TEATER
«Evig ung»
Nye Hjorten Teater, hovudscena
Av: Erik Gedeon
Regi: Mads Bones og Olve Løseth
Scenografi/kostyme: Olve Løseth
Musikalsk ansvarleg: Kyrre Havdal
Koreografi: Martha Standal
Lysdesign: Ingrid Skanke Høsøien
Maskedesign: Hege Ramstad
Med: Benedicte Søreng, Emil Olafsson, Julie Dahle Aagård, Kirsti Lucena, Olve Løseth, Kyrre Havdal og Mads Bones
Ein musikal som ikkje handlar om noko som helst anna enn om seg sjølv. Men det viste seg å vere meir enn nok.
Frå opninga i midten av januar i år har det vesle nystarta privatteateret Nye Hjorten Teater produsert framsyningar i eit imponerande tempo, i hovudsak musikalar, men også to framsyningar i heilt andre sjangrar. Og publikum ser ut til å elske teateret, for i skrivande stund er det imponerande nok i ferd med å passere totalt 100 000 besøkande på hovudscenas hittil seks produksjonar. Sjølv om repertoaret på Nye Hjorten i stor grad er kjende og kjære musikalar som tradisjonelt dreg mykje publikum, har det likevel ikkje gått utover dei kunstnarlege ambisjonane eller standarden, og med «Doktor Proktors Prompepulver» som det foreløpige høgdepunktet. Litt publikumsfrieri er det sjølvsagt, men ikkje meir enn vi kan leve med. Nå har dei sett opp det som er musikalsjangerens største metaframsyning, «Evig ung» av den sveitsisk-svenske dramatikaren og regissøren Erik Gedeon (som sjølv var til stades i salen på premieren).
Gedeon skreiv «Evig ung» på tidleg 2000-tal, og framsyninga hadde norgespremiere i regi av han sjølv på Det Norske Teatret i 2009. Sidan er det blitt sett opp sju gongar over heile landet, sist på Hålogaland Teater i vår. Og alle stader til fulle hus og stort sett gode kritikkar. Når eg omtalar «Evig ung» som musikalsjangerens metateater, er det fordi det i hovudsak ikkje handlar om noko som helst, anna enn om seg sjølv. Gedeon har i staden for å skrive ein musikal med libretto og musikk, laga noko som meir er som eit rammeverk som dei ulike teatera kan fylle som dei vil og med sitt lokaltilpassa innhald. Og det gjer dei, også på Nye Hjorten.
Vi er i 2065, og utan at vi veit heilt kva som skjedde, eller når, har det (som ein ofte kan frykte) gått til helvete med kulturen. Institusjonane er nedlagde, og trass i rekordstore publikumstal i opningsåret, har den same triste lagnaden også råka Nye Hjorten Teater. Institusjonen er ombygd, eller rettare gitt nytt liv, som Nye Hjorten helse- og velferdssenter, og alle bebuarane er frå det gamle ensemblet. Det er ein stusseleg gjeng som haltar seg rundt med stokk og krykker, og som nok blir plaga av både gikt, demens, inkontinens og andre gamalmannsfenomen. Pleiaren Kirsti (Kirsti Lucena), som sjølvsagt er overarbeidd på grunn av underbemanning og difor lite til stades, freistar å lage hyggestund med allsong i tradisjonen – nå skal vi ha det hyggeleg, dere – men repertoarvalet hennar fell ikkje akkurat i smak. Når ho forsvinn, mellom anna for å ta seg av den døyande Lisa Tønne(!), vaknar dei seks bebuarane til liv, og trass i alle mogelege skavankar, er det ein rocka gjeng som framleis kan sine songar og veit å framføre dei.
Alle spelar seg sjølve, og her blir det masse nostalgi knytt til tidlegare produksjonar og songar, og sjølvsagt intrigar og mykje anna. Mads Bones tviheld på si gamle rolle som teatersjef sjølv om autoriteten hans er temmeleg svekt for å seie det forsiktig. Og han hegner også godt om urna med oska etter den opphavelege eigaren, Ole Robert Reitan. Olve Løseth er noko dement og ikkje heilt på nett, men glimtar til, særleg med herleg sjølvironisk homsehumor, men også i ein forrykande kamp med den gamle teatersjefen. Kyrre Havdal er nesten like skrøpeleg, men kan heldigvis framleis handtere tangentane. Julie Dahle Aagård har tatt mantraet om å «break a leg» litt for bokstaveleg, og har måtta amputere ein fot. Ho sit såleis stort sett roleg under eit pledd, før også ho stundom nærast eksploderer i forrykande song og «dans». Emil Olafsson er den mest ungdommelege av dei seks, men blir likevel stadig sett på plass. Og så er det navet i det heile, Benedicte Søreng som her leverer det beste eg har sett av henne nokon gong. Vi forstod jo at ho hadde komikktalent i Doktor Proktor, men i «Evig ung» tek ho det heilt ut. Som ein aldrande diva, ein Wenche Foss look alike, mimrar ho om alle hovudrollene ho har hatt med stort overskot og formidabel innleving og leverer den eine replikken meir infam enn den hine.
Og alt medan vi får rippa opp i minner, intrigane, alle som er gått bort, og kven som låg med teatersjefen for å få roller, for ikkje å snakke om kven som er far til barna til Mads Bones, – alt medan vi får presentert desse historiene, blir dei akkompagnerte av den eine musikalske sviska, potpurriet og samplinga etter den andre. Dyktige songarar er dei alle, sjølv om det først og fremst er Kirsti og Benedicte som får briljere.
Publikum var tydeleg oppglødd og applausen stod i taket. For, ja, det var mykje humor, masse herleg sjølvironi, og eit gjenhøyr med ei mengd kjende og kjære songar. Om du spør om kva for musikalar låtane var frå, så er det enklare å fortelje kva for musikalar som ikkje var representerte. Her var henta svisker frå alle hald. Så kan sjølvsagt ein meldar som skal ha det kritiske blikket og distanse til det heile påpeike at ikkje all humoren var like artig, og at det ikkje alltid er like overtydande når overspelande tretti-førtiåringar skal illudere skrøpelege gamlingar. Men la det vere. Stundom er det godt å berre slappe av og late seg underhalde.