TEATER
UTRYGT: Fysisk kontakt og omsorg kan vere skummelt for den som fornektar kjenslene sine. FOTO: ARILD MOEN
«Edderkoppkvinnens kyss»
Teatret Vårt, Storyville, Molde
Av: Manuel Puig
Omsett av Svein Selvig
Regi og scenografi: Thomas Bjørnager
Lys- og videodesign: Jonas P. A. Fuglseth
Med: Hugo Mikal Skår og Sigmund Njøs Hovind
Eit tett kammerspel som diverre manglar den siste naudsynte intensiteten.
Sett to heilt ulike personar i eit lukka rom, og sjå kva som skjer. Det er kva den argentinske forfattaren Manuel Puig (1932 – 1990) gjer i «Edderkoppkvinnens kyss». Frå sitt eksil i Mexico skreiv han berre månadar etter at general Videla gjorde statskupp i Argentina våren 1976 ein roman som gjekk rett inn i røyndomen i heimlandet. Med kuppet som bakteppe fortel han ei ålmenn historie om idear og ideal, draumar og lengt, om tillit og om mellommenneskelege relasjonar. Boka blei filmatisert i 1985, og er også dramatisert for teater. Fredag var det premiere på biscena til Teatret Vårt i Molde.
I ei fengselscelle i Buenos Aires sit to personar. Den revolusjonære Valentin (Sigmund Njøs Hovind) er fengsla for motstandsarbeid mot militærjuntaen. Og den homofile Molina (Hugo Mikal Skår) sonar for seksuelt overgrep mot ein mindreårig. Valentin er marxist og kjempar for ei større sak som gjer at han freistar å nekta seg slikt som nyting og kjærleik når dei står i strid med saka, medan Molina er ein kjenslevar og tilsynelatande heilt apolitisk drøymar. Det er lange dagar på cella, og dei to får tida til å gå ved at Molina fortel frå ein film som er langt meir melodramatisk enn Valentin likar, men som likevel fengslar han. Parallelt med det trivielle, og på same tid dramatiske livet på cella, får vi forteljinga om filmen, og gradvis glir dei to litt saman. Men det er ei tredje historie Puig eigentleg fortel oss, ei om menneskelege dilemma, om kva for val vi gjer i det store spennet mellom hedonisme og askese, og kva som skjer når vi blir konfrontert med vala. Møtet på cella blir skilsetjande for båe på heilt ulike vis.
Thomas Bjørnagers scenografi er omrisset av ei trong celle og lite anna. På intimscena Storyville kjem vi så nær på spelet at det blir nesten ubehageleg, og det er nok meininga, for her skal vi under huda, og nådelaust tett på dei inste kjenslene til dei to. Eit fint grep er bruken av videoprojeksjonar når Molina blir henta ut til fengselsdirektøren (Lars Melsæter Rydjord) for å bli tystar på Valentin. Det gir rom for både sceneskift og illusjonsbrot.
Bjørnagers regi og personinstruksjon er ikkje like vellukka. Hugo Mikal Skår er særs truverdig som Molina, ein apolitisk homse med ein ganske uklår kjønnsidentitet. Han spelar med eit lågmælt, men likevel stort kjensleregister, og er også den som både frå forfattar og regissør har fått mest å spele på. Vanskelegare er det for Sigmund Njøs Hovind som den revolusjonære Valentin. Han blir fort litt karikert og overspela. Men gradvis, og spesielt mot slutten, får Hovind fram fleire sider ved Valentin, og syner oss kor sårbar også han er når han skal gjere opp rekneskap med kjenslene sine. Framsyninga er blitt eit tett kammerspel som har mange fine tablå, men både i dramaturgi og spel manglar ho den siste intensiteten og nerven som eit så nært og personleg drama krev.
(Meldinga stod i Klassekampen måndag den 6. februar 2017.)