Amund Grimstad

TEATER

«Jeg synes jeg ser alt som fins»
Cirka Teater, Studioscena Trøndelag Teater,
Av: Cirka Teater
Idé og regi: Anne Marit Sæther og Kjersti Haugen
Scenografi: Gilles Berger
Lysdesign: Eirik Brenne Torsethaugen
Musikk: Martin Smidt og Sissel Vera Pettersen
Med: Anne Marit Sæther og Loan TP Hoang

Ei interaktiv reise attende til barndomens undring, utforsking og leik.

Friteatergruppa Cirka Teater feirar førtiårsjubileum i år, og avsluttar feiringa med ei heilt eineståande gåve til publikum. Eg trur aldri eg har hatt det artigare på teater. Ikkje i tydinga humor og lått, men i oppleving og leik. Eg er normalt ikkje så glad i å vere med på scena, men her blei alle trekt inn i framsyninga på ein kreativ, leiken og utforskande måte som gjorde framsyninga særs inkluderande og heilt spesiell.

Cirka Teater har gjennom alle år dyrka det fysiske og visuelle, samstundes som dei aldri har slutta å eksperimentere, gå nye vegar og ikkje minst leike seg. Framsyninga «Jeg synes jeg ser alt som fins» er heilt annleis enn alt anna dei har laga, men nettopp difor er den likevel så typisk for repertoaret deira. Mange som har sett Cirka Teaters produksjonar, har late seg fascinere av scenografien til Gilles Berger der han tryllar fram dei mest kreative og spektakulære ting av slikt han har samla på og som tilsynelatande er skrot og skrammel. Nå syner det seg at Anne Marit Sæther, den andre halvparten av kunstnarparet, har minst like stor samlemani. På pedagogisk vis startar ho framsyninga med å fortelje om korleis dei lagar teater, og at dei i starten ikkje har peiling på kor vegen går. Dei eksperimenterer og leikar seg, og nå skal vi få ta del i same prosessen. Så fortel ho at ho heilt frå barnsbein av har samla på stein, og avdekkjer eit formidabelt steinlager på golvet på studioscena.

Men stein er langt meir enn berre ein klump, og like pedagogisk får vi ei innføring i å kjenne på og oppleve forma og det taktile ved kvar vår stein, og ein demonstrasjon av at hendene våre faktisk er i stand til å hugse former. Så blir vi delte i grupper, og ved ulike bord og skjermar skal vi, ved hjelp av metallskrot, steinar, pinnar og anna som er lagt ut, lage vår eigen scenografi basert på tematiske stikkord. Dette kunne ha blitt fullstendig kleint, men det blei stikk motsett. Vi fekk leike, vere kreative og jobbe saman. I denne store workshopen, som det i røynda var, såg eg berre folk som kosa seg, unge som gamle. Etter at vi hadde «hjelpt» Gilles Berger med scenografien, og lese inn kvart vårt ord på ein tape, var det tid for pause og å nyte det vi hadde skapt. Og det var faktisk mange, useieleg vakre små kunstverk!

Etter at vi hadde gjort forarbeidet, eksperimenteringa og den leikande utforskinga, var andre akt eit litt meir tradisjonelt teater, men berre litt. I denne spontanscenografien, skapt av publikum, presenterte Anne Marit Sæther eit lite forteljarteater der ho tok oss med frå si eiga barndom til vaksenliv gjennom å fortelje om ulike opplevingsrike utfluktar ho hadde hatt der alle hadde det sams at dei handla om skilsetjande møte med dyr. Anne Marit Sæther er blitt ein framifrå forteljar, og med god regihjelp av Kjersti Haugen, blei desse forteljingane både intense og fengslande. Ein ekstra dimensjon var det at dansaren Loan TP Hoang følgde historiene som ein skugge og formidla dei ulike dyra ekspressivt og illustrerande.

Musikken til Martin Smidt og Sissel Vera Pettersen smaug seg like tett om det som skjedde på scena og var md på å gjere framsyninga nærast komplett. Mot slutten fekk vi nok eit prov på kor vellukka eit interaktiv teater kan vere. Før pause hadde vi alle fått ei setning som vi skulle assosiere med eit ord, og etter kvart som mikrofonen gjekk frå munn til munn, las vi inn «Det fins», og så ordet vi hadde kome på. I finalen blei dette framført som eit tonesett dikt medan vår eigen scenografi fekk stå fram i all sin prakt og med utsøkt lyssetjing. Tru det eller ei, men det kjentest som vakker lyrikk og ei stor multimedial oppleving.

Med framsyninga «Jeg synes jeg ser alt som fins» har Cirka Teater nok ein gong eksperimentert og gått nye vegar. Det er typisk for kompaniet, men det spesielle denne gongen er at publikum i så stor grad fekk vere med i prosessen, og at vi alle, same kor unge eller gamle vi var, såg ut til å kose oss med det. Ein blir heldigvis aldri for gamal til å leike.

(Meldinga stod i Klassekampen tysdag den 27. august 2024.)

TEATER

«Bizarra: En argentinsk saga I-V»
Bizarra AS, Rosendal Teater
Av: Rafael Spregelburd
Omsett av Bente Teigen Gundersen
Regi og adaptasjon: Alessandra Felli
Scenografi: Alessandra Felli, Nicola Lolli, Denise Massman og Nils Christian Hamsund Boberg
Kostyme: Denise Massman og Alessandra Felli
Komponist; Egil Strand Wikdahl
Lysdesign: Eirik Brenne Torsethaugen
Med: Viola Othilie Tømte, Kristine Hagensen, Bjørg Sofie Eline Sætre, Theresa Carlsen, Øystein Schiefloe Kanestrøm, Haakon Mustafa Akdokur Smestad, Kristin Lundemo Overøye, Herman Lepsøe Ohrvik, Fredrik Paalssønn Aakerhus og Joakim Nesvik

Ein velspela leik med sjangrar og teaterets mange ulike verkemiddel, og ei absurd, mangefasettert og underhaldande historie vi berre må få sjå resten av.

På Rosendal kan ein denne helga oppleve eit ganske annleis teater, ein argentinsk såpeopera i fem akter, ei absurd, fornøyeleg og overraskande velspela historie som, trass at framsyninga varar meir enn fem timar, berre er dei første fem av heile ti episodar. Om vi nokon gong får sjå dei siste ti, er uvisst, men det bør bli eit folkekrav, for dette var stor underhaldning, – og mykje meir.

Argentina opplevde rundt tusenårsskiftet ei økonomisk krisetid, og på bakgrunn av den, skreiv den argentinske dramatikaren, skodespelaren og regissøren Rafael Spregelburd (f. 1970) «Bizarra», ein såpeopera i ti akter som i sjangerens tradisjon blei sett opp som eit episodisk drama der dei så vidt eg har forstått, spela ein episode per veke. Dette skjedde for tjue år sia i Argentina. Nå har den italienske regissøren Alessandra Felli fått Bente Teigen Gundersen til å omsetje dei fem første episodane til norsk, og laurdag var det norgespremiere på ein skikkeleg teatermaraton på Rosendal Teater.

Historia er, som i beste såpetradisjon, ei mangslungen forteljing med eit omfattande persongalleri, absurd og med ei rekkje magiske og okkulte innslag. Men i motsetnad til sjangeren generelt, ligg her også ein tydeleg politisk bodskap i botn. Eg skal fri lesaren frå å fortelje i detalj kva dette handlar om, for det er alt for innfløkt og omfattande, sjølv om det undervegs var relativt greitt å henge med i alle dei ulike lagnadane. Men for å gi eit lite innblikk, så hadde det seg slik at Agnetha Fältskog (frå ABBA) i si tid fødde eit tvillingpar i Argentina. Dei to, Candela og Velita, blir skilde ved fødselen, og Agnetha blir treft av eit lyn, gløymer det heile og reiser heim til Sverige og songkarrieren. Candela (Kristine Hagensen) veks opp i rikdom hjå ein kunsthandlar medan Velita (Viola Othilie Tømte) bur i ein fattig og kriminell forstad, og jobbar på eit slakteri som blir nattklubb (les: horehus) om kvelden. Candela har mista smak og luktesans, men har likevel greidd å finne opp ein parfyme med eit enormt salspotensial. Vi går inn i handlinga når tvillingane er 21 år, og meir skal eg ikkje røpe anna enn at ho er fylt med alle teaterets verkemiddel og element. Det er forviklings- og forvekslingskomedie, det er ein kriminalhistorie, det er djup og eksistensiell kjærleik der alle elskar nokon, men ikkje kvarandre, og you name it.

Scena er eit stort og relativt ope rom med fire-fem ståande trepanel i bakgrunnen, og ein del heimesnekra palleliknande element som blir flytta til og frå. Og så er det nokre absurde telefonar som er ei herleg blanding av smarttelefon og gamle fasttelefonar. I dette scenerommet som skal illudere alt frå rikmannsheim til slum, nattklubb og slakteri, og mykje meir, og greier det forbausande bra, møter vi ti skodespelarar som går ut og inn av eit drygt sekstitals ulike roller, og der det faktisk også er ganske greitt å skilje dei.

Alessandra Fellis regi er ein leik med teaterkonvensjonar, regigrep og sjangrar, og ikkje så reint lite sjølvironisk i tillegg. Spelestilen er ei herleg blanding av lett overspel, metateater, stumfilm (med tale) og Monty Python, berre for å nemne nokre. Gjennom fem akter av snaue timen kvar, med fem minutts opphald, og ein lengre pause mellom tredje og fjerde akt, får vi servert mangslungne historier, overraskande godt framført. Å halde oppe fart og intensitet gjennom fem timar er ikkje enkelt, men berre i tredje akt buttar det litt i dramaturgien når Velita blir «avblomstra». I motsetnad til all humoren og komikken, skulle dette vere ei alvorleg og trist scene, men blei heilt uforløyst, nærast som eit prosaisk referat.

Denne typen teater er på mange vis sin eigen sjanger, og lagar dermed også sine eigne reglar. Slik kan dei forsvare det meste med at det skal vere sånn. Det er greitt, men eg må likevel få nemne eit openbart problem. Når ti skodespelarar skal fylle meir enn seksti roller på ei ganske ope scene, blir det sjølvsagt mange skift. I denne oppsetjinga blir det for mange synlege skift, ommøblering og flytting på element. Eg trur litt meir aktiv og nyansert lyssetjing kunne ha gjort mykje, for då ville vi ha sloppe å sjå skodespelarane snike seg ut og freiste å gøyme seg på sidescena medan dei kledde seg om.

Av dei ti skodespelarane, er det berre eit par av dei eg kan hugse å ha sett tidlegare. Men dei spela alle overtydande med god personinstruksjon og fin distinksjon mellom dei mange ulike rollene. Fem timar i høgt tempo, mange roller og mykje tekst, for ikkje å snakke om timing som er særs viktig i ei slik oppsetjing. Alt dette er krevjande, men blei løyst overraskande godt.

«Bizarra: En argentinsk saga I-V» er ein maraton av ei framsyning, men gjekk forbausande fort. Det skuldast framifrå spel, høgt tempo, god dramaturgi og stor underhaldningsverdi. Komikken, sjangerblandinga, herlege brot med kreativ bruk av metaforma, – alt dette gjorde framsyninga til ei oppleving og stor underhaldning. Og midt oppi alt det fornøyelege, ligg heile tida ein gjennomgåande kapitalismekritikk som gjer at oppsetjinga er langt meir enn berre blott til lyst.

Framsyninga er første halvpart av den opphavelege såpeoperaen, og femte akt avslutta med ein skikkeleg cliffhanger. Det er uvisst om det blir ein del to med dei siste fem episodane, men sjølv meiner eg det bør bli eit folkekrav å få sjå resten.

TEATER

«Pappas lille gutt»
Hamsunsenteret, Hamarøy
Av og med Sven Henriksen
Regi: Anne Elisabeth Kokkinn

Eit lågmælt og skakande forteljarteater om oppvekst med ein alkoholisert, valdeleg og sterkt religiøs far.

Sven Henriksen (f. 1955) er skodespelar, dramatikar, lyrikar og aktiv både som lokalpolitikar og samfunnsdebattant. I fjor debuterte han også som skjønnlitterær forfattar med romanen «Pappas lille gutt». Den er ei nådelaust ærleg sjølvbiografisk forteljing om oppvekst med ein alkoholisert og valdeleg far som etter kvart blei predikant i Jehovas vitne, og om ei mor som såg vekk og aldri våga å bryte ut. I tillegg fann Henriksen tidleg ut at han var homofil, og alt som femtenåring vedgjekk han legninga si for faren. I boka tek Henriksen oss med den vesle guten Johannes (som han kallar sitt alter ego) frå barne- og ungdomsår, gjennom ei mengd både valdelege og dramatiske opplevingar, og heilt fram til i dag. Romanen er ei sterk og skakande skildring om oppvekstvilkår som Henriksen diverre ikkje er åleine om å ha opplevd.

Nå har Henriksen dramatisert romanen, og med nøktern og diskré regihjelp av Anne Elisabeth Kokkinn var det urpremiere på Hamarøy under Hamsundagane. Med nærast fullt lys både på scene og i salen kjem Henriksen inn medan han syng den symboltunge «Danny Boy». Ein liten tøykanin og ein stol er dei einaste hjelpemidla hans. Så går han rett inn i forteljinga om den fem år gamle guten som finn faren fordrukken og full av spy. I starten fortel han om «Johannes» i tredje person før han går over til første person. Både ved det grepet, og ved å kalle han Johannes og ikkje Sven, får han skapt ein distanse til historia før han går skikkeleg inn i den og alt det vonde. Det er vald, slag, fornedring og farens anger, og for offeret Johannes skuldkjensle og skam. Men alt er ikkje berre svart. Besteforeldra, og spesielt den forståingsfulle og livskloke bestemora, representerte ein friplass som blir skildra varmt og vakkert. Likeins er det med det mangeårige venskapet med den eitt år eldre Ole Andreas, hans første store og fullstendig ulovlege kjærleik. Båe var medlem av Jehovas vitne, – og homofile.

Framsyninga er eit nesten reint forteljarteater der orda er alt, og i røynda meir enn nok. Diskré rørsler med hendene, litt forflytting på scena, opp på stolen for å illudere ei dramatisk hending, og små brot for hopp i tid og rom. Men elles er det berre orda og forteljinga. Sven Henriksen er ein god forteljar som greier å fengsle folk i salen. Og fordi alt det vonde blir fortalt så lågmælt og nærast nøytralt, blir det ekstra sterkt. Publikum var heilt med i den intense framsyninga, og det høyrdest knapt eit kremt i salen undervegs.

Sjølv om dramatiseringa er den same forteljinga som i romanen, er det store skilnader, og det er eit fornuftig val. Heile perioden frå Johannes vedgjekk at han var homofil, og til han 35 år seinare møtte den store kjærleiken og samstundes tok ein endeleg avskil med alkohol, er stroke i dramatiseringa, som i staden konsentrerer seg om oppveksten og tida med faren. Og når du les ei bok med mykje vald, kan du legge den bort eller bla forbi. Det går ikkje på teater. Difor har Henriksen med langt færre konkrete valdshendingar i dramatiseringa, men det er meir enn nok til å få eit innblikk i oppveksten hans.

I finalen fortel Henriksen om moras forsøk på å få kontakt etter rundt 50 års tagnad, og reiser då ein viktig og uavklart diskusjon om det er mogeleg å tilgi. Slik leverer han stafettpinnen vidare til publikum med eit ope spørsmål samstundes som han rundar av med å synge «Moon River».

«Pappas lille gutt» blir vist på Kilden i Kristiansand i september og på Gamle Raadhus i Oslo i oktober.

(Meldinga stod i Klassekampen laurdag den 17. august 2024.)

KOMMENTAR

Hamsunsenteret på Hamarøy har til føremål å forvalte og formidle kompetanse om forfattaren Knut Hamsun. Det gjer dei mellom anna gjennom permanente og skiftande utstillingar, forsking, og ikkje minst gjennom «Hamsundagane» som blir arrangert i starten av august annakvart år. I år er stikktittelen «Drama og livets spill», eit litt kryptisk namn du kan tolke det meste inn i. Eg fekk med meg den første halvparten av veka, og i løpet av tre dagar fekk tittelen eit langt meir konkret innhald.

Å forvalte og formidle kunnskap om Knut Hamsun er inga lett oppgåve. Ein banebrytande modernist, ein språkleg meister, ein nobelprisvinnar. Men samstundes ein ganske open nazist. I tillegg er det mange døme på rasistiske haldningar til samane i bøkene hans, spesielt i «Markens Grøde», romanen han fekk nobelprisen for. Hamarøy, plassen der Hamsun vaks opp, ligg midt i del lulesamiske området. Korleis skal denne mangesidige arven forvaltast av Hamsunsenteret?

Utstillingane og innhaldet i årets Hamsundagar var i så måte førebiletlege og ytte diktaren stor motstand. Særleg blei forholdet hans til det samiske gitt mykje rom. I senterets femte etasje er det ein permanent utstilling som viser livslinja hans der både rasisme, nazihaldningane, krigen og prosessen etterpå er vigd stor plass. I tillegg blei det i vår laga eit tillegg, «Den kontroversielle Hamsun», der fem universitetsfolk frå ulike fag og miljø problematiserer ulike sider ved Hamsun der to av dei tek opp forholdet til samane.

Den store happeningen på festivalen var urpremiere på eit samisk musikkverk eg skal kome attende til. Men som ein forsnakk til den, fekk vi ein panelsamtale mellom to kloke og engasjerte menneske. Vivian Aira er lulesame, litteraturvitar, forfattar og forleggar. Ho meinte at alle var samde om at Hamsun var nazist. Punktum. Men når det galdt rasisme, seier ein at han var rasist, men… Og så seier ein «barn av si tid» osb. Kvifor ikkje setje punktum også etter rasist? Medan Lisbeth Wærp, professor i nordisk litteraturvitskap, nok ikkje såg like mykje rasisme hjå han, jamvel om ho vedgjekk at «Markens Grøde» hadde mange stygge passasjar. Dei to var eigentleg rykande usamde, men det var likevel ein lågmælt, danna og kunnskapsrik samtale som blei uvanleg lærerik.

Etterpå var det duka for ein ur- og nypremiere det vil gå gjetord om. «Markens Grøde» blei filmatisert i 1921 som stumfilm, og med musikk av Leif Halvorsen. Den var skriven for eit orkester på 30, og slikt hadde kinoane korkje plass eller råd til. I 2009 ble filmen restaurert. Og nå har Svein Schultz saman med Ole Jørn Myklebust skrive eit bestillingsverk med samisk samtidsmusikk for eit orkester på sju inklusive to songarar som song og joika både på nordsamisk og lulesamisk. Filmen vara i halvanna time, og med den nye musikken, som sjølvsagt blei framført live, er dette noko av det mektigaste eg har opplevd. Musikken følgde filmens dramaturgi som ein skugge, og underbygde stemningar og situasjonar overtydande, saumlaust og imponerande. Så kan ein spørje seg om dette var ein samisk måte å peike nase til eller ta litt revansj over Hamsun, eller om det var ein måte å gi filmen nytt innhald, eller noko anna? Det får folk tolke som dei vil, men for publikum i den fullsette salen var det berre ei meining. Dette var mektig. Filmen med same musikk og orkester vil bli vist att på stumfilmfestivalen i Tromsø til våren.

Om Hamsun i fleire av bøkene sine hadde eit rasistisk eller nedlatande syn på samane og det samiske, er heldigvis ikkje haldningane gjensidige. Are Tjihkkom (merk deg namnet) er lulesame, frå Drag i Hamarøy, 22 år gamal og studerer språk på Blindern. Under Hamsundagane var det panelsamtale med han i samband med lanseringa av hans omsetjing av «Pan» til lulesamisk. I «Pan» hadde han ikkje funne noko som kunne tolkast nedsetjande om samane, sjølv om han ikkje var overbegeistra for romanen. I nok ein kunnskapsrik samtale fortalde han om arbeidet med omsetjinga, om utfordringane med Hamsuns fobi for komma og hans elsk på semikolon, og om hans blanding av fortid og nåtid i same setning. Trass i den unge alderen har han tidlegare omsett både «Alice in Wonderland» og «The Hobbit» og om berre få veker kjem det ein ny roman i hans omsetjing.

Gjennom utstillingane, samtalane, og ikkje minst den nyskrivne komposisjonen «Ednama sjatto» til Svein Schultz og Ole Jørn Myklebust, har Hamsundagane og Hamsunsenteret på grundig vis problematisert Knut Hamsuns forhold til det samiske og gitt plass til viktige samiske motstemmer.

(Ein litt omarbeidd versjon av denne kommentaren stod i Klassekampen laurdag den 10. august 2024.)

»

TEATER

«Det e bærre fornavnet»
Rabarbrateateret, Bakklandet, Trondheim
Av: Alexandre de la Patellière og Matthieu Delaporte
Omsett av Charles-Edmond Françios og Bendik Sjømæling Nordgaard
Regi: Susann Edvardsen Françios
Komponist: Kriss Stemland
Scenografi: Marie Löwendahl
Kostyme: Jenny Hilmo Teig
Maskedesign: Leo Thörn
Kapellmeister: Ragnhild Risnes
Med: Erik Jimenez Hauge, Hilde Knedal Andersen, Kathrine Strugstad, Kenneth Engen og Lars Magnus Krogh Utne

Ein komedie som manglar litt på tempo og timing, og som i tillegg blir i overkant fransk.

I godt over ti år har Rabarbrateateret spela sommarteater i Rabarbraparken på Bakklandet i Trondheim. Med Shakespeares komediar omsett til Sparbu-mål har dei gitt oss elleville folkekomediar. Like vellukka har det ikkje vore når dei har freista å skrive noko sjølve, og fjorårets oppsetjing av «Romeo og Juliet» kom heller ikkje heilt i hamn.

Nå er dei attende til komedien, og har sett opp den langt meir moderne «Det e bærre fornavnet» (Le Prénom) frå 2010 av dei franske forfattarane Alexandre de la Patellière og Matthieu Delaporte. Frå tidlegare oppsetjingar med ei mengd skodespelarar, er dei nå over i eit tett kammerspel med berre fem aktørar. Samstundes er det eit generasjonsskifte både når det gjeld regi og skodespelarar, og det ber nok oppsetjinga litt preg av.

Vi er i ein liberal og spissborgarleg heim i Paris hjå ekteparet Pierre (Erik Jimenez Hauge) og Elisabeth (Hilde Knedal Andersen) som ventar middagsbesøk. Han er professor i litteratur, og ho fransklærar. Så kjem barndomsvenen og førstetrombonisten Claude (Lars Magnus Krogh Utne). Neste gjest er Vincent (Kenneth Engen), bror av Elisabeth og suksessrik eigedomsmeklar. Mot slutten av første akt kjem også den gravide og notorisk seine kjærasten hans, Anna (Kathrine Strugstad).

Medan dei ventar på Anna, er dei tre andre nyfikne på kva den komande sonen til Vincent og Anna skal heite. Når Vincent avslører at namnet blir Adolphe, etter ein romanfigur, blir det ikkje nådig mottatt. Det går ikkje an å kalle opp nokon etter Hitler! Stemninga blir amper, men namnedebatten viser seg å vere berre fornamnet på det vi etter kvart får servert. For i dette miljøet er samtalen korkje konstruktiv dialog eller sosialt tomprat, men ein intellektuell duell med ord der målsetjinga er å utfordre kvarandre, gjerne med perfid undertekst.

Første akt blir ein noko omstendeleg intro, før Kathrine Strugstad gjer ein forrykande entré som Anna, men då blir det brått pause. I andre akt fell rollene litt meir på plass, og bak den overflatiske ordleiken blir det heile både mørkare og meir vondsinna. Den eine avsløringa følgjer den andre og ein lurer på kor dette skal ende.

Komedien var ein kjempesuksess i Frankrike, og blei raskt filmatisert. Filmen er vist i Norge, men dette er truleg norgespremiere som teater. Det har nok si årsak, for denne komedien er både litt utdatert med tanke på kjønnsroller, og dessutan i overkant fransk. Det er litterære og filosofiske referansar i aust og vest til fransk historie, åndsliv og vinsortar, og sjølv om programmet har ei rikhaldig ordliste og namneforklåring, blir det i meste laget og vanskeleg å henge med i.

Spelet til dei fem tar seg merkbart opp i løpet av andre akt, og aktørane kjem i langt større grad under huda på rollene sine. Men i regi og framføring saknar eg likevel mykje på tempo og timing for at ein slik komedie skal sitje. Trass desse innvendingane byr oppsetjinga på mykje fin og underfundig humor, og det regissør Susann Edvardsen Françios ikkje har fått til med fart og presisjon, tar ho dels att med små artige detaljar. Og det kreative samspelet med orkesteret, som mellom anna fint får fram den sjette personen som ikkje er der, er imponerande bra løyst.

Teksten er omsett til norsk av Charles-Edmond Françios og deretter til trøndersk av Bendik Sjømæling Nordgaard. Mykje kan gå tapt på dette viset, men dei har fått til eit overraskande naturleg og munnleg språk. Men om denne komedien skulle ha noka framtid i Norge, held det nok ikkje med omsetjing. Då bør han diktast om med norske referansar, og kanskje kunne dei kalle guten Vidkun?

(Meldinga stod i Klassekampen tysdag den 30. juli 2024.)

TEATER

«STREIK!»
Spel i Folldal, Plana ved Folldal Gruver
Idé, manus og musikk: Ragnhild Moan og Synnøve Brøndbo Plassen
Regi og manus: Sandra Bringsjord Pape
Scenografi: Siri Lien
Kostyme: Helle Lie Jakobsen
Hår og sminke: Thea Skomakerstuen
Orkester: Ester Thunander, Erlend Tredal, Astrid Garmo og Vegard Staum
Med: Erlend Rødal Vikhagen, Christoffer Masters, Signe Krohn Gjessing, Mats Gukild, Håvard Moe og 35 lokale statistar

Ein av dei lengste og mest omfattande arbeidskonfliktane i norsk historie har endeleg fått sitt spel, og urpremieren fredag ga oss viktig historie i ei velspela innpakking.

Folldal er ein liten fjellkommune ved Rondane og Dovrefjell. Bygda ligg høgt, og vekstvilkåra er karrige. Men i 1748 starta det opp med gruvedrift som under ulike eigarar heldt fram til 1993. Etter ein konkurs i 1878 og stillstand nokre år, blei drifta tatt opp att i 1903 med engelske eigarar, og med den berre 25 år gamle ingeniøren Worm H. Lund som direktør. Han moderniserte og investerte og var ein dyktig gründer, men også ein hard negl når det kom til fagorganisering. Etter ein mislukka eitt-års streik på tidleg 1920-tal, murra det hjå arbeidarane som var organiserte i Norsk Arbeidsmandsforbund. Men Lund nekta å melde verksemda inn i Bergverkernes Landssammenslutning, og då blei det ikkje tariffavtale. Arbeidarane i Folldal tente mindre enn gruvearbeidarar andre stader i landet, og våren 1929 blei det streik.

Streiken varte i heile 22 månader. Verket var ein «company town» der gruva eigde alt frå husvære til skular. Dei streikande blei kasta ut av husa sine, og ungane fekk ikkje gå på skule. Samstundes blei det hyra inn streikebrytarar, «pjalt», frå Toten, og dei flytta inn i husværa («brakkene») på Verket. Å bli kasta ut og bu på gata er ikkje leveleg når du bur 800 meter over havet, men småbøndene i Folldal tok inn dei streikande og delte det vesle dei hadde. Under streiken var det sjølvsagt mange harde konfrontasjonar med «pjalten» og verksleiinga. Det heile enda med at streikebrytarane gjorde «avbikt», og betalte ei bot til fagforeininga. Eigarane i England var meir opptekne av botnlina enn av prinsipprytteri, så Worm Lund fekk sparken. Våren 1931 var streiken over. Løna blei ikkje betre. Men streiken har vore skilsetjande når det gjeld kamp mot streikebrytarar, og for organisasjons- og streikerett, også nasjonalt.

Eg må ile til og fortelje at eg vaks opp og hadde ungdomsåra mine i Folldal, eit samfunn framleis prega av store klasseskilnadar. Arbeidarane budde i brakkene på eine sida av bekken, og funksjonærane i einebustadar på hi sida. Då eg sommarjobba på Verket på 60-talet, arbeidde eg saman med mange eldre arbeidarar som hadde vore med på streiken. Trass i at eg budde på «feil» side av bekken, var dei rause og fortalte levande og innsiktsfullt om konflikten. Det har gjort at historia har følgt meg, og at eg i mange år har meint at Folldalsstreiken var overmoden for dramatisering.

Nå har to unge folldølar, Ragnhild Moan og Synnøve Brøndbo Plassen, tatt tak i historia, og fredag var det urpremiere på «STREIK!» på Plana på Verket. Moan og Plassen er velmeritterte innan song, musikk og låtskriving, men har mindre røynsle med teater. Men saman med regissør Sandra Bringsjord Pape, har dei skrive eit overraskande godt manus, tru mot historia, men med litt fri fantasi og komiske brot, samt mange elegante metagrep. Og musikken, i ein tradisjon frå arbeidarsongar til folkemusikk og stev, er på høgde med det beste som er av musikkspel i dette landet, solid framført av eit lite firepersonars orkester.

Worm Lund (Erlend Rødal Vikhagen) og fagforeiningsleiaren Ole Beck (Arne Olav Vårtun) er historiske personar, men dei fleste andre er oppdikta. Eit godt grep er å la Einar Kvennom (Christoffer Masters), den radikale nestleiaren i foreininga, vere frå Toten, og at hans yngre bror, Johan (Håvard Moe) er blant streikebrytarane. Liv (Signe Krohn Gjessing), kona til Einar, får fram korleis det var på heimebane der det var barn og korkje husly eller mat. Slik greier dei å presentere både dei store linene og dei meir personlege konfliktane. Arbeidarkvinnene har også fått ein viktig plass som langt meir enn umælande heimeverande.

Framsyninga blir spela på to nivå, eit øvre der direktøren og den vel kreative assistenten hans, Edvard Skinstad (Mats Gukild), regjerer i mondene omgivnadar, og i grov kontrast til dei spartanske forholda blant arbeidarane nede på Plana. Dei fem profesjonelle gjer alle solide tolkingar, og særleg er samspelet mellom Masters og Gjessing som ekteparet Kvennom overtydande. Mange av statistane har fått ganske berande roller og handterer dei overraskande bra, spesielt i dei mange songinnslaga der nokre av dei verkeleg briljerer.

Sandra Bringsjord Papes regi målar ut eit breitt sosialt drama med konfliktar på både mikro- og makroplan. Personinstruksjonen hennar er god, men ikkje alle skifta går like saumlaust. Det blir spela i dagsljos og med store avstandar, og det gjer det stundom vanskeleg å fatte kven som snakkar. Litt innstramming her og der kunne nok også vore på sin plass, men slikt går seg til. Folldal har nå fått eit lokalt forankra spel bygda kan vere stolt av, samstundes som viktig norsk klassekamphistorie blir tatt vare på.

(Meldinga stod i Klassekampen måndag den 29. juli 2024.)

TEATER

«Atlanterhavsspelet»
Teaterdrift Møre, Ergan kystfort, Bud
Av: Jørn Skar
Regi: Eldar Skar
Kostyme: Karin Røstad Sunde og Liv Betten
Koreografi: Thea Bay
Koransvarleg: Marit-Ellen Lund Salthammer
Med: Svein Roger Karlsen, Lars Melsæter Ryjord, Line Brå Johansen, Per Egil Aske, m. fl.

Havet gir og havet tar er mantraet langs kysten, men når vêret er som verst, kan det bli kraftig ubalanse.

Hustadvika, eit snautt 20 km langt havstykke utafor Romsdalshalvøya, er eitt av landets farlegaste og mest lunefulle kystområde. Her er inga innaskjers skipslei, og storhavet står rett på. Skipsforlisa har vore tallause opp gjennom åra, sist med nestenforliset til Viking Sky i 2019. Mange familiar i området har hatt fleire av sine i ein våt grav enn på kyrkjegarden. Men i havet er det fisk, og balansegangen mellom næring og risiko har i hundrevis av år vore del av kvardagen for folket i regionen. Så då Jørn Skar for nokre år sia sette seg føre å skrive eit spel om livet på Bud, ytst ut mot storhavet, hadde han eit vell av historier å ause av. Han har konsentrert seg om nokre hendingar i 1843 og 1848, men lånt frå både myter og sanne historier lengre attende i tid. I regi av produksjonsselskapet Teaterdrift Møre var det urpremiere på «Atlanterhavsspelet» i 2018. Så kom pandemien, men sia 2021 har det vore årvisse oppsetjingar.

Ergan kystfort, på Bud ytst mot havet, er eit tysk festningsverk med full oversikt over skipsleia. Det er blitt restaurert og er i dag museum. Oppe på den høgste kollen, med ein grasbakke, ein tysk bunker og utsikta til havet som naturleg scenografi, er det sett opp eit naust og ei lita losstove. Meir skal ikkje til for å skape den fysiske ramma for djupt lagnadsfulle og eksistensielle historier. At vi på premierekvelden i år hadde sol, tjue gradar og nærast blikstille vêr, og lite som minte om førjulsstorm, trur eg publikum tok på strak arm. Teater er illusjon, og handling og spel gjorde at det likevel var lett å leve seg inn i dei dramatiske hendingane.

Spelet tar oss til den vesle familien til Svein Los (Lars Melsæter Ryjord) på førjulsvinteren 1843. Saman med kona Ingrid og dei to borna, Einar og Marie (Line Brå Johansen), strever han som alle andre for å få endane til å møtast. Ingrid og Einar dreg på julehandel til Kristiansund, men det bles opp, og saman med mange andre døyr Ingrid. Sonen overlever, men er så traumatisert at han sluttar å snakke. I dette vesle samfunnet møter vi også andre, ikkje minst presten (Per Egil Aske) som sjølv har mista ein son på havet, Iver, ein forfylla los som får skulda for at Ingrid omkom, Wilhelm, plassens handelsmann som nokså fåfengd gjer sine hoser grøne for Marie, og mange andre. Med brei pensel målar Jørn Skar ut eit stort menasjeri, og gjennom den mest fargerike av dei alle, greier han å få både varme og humor inn i den elles ganske svarte historia. Maries bestefar, Gammel-Aslak (Svein Roger Karlsen) er myteberaren, dikta opp rundt gamle segner. Det er mykje overtru knytt til slike samfunn der ein alltid lever med døden som næraste nabo, og Gammel-Aslak bringer magien inn i forteljinga på eit forløysande vis. Han fortel om «Krakjen», eit monster på line med Draugen og andre mytologiske vesen. Som ein kaptein Ahab som mista ein fot då Moby Dick beit han av, er Aslak utan eine støvelen etter eit møte med Krakjen for «fleire hundre år sia». Og som Ahab, skal han ta hemn, men gjer det langt meir sjarmerande. Og fangstmetoden får dei minste ungane i publikum til å juble, utan at eg skal røpe meir.

Jørn Skar let oss følgje dette litle kystsamfunnet frå 1843 til 1848, og stort sett gjennom vonde og skrinne år der havet tar langt meir enn det gir. Det gir rom for mykje eksistensiell og religiøs grubling, særleg hjå presten. Havet blir ein fiende, og hatet blir fort også retta mot andre i samfunnet. Sjølv om det både endar med ei forsoning og med mykje humor i jakta på Krakjen, ligg det noko dystert og uforløyst over det heile.

Eldar Skar har regi på årets framsyning. Han har også komponert ny musikk og ført inn eit lite gresk kor til å kommentere og sy dei mange tablåa saman. Det er eit godt grep han med fordel kunne ha nytta i endå større grad. Trass uvanleg stutt prøveperiode og mange lokale og særs unge statistar, er personinstruksjonen god og spelet truverdig og overtydande både frå profesjonelle og amatørar. Men det er noko uforløyst i tekstgrunnlag og regi. Framsyninga er eit breitt sosialt drama med mange forteljingar. Det er Maries lengt etter den verkelege kjærleiken, farens hat etter tapet av kona og ønske om betre kår, prestens grubling og Gammel-Aslaks jakt på Krakjen. I for liten grad greier ein å sy desse historiene saman. Det blir fragmentarisk med for mange tablå. Djupare boring i dei ulike lagnadane og litt meir dramaturgisk tilarbeiding ville ha løfta framsyninga mange hakk. For med den autentiske settinga og det gode historiegrunnlaget i botn har «Atlanterhavsspelet» eit potensial som førebels diverre er litt uforløyst.

(Meldinga stod i Klassekampen måndag den 8. juli 2024.)

KOMMENTAR

Heddaprisen 2024

Legitimitet er skjøre greier, og etter årets utdeling av Heddaprisane er det grunn til å rope eit lite varsku.

Sia 1998 har norsk teater feira seg sjølv med årleg å dele ut Hedda-pris for framifrå scenekunstprestasjonar. Prisen blir finansiert av Norsk Teater- og Orkesterforening, bransjeorganisasjonen til teatera. For å skape tilstrekkeleg avstand til oppdragsgivaren, oppnemner NTO ein Heddakomité som fastset kriteria juryen skal arbeide etter, og som også oppnemner ein fagjury på ni personar. Denne juryen får frie taumar til å reise og sjå teater over heile landet. Den høge legitimiteten prisen etter kvart har opparbeida seg, skuldast både at juryen blir sett på som heilt uavhengig av NTO, og at den gjennom all reisinga har langt betre oversikt over scenekunstfeltet enn nokon andre. Men legitimitet er skjøre greier, og med bakgrunn i komiteens og juryens arbeid i år, er det grunn til å rope eit lite varsku.

I år er det litt over 200 produksjonar som er sett og vurderte over heile landet, og det blei delt ut prisar i tretten ulike kategoriar med heile 43 nominerte. I tillegg kan juryen dele ut ein pris for særleg kunstnarleg innsats, og Heddakomiteen kan dele ut ein ærespris. Etter offentleggjering av nominasjonane den 6. juni, var det høgtideleg prisutdeling på Oslo Nye Teater den 16. juni med femten lukkelege, og ikkje minst verdige vinnarar. Og i veka før prisutdelinga var det Heddadagar i Oslo der både frigrupper og teatera rundt om i landet fekk høve til å vise sine produksjonar. I tillegg var det ei mengd seminar og samtalar.

Eit mørkt bakteppe la likevel sitt tydelege preg på festivalen. Stikkordet er sjølvsagt økonomi. Oslo Nye Teater står i fare for å bli lagt ned av eigaren, Oslo kommune, og pandemi og «ostehøvelpolitikk» har ført til at mange av teatera slit med finansieringa. Det førte til at festivalen denne gongen var eit par dagar stuttare enn før. Og at det berre var Trøndelag Teater som såg seg råd til å presentere ein større produksjon.

Ein av dei mange panelsamtalane som blei arrangerte under festivalen var eit møte mellom fire teaterkritikarar som skulle meine noko om nominasjonane. Julie Rongved Amundsen, redaktør av scenekunst.no og teatermeldar i Klassekampen, opna friskt med å seie at ho meinte vi nå var inne i ei nykonservativ tid i norsk teater, og fekk delvis medhald i denne påstanden frå to av dei tre i panelet. Eg må diverre seie meg litt samd med henne. Når økonomien trugar, er det mindre rom for risiko og nysatsing, og repertoarvala er prega av det, sjølvsagt med nokre heiderlege unnatak.

For fire år sia rykka Cliff Moustache, kunstnarleg leiar på Nordic Black Theatre, ut i Klassekampen og kritiserte juryen for berre å nominere kvite personar. Juryens talsmann svara ikkje spesielt klokt på utspelet. Men det er openbert at juryen etter det har gått i seg sjølv, for dei siste åra er han blitt langt meir politisk korrekt, og nominasjonane kan tyde på litt berøringsangst, redsle for det kontroversielle og dermed altså også noko konservativt. At juryen i tillegg gjorde det nokså oppsiktsvekkjande valet å nominere eitt av jurymedlemmane for beste regi, gir heller ikkje akkurat auka tillit.

Ein Heddapris er eit uoffisielt norgesmeisterskap i scenekunst, men i motsetnad til idrettsarrangement som er målbare, er kunstprisar ingen eksakt vitskap, og er ganske subjektive vurderingar. Dei som vinn er alltid av dei aller beste, men ikkje nødvendigvis den beste. Hårfine marginar og ikkje minst juryens samansetjing kan vere avgjerande. Nettopp fordi det er reist kritikk mot juryens habilitetsvurderingar og stilt spørsmål om at han er traust og nykonservativ, gjer at det bør vere hyppig utskifting av jurymedlemmar. Dette er også nedfelt i statuttane der det heiter at jurymedlemmane blir oppnemnde for to år med høve til fornying. Det vanlege er at dei sit i tre år. Då er det ganske oppsiktsvekkjande at det i påtroppande jury berre er to som er skifta ut, og at det er heile tre av ni som sit på femte året. At eit fleirtal av medlemmane er teaterkritikarar, er også problematisk ettersom Heddaprisen ikkje skal vere ein kritikarpris. Om prisen skal spegle mangfaldet i norsk scenekunst, må juryen også vere sett saman for det, og ikkje sitje meir enn i høgda tre år.

Trass denne ganske kritiske kommentaren, var det likevel mykje å gle seg over både i nominasjonar og prisar. At Nina Wester og Rimfrost Produksjoner fekk prisen for beste ungdomsframsyning med «Å leve videre» kan ein kanskje seie er politisk korrekt, men det Wester og Rimfrost har gjort, er å trasse all berøringsangst, og gå inn i det minefeltet, både politisk og kjenslemessig, som 22. juli er. Dei har laga ei balansert, rørande, litt humoristisk og også optimistisk framsyning for den generasjonen som har vakse opp etter massakrane på Utøya. Og så kan vi endeleg feire at det nordnorske glastaket blei knust. Etter at det gjennom åra er delt ut 40 prisar for beste skodespelar, var det omsider ein skodespelar i ein produksjon nord for Trondheim som fekk prisen. At det var nestoren Kristian Fr. Figenschow, nominert første gong alt i 2005 og ein av dei som kan og kjenner Nord-Norge best, gjer tildelinga endå meir gledeleg.

(Kommentaren stod i Klassekampen fredag den 21. juni 2024.)

TEATER

«Hvorfor barnet koker i polentaen»
Nordland Teater, Heddadagane, Vega Scene
Av: Aglaja Veteranyi
Dramaturg om omsetjar: Elisabeth Beanca Halvorsen (fritt etter ein sceneversjon av makemake produktionen i Wien)
Regi: Simone Thiis
Scenografi og kostyme: Mari Hesjedal
Komponist: Håkon Iversen
Koreografi: Sigrid Edvardsson
Lysdesign: Yasin Gyltepe
Med: Julie Sofie Reite

Ei umåteleg sår, vakker og vemodig oppvekstskildring, eksepsjonelt godt framført av Julie Sofie Reite.

«Hvorfor barnet koker i polentaen» er opphaveleg ein roman («Warum das Kind in der Polenta kocht») som kom ut i 1999. Den er skriven av den rumensk-sveitsiske forfattaren og skodespelaren Aglaja Veteranyi (1962-2002) og kom i norsk omsetjing av Peter F. Strassegger i 2018. Boka er både dramatisert for teater fleire gongar og filmatisert i 2012. Aglaja Veteranyi vaks opp i ein rumensk sirkusfamilie der mora var trapesartist og faren klovn, og ho måtte sjølv alt som lite barn opptre som dansar og artist. Då ho var fem år flykta familien frå Romania, og i ti år levde dei eit nomadisk sirkustilvære i Asia, Europa og Amerika før dei busette seg i Sveits. På grunn av det omflakkande sirkuslivet hadde Veteranyi ikkje fått nokon skulegang, var analfabet då ho femten år gamal busette seg i Sveits, og måtte sjølv lære seg lese- og skrivekunsten.

Romanen «Hvorfor barnet koker i polentaen» er delvis sjølvbiografisk og handlar om ei tretten år gamal jente i ein sirkusfamilie som har flykta frå heimlandet, og der hennar kosmos er sirkuset og den vesle campingvogna som dei bur i. Den store redsla hennar er at mora ein dag skal falle ned frå trapesnummeret der ho heng etter håret i toppen av sirkusteltet. Nordland Teater bygger si framsyning på ein sceneversjon frå Wien. Framsyninga hadde norgespremiere under Festspela Helgeland i Mosjøen i juli i fjor, og er seinare vist i Mo i Rana. Før den blei sett opp på Vega scene under Heddadagane i Oslo, var den berre vist seks gongar, og den er etter det eg veit, ikkje meld av ein einaste kritikar til no. Så sjølv om denne meldinga kjem lovleg seint, er det med eit håp om at produksjonen får eit liv etter dette, for framsyninga var eit gripande og uvanleg velspela stykke teater som fortener eit langt større publikum.

Opphaveleg var dramaet laga for fem personar, men regissøren Simone Thiis og dramaturg og språkleg tilretteleggjar Elisabeth Beanca Halvorsen, har omarbeidd det til ein monolog, og det trur eg var eit særs fornuftig val, for då blei alt konsentrert om hovudpersonen. Ho er ei tretten år gamal jente som bur og veks opp i ei campingvogn saman med mor, far og den to år eldre halvsystera. I sirkuslivet er marginane hårfine og framtida uviss, og i slike miljø blomstrar ofte overtrua. Så mora insisterer på at jenta er tolv, for tretten tyder ulykke. Jenta er som trettenåringar flest med draumar og lengt, men også med den nesten overveldande fobien om at det forferdelege skal skje med mora som trapesartist. Tittelen på stykket er ein metafor for ventilen jenta og systera har. For sjølv om redsla for at mora skal døy er stor, er det verre for det barnet som blir kokt i polentaen, og med dette sjølvlaga eventyret finn dei ei slags trøyst.

Scena er eit stort ope rom med eit bakteppe som kan gi assosiasjonar til duken i eit sirkustelt, og der resten av scenografien er ein europall med ni tomme bruskassar, ein koffert og ein del klede og anna småtteri. Scenograf og kostymedesignar Mari Hesjedal har på særs enkelt vis skapt eit stort, ganske tomt rom som kan illudere verda og kosmos medan jentas vesle og tronge tilvære blir effektivt illustrert av desse kassane. Jenta (Julie Sofie Reite) flyttar, ommøblerer og skapar innestengde nesten klaustrofobiske rom av kassene medan ho fortel, drøymer, kler seg om, reflekterer, spelar og syng.

Eg har sett Julie Sofie Reite i fire tidlegare framsyningar der ho har hatt mindre roller, men der ho likevel har vist store kvalitetar. Men i denne framsyninga får ho nytta heile registeret sitt, og det er formidabelt, – heilt ekstraordinært. Framsyninga er ein monolog der Reite er åleine på scena heile tida. Lågmælt og med uvanleg vakker song til nyskrivne melodiar av Håkon Iversen, fortel ho ganske nøkternt om livet sitt, om familien og om sirkuset. Alt medan ho mjukt og synkront beveger seg i og flyttar på scenografien, kler seg om, finn fram ulike remediar og klede, spelar på blåseorgel, og syng. Det er så saumlaust og vakkert at det blir nesten som ei danseframsyning. Og gradvis avdekkjer Reite fobiane sine. For bak ungjentedraumane ligg ikkje berre redsla for mora, men også ei frykt for at ho sjølv må følgje i fotspora til foreldra. Reite er hundre prosent til stades, og i regien til Simone Thiis er det inga daudpunkt, og berre ei forsiktig utvikling mot eit crescendo av ein finale eg skal halde meg frå å røpe.

«Hvorfor barnet koker i polentaen» er ei sår, vakker og vemodig oppveksthistorie om eit barn som aldri får høve til å vere barn, som er utanfor og rotlaus, men som likevel har draumar og lengt som dei fleste. Med flyktningsituasjonen i verda i dag, er framsyninga meir aktuell enn nokon gong, og fortel frå barnets perspektiv på eit vis som er meir forklårande enn haugevis av avisartiklar og utgreiingar. I Julie Sofie Reites mangefasetterte, djuptborande og innlevande tolking er «Hvorfor barnet koker i polentaen» blitt ei framsyning av dei heilt sjeldne, og noko som langt fleire må få oppleve, og som difor må få eit liv etter dette.

TEATER

«Unison Puls»
Unge Viken Teater, Kloden Teater
Av: Ellen Martha Jerstad
Regi og koreografi: Ellen Martha Jerstad
Medkoreograf: Ida Haugen
Scenografi: Kyrre Heldal Karlsen
Komponistar: Vilde Tuv og Sandra Kolstad
Kostyme: Julia Wilde
Med: Ida Haugen, Marlene Bonnesen og Vincent Vernerie

Ei enkel og upretensiøs framsyning som ga meg overraskande store opplevingar, og som gjorde meg verkeleg glad.

Det er Heddadagar i Oslo, og eg er i hovudstaden heile veka for å oppdatere meg på mykje av det som har gått under radaren eller som eg av andre grunnar ikkje har fått sett det siste året. Eg skal kose meg og nyte framsyningane, og eg skal så avgjort ikkje skrive meldingar, for dette er i hovudsak eldre produksjonar som kanskje spelast for siste gong. Men så skjer det som gjer scenekunsten, og for den del all kunst, så magisk. I møte med ei framsyning oppstår det ein kjemi og ei oppleving som gjer at eg berre må fortelje andre om det.

Slik var det på Kloden Teater i dag der eg såg Unge Vikens framsyning «Unison Puls», ei oppsetjing mynta på barn i alderen null til to år. Eg er så avgjort ikkje i målgruppa, eg visste ikkje noko på førehand, hadde ingen forventingar, – og så møtte eg ei framsyning som ikkje berre trefte meg fullstendig, men som også gjorde meg så inderleg glad. Ei lita, heilt upretensiøs oppsetjing som nok ein gong syner oss at devisen less is more ofte kan vere sant, og at stor scenekunst kan skapast med relativt enkle middel, berre det blir gjort så utsøkt som det forfattar, regissør og koreograf Ellen Martha Jerstad har gjort i denne framsyninga.

Det heile tek til i foajeen der ungar og føresette tek av seg på beina og set seg i det som kan sjå ut som små særs fargerike sledar av tøy, og som viser seg å vere nettopp det. På førehand har ungane fått høve til å få på seg litt andletsmåling «to blend in» for å seie det slik. Så kjem dei tre aktørane Ida Haugen, Marlene Bonnesen og Vincent Vernerie, inn, – syngande og i det som kanskje er meir koreografert rørsle enn eigentleg dans. Dei går tett på ungane, ser dei auga og etablerer naudsynt kontakt. Etter kort tid blir vi inviterte med dei inn i eit telt, og når ungane blir dregne inn på desse små stoffsledane, kan assosiasjonane fort gå til ein lavvo.

Framsyninga heiter «Unison Puls», og det er ikkje vanskeleg å forstå at vi nå er i eit hjarte, og at det er dei første hjarteslaga, eller pulsen, vi opplever. Det understrekast også av den særs rytmiske, og tidvis nesten suggererande musikken til Vilde Tuv og Sandra Kolstad, vakker, melodiøs og som smyg seg om og understrekar framsyninga og det vesle som er av handling i henne. I denne settinga kan alt skje, og det gjer det også, for barneteater på dette nivået er, og skal vere, interaktivt. Dei tre aktørane dansar og smyg seg om oss i det vesle, intime teltet, vender seg til oss, gir oss «tøykastanjettar» til å følgje rytmen, og når nokre ungar reiser seg og vil vere med, så er det som det skal vere og blir handtert som ein integrert del av framsyninga.

Ida Haugen og Marlene Bonnesen er båe skolerte dansarar, Haugen med røynsle frå både Carte Blanche og Operaen. Og Vincent Vernerie er utdanna i fysisk teater og er til vanleg med i det dyktige norsk-franske kompaniet The Krumple. Dei tre er alle så avslappa trygge i rollene sine, og det er openbert at dette er røynde skodespelarar som ikkje er ute etter å syne kor flinke og virtuose dei er, men i staden gir oss leikent og uanstrengt teater.

Men i denne framsyninga er det ikkje berre tre aktørar. For meg, som nok var meir ein publikummar enn deltakar, var det ei sann glede å følgje med ungane. I ei tid då alt skal gå så kjapt og det skal skje noko heile tida, var det skjønt å sjå at dei aller fleste av ungane heldt konsentrasjonen i denne rolege oppsetjinga, og følgde oppslukte med i heile den dryge halvtimen framsyninga varte. Særleg blei eg oppteken av ei lita jente på godt under året, som frå farens trygge fang, med spill levande auge, følgde alt som skjedde. Av auga hennar var det heilt openbert at her hadde ho store og vedvarande opplevingar. Slikt rører ein gamal teatermeldar, og det er lenge sia eg har blitt så glad og oppstemt av ei teaterframsyning.