Møteplassen

SKILJE: Det tydelege skiljet mellom scene og sal kan gå i oppløysing. FOTO: YANIV COHEN

SKILJE: Det tydelege skiljet mellom scene og sal kan gå i oppløysing. FOTO: YANIV COHEN

TEATER

«Vive la Phrance»
Teaterhuset Avant Garden, Trondheim
Av: Spreafico Eckly
Regi: Andrea Spreafico
Scenografi: Gens – Association libérale d’architecture
Musikk: Matteo Fargion
Dans: Mate Meszaros
Tekst: Robert M. Johanson

Ei underhaldande og upretensiøs utforsking av teateret, – og livet.

At teateret kan spegle livet, og at det også er ein møteplass, er godt kjend. Men det er sjeldan vi får det så tydeleg manifestert som i «Vive la Phrance» som hadde urpremiere på Teaterhuset Avant Garden onsdag i samband med opninga av den internasjonale scenekunstfestivalen Bastard. Den Bergensbaserte performanceduoen Spreafico Eckly tar for seg teaterkunsten, – og livet, gjennom utforsking av tre parametrar og deira åtte ulike kombinasjonar. Dei tre er improvisasjon eller regi, passivt eller deltakande publikum og opne eller lukka rom. Settinga er eit serveringslokale der vi sit ved langbord og har ein usynleg vegg mellom oss og scena, og der handlinga skjer med og utan publikum, på scena eller i salen, og i improvisert eller regissert form.

Det heile kunne ha blitt ei litt omstendeleg akademisk øving for her er korkje noko narrativ eller særleg stram dramaturgi, men når det likevel blir både ganske fornøyeleg og stundom også gir deg noko å tenke på, er det først og fremst på grunn av den leikne og uhøgtidelege forma, og ikkje minst presentasjonen til dei tre på scena. Matteo Fargion trakterer pianoet i tillegg til litt spel og kommentarar, Mate Meszaros gir oss ekspressiv og uttrykksfull dans i spennet frå slåssing via ungarsk folkedans til Svanesjøen. Og så er det Robert M. Johanson som bind det heile saman, trygt, profesjonelt, og så avslappa. Mange vil hugse han frå Nature Theater of Oklahoma, der han gjesta Norge med «No Dice» og «Romeo og Juliet». Johanson tar oss pedagogisk med på å setje saman ein tredimensjonal orienteringsreiskap, vidare til teikning av kyr, og så mye anna som eg skal halde meg frå å røpe ettersom det vil øydeleggje mye av opplevinga denne framsyninga vil gi deg.

Sidan ein av parametrane som blir utforska er passiv tilskodar eller deltaking, er dette interaktivt teater der publikum i stor grad må ta del. Personleg er eg ikkje spesielt glad i å bli dregen opp på scena, men det seier ganske mye om denne framsyninga at eg i ettertid angrar på at eg ikkje var meir aktivt med. For her gjorde deltakinga teateret til ein spennande møteplass.

(Meldinga stod i Klassekampen fredag den 22. september 2017.)

Leave a Reply