Overspela og karikert

TEATER

 OVERLESSA: Scenografien seier litt om korleis denne framsyninga er blitt. FOTO: STIG HÅVARD DIRDAL


OVERLESSA: Scenografien seier litt om korleis denne framsyninga er blitt. FOTO: STIG HÅVARD DIRDAL

«En folkefiende»
Rogaland Teater, Hovudscena
Av: Henrik Ibsen
Bearbeiding: Kjersti Horn og Kristian Lykkeslet Strømskag
Regi: Kjersti Horn
Scenografi og kostyme: Sven Haraldsson
Komponist: Erik Hedin
Med: Cato Skimten Storengen, Ragnhild Arnestad Mønness, Glenn André Kaada, Ole Christoffer Ertvaag, Lars Funderud Johannessen, Alexandra Gjerpen, Svein Solenes og Marko Kanic

Karikerte roller, klein humor og alt for mange historier som skal forteljast.

Det er ikkje lenger kontroversielt å modernisere klassikarane, og mye av innhaldet og intrigen i Henrik Ibsens «En folkefiende» er såpass lite truverdig i dag, at ei fornying kan vere på sin plass. Men du må ha ei meining og ein idé bak, og det er det vanskeleg å sjå at Kjersti Horn og Kristian Lykkeslet Strømskag har hatt med bearbeidinga for Rogaland Teater.

Kurbadet i Ibsens småby er her blitt eit lukrativt asylmottak. Byens lege, Tomas Stockmann, finn ut at grunnvatn og jordsmonnet ved mottaket er forgifta, og opptrer som ein samfunnsansvarleg varslar, men møter motstand frå broren Peter, som er byens ordførar og styreleiar i mottaket, og etter kvart også frå den såkalla frie pressa og mye av ålmenta. Så langt er alt vel og i Ibsens and. «En folkefiende» var mellom anna eit stykke om både miljøvern og varslarar lenge før fenomena var særleg kjende, og det ganske spesielle med historia er at Tomas Stockmann etter kvart slett ikkje er ein rakrygga sanningssøkjande helt, men i staden blir ein gal elitist. Kjersti Horn presenterer dramaet som ein komedie, og har skapt dei mest overspela og outrerte figurar der Stockmann har ein au pair han tafsar på, ein polsk tømrarvenn som opptrer som geriljasoldat, og der dottera er ein talentlaus slampoet. Ikkje noko av dette er spesielt morosamt, det er forvirrande og tar merksemda bort frå tematikken, og det gir heller ikkje denne meldaren nokon ny innsikt.

Scenografien til Sven Haraldsson med eit hus som på dreiescena kan sjåast frå både inn- og utsida, og samstundes vekslande bruk av videoprojeksjonar, er relativt velfungerande. Men dei alt for mange og lange sceneskifta der huset dreier rundt og rundt nesten i det uendelege, er ikkje like vellukka. I Kjersti Horns regi er dei fleste rollene blitt sin eigen motsetnad,  overtydelege og karikerte, og tidvis meir patetiske enn komiske. Cato Skimten Storengen spelar ein ekstremt energisk Dr. Stockmann, men har fått ei rolle som aldri blir særleg truverdig. Glenn André Kaada er nok meir overtydande som broren Peter, men har også fått alt for mye dårleg komikk å presentere. Den einaste rolla som både har alvoret og komikken i ein forståeleg og god miks, er boktrykkar Aslaksen, dyktig framført av Lars Funderud Johannessen. I eit par av konfrontasjonane mellom brørne Tomas og Peter gnistrar det også, men det greier ikkje å vege opp for ei elles ganske mislukka nytolking av «En folkefiende».

(Meldinga stod i Klassekampen torsdag den 14. september 2017.)

Leave a Reply