TEATER
Alt er relativt
Av Alan Ayckbourn
Omsett av Harry Guttormsen
Regi: Harry Guttormsen
Scenografi: Per Kristian Solbakken
Kostyme: Grete Søimer
Lysdesign: Morten Reinan
Med: Kristofer Hivju, Janne Heltberg Haarseth, Janne Kokkin og Harald Brenna
Trøndelag Teater, Gamle scene
Bildet:
VISSE?: Gina veit at Georg ikkje veit at Siri heller ikkje veit at Philip veit meir, men ikkje alt. FOTO: GT NERGAARD
Britisk humor er rolegare enn amerikansk, men her har ein tatt seg vel god tid.
Den britiske dramatikaren Alan Ayckbourn har på sine 71 år rukke å skrive heile 74 teaterstykke og har opplevd stor suksess i heimlandet. Men med unnatak av julekomedien ”Season’s Greetings” er han nesten ikkje spela her i landet. Nå har det vore Norgespremiere på ”Alt er relativt” på Trøndelag teater. Det er ein god, gamaldags forvekslings- og forviklingskomedie, som på overflata handlar om utruskap og bedrag, men i røynda vel så mye om kommunikasjonens mange lag og problem.
Ein komedie av denne typen skal ha ein innfløkt intrige der det er haugevis av rom for mistolkingar og uventa vendingar. Eg skal halde meg langt frå eit resymé, – det har eg ikkje plass til, men i staden gi lesaren starten av kortversjonen. Georg (Kristofer Hivju) og Gina (Janne Heltberg Haarseth) er forelska og kan godt tenke seg ei framtid i lag. Men i Ginas soverom dukkar ukjende blomar, konfektesker og herretøflar opp. Dei er frå ein elskar Gina vil gjere det slutt med, men dette får ikkje den lett naive Georg vite. Ho dreg til elskaren for å avvikle forholdet, men fortel Georg at ho skal til foreldra sine. Georg reiser etter, og så er forviklingane i gang.
I staden for å seie det som det er med ein gong, har vi ofte ein tendens til å forteie eller pynte litt på sanninga, for ikkje å seie å servere ei kvit løgn. Den eine løgna tar raskt den andre, og slik blir vi fanga i våre eigne nett før vi veit ordet av det. Samstundes er kommunikasjon ei tovegs handling der sendar og mottakar ikkje alltid har same tolking. Slikt kan det bli komikk av. Dette er det Ayckbourn har dikta historia si rundt og som han også har tatt ganske, men berre ganske, godt vare på i teksten. I Harry Guttormsens omsetting er denne dialogen blitt både naturleg og munnleg. Etter at amerikansk TV nærast invaderer oss med situasjonskomikk i ein fart der dei må ha ein punchline annakvart minutt for at sjåarane ikkje skal skifte kanal, er kravet til tempo skrudd opp til det uuthaldelege i denne sjangeren. Det er difor godt å sjå ein britisk komedie som har tillit til publikum og tar seg betre tid. Men denne gongen blei det litt for god tid. Framsyninga vara berre halvannan time utan pause, og då blir det ikkje heilt etter forventingane at nesten halve tida blir nytta til å forklåre og rigge til settinga før det heile tar av.
Situasjons- og forvekslingskomikk av denne typen set store krav til timing, at skodespelarane kjem ut og inn av dører til rett tid, og ikkje minst til at dei er lydhøre for responsen frå publikum. Denne oppsettinga er forbausande roleg, og dialogen og manglande forståing av kva som blir sagt er langt viktigare enn det fysiske spelet og kven som til ei kvar tid er på scena. Men nettopp av denne grunnen finn eg det litt merkeleg at ensemblet ikkje i større grad lytta til publikum og tok kunstpausar medan vi lo. For sjølv om vi ikkje blir bombardert med komikk, er oppsettinga faktisk full av humor som kunne ha vore betre tatt vare på.
Scenografien til Per Kristian Solbakken er uvanleg vakker, og står godt til framsyninga. Eg stussar nok litt over at lauvet fell allereie om sommaren, men får godta det som ein kommentar til den litt surrealistiske humoren. Og så har Solbakken laga ein sviske av eit sceneskift som er både særs overraskande, raust, humoristisk og høgst uvanleg. Det er ein type gag denne oppsettinga kunne ha tolt meir av.
Ensemblet er lite og spelar tett og godt, men altså i eit tempo som nok kunne ha vore noko raskare utan å miste det britiske og dermed bli for amerikansk. ”Alt er relativt” er meir subtil kommunikasjonshumor enn tradisjonell situasjonskomikk. Harry Guttormsen har freista å ta vare på dette med meir vekt på dialogen enn det fysiske spelet, men har mista noko på vegen. Eit par musikalske innslag, særleg når Janne Heltberg Haarseth beskriv seg sjølv i ein forrykande versjon av Gloria Gaynors ”I will survive”, kontrasterer og kommenterer framsyninga på eit vis vi gjerne kunne ha sett meir av.
Amund Grimstad
(Meldinga stod i Klassekampen måndag den 7. februar 2011)