høgtideleg opning av det nye teaterhuset til Turnéteatret i Trøndelag (tidlegare Nord-Trøndelag Teater), sentralt plassert i Verdal. Teateret hadde to opningsframsyningar, og den første var også ein urpremiere i samarbeid med Cirka Teater i Trondheim. Dette kompaniet har gjennom ein dryg mannsalder utmerka seg med fysiske og særs visuelle produksjonar, og Gilles Berger har ofte vist seg som reine trollmannen på sinnrik scenografi. Det passa også spesielt godt å velje Cirka Teater og Berger til opningsframsyninga, ettersom den kunstnarlege utsmykkinga av nybygget var eit bokstaveleg talt grensesprengjande kunstverk signert nettopp Gilles Berger.

Og det er nettopp det grensesprengjande og magiske som Berger er ein ekspert på. Til opninga av Gardermoen flyplass laga han ei framsyning der tyngdekrafta blei oppheva og koffertar flaug gjennom lufta. Jamvel om vi veit at han lurar oss, likar i alle fall eg å bli lurt når det skjer på dette viset.

I «Garage» spelar Berger sjølv, og ettersom det er mye mekanikk som skal fungere, er nok det lurt. Med seg har han Paal Viken Bakke, og dei er to uvanleg leikne og kreative mekanikarar. Dei held til i ein garasje eller eit lager av alt mogeleg gamalt mekanisk skrot. Som ein Espen Oskeladd går dei på oppdagingsferd i rotet, finn eitt og anna, og er like entusiastiske same kva dei kjem over. I ei framsyning utan dialog tek dei oss med inn i gjenbrukens og mekanikkens verd der det meste kan nyttast, og til alt anna enn det var tiltenkt, og der ei høne, nokre egg, gamle motorar, pressluft, gassbrennarar og conveyorband kan by på både lun humor og store overraskingar.

Regissør Espen Dekko lar dei to ta seg god tid, og det er befriande å oppleve ei humoristisk oppsetjing som stoppar opp og dveler slik at vi kan nyte alle detaljane i staden for å haste vidare frå poeng til poeng. Framsyninga er ein hyllest til undringa og kreativiteten der inga oppgåve er for lita til å bli løyst omstendeleg og grundig. Dei to utfyller kvarandre godt, og jamvel om her ikkje er dialog, er kommunikasjonen mellom dei likevel tydeleg.

Med så mye mekanikk kan det meste gå gale, og gjer det også. Eller? Gilles Berger er ein luring som likar å lage uforklårleg magi. Denne gongen byr han også på lureri og overraskingar utan at eg skal røpe kva det er, men på premieren fekk han uventa hjelp som gjorde at det ei stund var uråd å vite kven som lurte kven. I mekanikkens fascinerande verd kan alt skje, og i denne poetiske framsyninga som passar for alle dei som framleis har barnets undring i seg, er det meste mogeleg.