TEATER
«En Medtsåmmårnattsdrøm»
Rabarbrateateret, Rabarbraparken, Trondheim
Av William Shakespeare
Omsett og gjendikta av Hans-Magnus Ystgaard
Regi: Øyvind Brandtzæg
Komponist: Erlend Jentoft/Øyvind Jo Heimdal Eik
Musikalsk leiar: Øyvind Jo Heimdal Eik
Scenografi: Marie Steen Löwendahl
Koreografi: Kine Kvarme Tørring
Kostyme: Jenny Hilmo Teig
Maskedesign: Leo Thörn
Med: Madeleine B. Nilsen, Katja Lindeberg, Kristoffer Hjulstad, Jon Vegard Hovdal, Gunnar Eiriksson, Hans Petter Nilsen, Ståle Kvarme Tørring, Stian Hovland Pedersen, Kathrine Strugstad m. fl.
Rabarbrateateret syner nok ein gong korleis ein kan spele Shakespeares komediar slik at dei blir både forståelege og underhaldande, også for eit urøynd publikum.
I ti år har Rabarbrateateret spela bakgardsteater på Bakklandet i Trondheim. Rundt halvparten av produksjonane har dei fått skrive sjølve, og ein del av desse har nok vore meir sjarmerande enn kunstnarleg vellukka. Men som tolkar av William Shakespeares komediar har Rabarbrateateret sett ein standard som få andre kan måle seg med. I 2002 sette Trøndelag Teater opp ei gjendikting av Shakespeares «En midtsommernattsdrøm» som Hans-Magnus Ystgaard opphaveleg hadde skrive for Sparbu Teaterlag, – på Sparbudialekt, og med tittelen «En Medtsåmmårnattsdrøm». (Sparbu er ei bygd rett sør for Steinkjer). Framsyninga på Trøndelag Teaters hovudscene var rett nok både frodig og velspela, men bar likevel noko preg av dei rammene som naturleg følgjer ei hovudsceneoppsetjing på eit institusjonsteater. Øyvind Brandtzæg, som sjølv er tilsett på Trøndelag Teater, men som i alle år har vore ein primus motor for Rabarbrateateret, tok framsyninga ut i naturen der ho høyrer heime, og sette ho opp i Rabarbraparken på Bakklandet i 2012. Inneklemt mellom gamle trehus i noko som er meir ein ustelt bakgard enn ein park, er det bygd eit amfi, og med ei herleg blanding av respekt og respektløyse blei framsyninga ein formidabel suksess. Folk gjekk mann av huse, og Shakespeare blei folkeeige. Blandinga av den leikne og munnlege omsetjinga og den ganske lausslopne og sjølvironiske spelestilen gjorde oppsetjinga både særs forståeleg og til stor underhaldning.
I åra etter har Rabarbrateateret sett opp to til av Ystgaards gjendiktingar, «Som di synes» i 2015 og «Trettendagskvelden eller Ka di vil» i fjor. Og båe produksjonane var like vellukka. I samband med at det nå er 10-årsjubileum for teaterkompaniet, har dei tatt fram att «En Medtsåmmårnattsdrøm» i ein ny og langt meir profesjonell versjon, og torsdag var det premiere der det diverre ikkje var høve til å ha meir enn ein tredels fullt amfi. Det er sjølvsagt tyngre å spele for glissen sal, men lattersalvene og applausen sat likevel laust og høyrdest godt.
«En Medtsåmmårnattsdrøm» er av Shakespeares tidlegaste komediar. Den er i hovudsak rein underhaldning utan spesiell moral eller nokon djupare meining sjølv om ein kan lese inn både kor tilfeldig kjærleiken kan vere, litt menneskeleg dårskap og endåtil dyresex. Det er innfløkte intrigar og i alle fall tre parallelle historier der bakgrunnen er eit fyrstebryllaup i Aten. To unge elskande, Hermia (Madeleine B. Nilsen) og Lysander (Kristoffer Hjulstad) får ikkje kvarandre for Hermia er lova bort til Demetrius (Jon Vegard Hovdal) som på si side er Helenas (Katja Lindeberg) ulukkelege kjærleik. Hermia og Lysander rømmer til skogs der alvekongen Oberon (Stian H. Pedersen) og hans intrigant og hoffnarr Pukk (Ståle Kvarme Tørring) held til. Med trolldomsdråper vil dei løyse kjærleiksflokane, men Pukk rotar det til. Oppe i det heile kjem ei amatørteatergruppe av handverkarar som bur seg på å spele ein komisk tragedie for fyrstebryllaupet. Det er ei gruppe som tek omgrepet amatørisme til heilt nye høgder.
Hans-Magnus Ystgaard har i gjendiktinga leika seg med ord og vendingar, gjort teksten levande, forståeleg og nær, og fått fram ei mengd med humoristisk undertekst. I denne produksjonen er det sjølvsagt også lagt inn mykje koronahumor og mange andre metalag. Øyvind Brandtzæg har ei imponerande hand om regien der den naturlege, men ikkje heilt enkle scenografien i parken likevel har saumlause sceneskift, og der den tre timar lange framsyninga byr på god dramaturgisk stigning. Ein del fine songopptrinn og musikk med tema frå alle prestegjeld, saman med overraskande koreografiske brot, bidreg også til at dette blir stor underhaldning. Og spelet til dei i alt sytten på scena er langt meir profesjonelt enn i tidlegare produksjonar. Gunnar Eiriksson gir oss ein skikkeleg konfekt i formidlinga av amatørskodespelaren og handverkaren Rennbom, ei lita framsyning i framsyninga. Og Katja Lindeberg fekk fram nye dimensjonar ved Helena i ei forrykande, inderleg og fandenivaldsk tolking der ho også greidde å få fram kjønnsperspektivet.
«En Medtsåmmårnattsdrøm» blir spela fram til 9. august, men i desse koronatider er det diverre alt for få plassar, for dette hadde fortent eit langt større publikum. Det er folkekomedie på sitt aller beste.
(Meldinga stod i Klassekampen laurdag den 1. august 2020 i ein forkorta og litt amputert versjon. Etter at meldinga stod på trykk er eg gjort merksam på at Hans-Magnus Ystgaard opphaveleg skreiv gjendiktinga for Sparbu Teaterlag på midten av 90-talet, og ikkje for Trøndelag Teater i 2002. Den korrigeringa er tatt med i bloggteksten over.)
Denne skulle jeg gjerne ha sett!
Diverre er alt utseld, for sjølv om det er plass til 300 i amfiet, får dei nå berre lov til dryge hundre. Eg har sett mange versjonar av «En midtsommernattsdrøm», og tre stk. berre det siste året, men ikkje noko kan måle seg med dette. Her kunne du ta ein tilfeldig fjortenåring rett frå gate, og uakta om han hadde sett teater før, ville han le seg skakk og forstå alt.