MUSIKKTEATER
«An-Magritt»
Turnéteatret i Trøndelag, Opera Trøndelag og Fylkesmusikarane i Trøndelag
Av: Johan Falkberget
Dramatisert av Edvard Normann Rønning
Musikk: Henning Sommerro
Regi: Ingrid Forthun
Scenografi: Gjermund Andresen
Kostyme: Anne Spets
Lysdesign: Simen Høy Aasheim
Koreografi: Arne Fagerholt
Maskedesign: Maren Togstad
Lyddesign: Terje Watterud
Musikalsk leiar: Eva Holm Foosnæs
Orkestrering: Christian Aftreth Eriksen
Musikarar: Eva Holm Foosnæs, Anders Bast, Elin Torp Meland, , Sturla Hauge Nilsen, Morten Schrøder, Elisabeth Fossan, Steffen Granly, Jon Kristian Bye, Einar Kjensmo Fuglerud, Elvin Venæs, Lasse Leo Ehn
Med: Karianna Sommerro, Simen Bredesen, Tore B. Granås, Lavrans Haga, Lars Eggen, Torstein Fosmo, Are Hembre , Ståle Kvarme Tørring , Sigmund Kveli, Mathias Melsæter Rydjord, Evy Kasseth Røsten, Martine Hattestad Kveli , Oda Isabella Smit Ødegaard, Iris Mundal Tjørhom/Anna Eide
Ei noko melodramatisk oppsetjing som tek det att på spel, musikk og ikkje minst scenografi.
For tre år sia sette Turnéteatret i Trøndelag, i samarbeid med Opera Trøndelag og Fylkesmusikarane i Trøndelag, opp Johan Falkbergets «Bør Børson jr.». Det var eit enormt samarbeidsprosjekt få scener i Norge kan gjere dei etter, og blei ein kjempesuksess. Nå har dei same tre gått saman om å presentere meir av Falkberget, denne gongen musikalen «An-Magritt» frå første bandet av romansyklusen, «Nattens Brød». Historia blei filmatisert i 1969, og musikalversjonen er dramatisert av Edvard Normann Rønning med musikk av Henning Sommerro for Trøndelag Teater i 1988. Seinare er den oppført på Det Norske Teatret i 2007 og Trøndelag Teater i 2004.
Historia om oksekøyraren An-Magritt Olsdatter Kjempeplassen og vilkåra for gruvearbeidarane på Røros på 1600-talet har i årevis vore folkelesnad. An-Magritt, resultatet av ei valdtekt som førte til at mor hennar gjekk på fossen i staden for å ta straffa for å ha født ein lausunge, er inga heltinne, men likevel eit norsk fridomssymbol på line med Prillar-Guri og Kjerringa mot straumen. Ei rakrygga kvinne som på mange vis representerer den nye tida, og seinare tids arbeidarrørsle, men som også er fast i trua på kjærleiken. Og som samstundes blir utsett for sladder og avundsjuke. Falkberget målar gruvesamfunnet med brei pensel og det meste av dette er godt tatt vare på i denne oppsetjinga, som likevel ikkje lukkast heilt.
Det tar til både støyande og noko masete før historia blir etablert med ei scene frå malmvekta der An-Magritt (Karianna Sommerro) forstår at ho blir lurt. Men ettersom ho korkje kan tala eller å lese, er det vanskeleg å prove uretten. Det blir eit basketak, og ho blir redda av konstknikten Johannes (Simen Bredesen) som tar ho med til hytta si og pleier henne. Det oppstår søt musikk i tillegg til at han lærer henne tal og bokstavar. Den nyvunne kunnskapen nyttar An-Magritt når ho seinare dreg til Trondheim for å klage på nedsette vederlag for malmkøyrarane. Men opphaldet hjå Johannes gir også grobotn for seinare vondsinna sladder om utukt og barnedrap.
I Ingrid Forthuns regi blir framsyninga noko pompøs, og ein del tablå blir spela i vel store ord. Det er synd, for her er så mange fasettar og gode historier som står støtt på eigne bein utan å bli framstilt så melodramatisk. Og i scena der An-Magritt urettvist er fengsla og møter den snart foreldrelause jenta, Eva, gir Forthun oss eit nært portrett som vi gjerne kunne ha hatt fleire av.
Karianna Sommerro har dei siste åra tatt steget frå ein habil musikalartist til også å vere ein god karakterskodespelar. Ho er fysisk lita og vever, og i rolla som An-Magritt understrekar det kor sårbar denne sterke kvinna eigentleg er. Med framifrå song og inderleg spel fyller ho rolla godt, og syner også tydeleg at det ikkje berre er kjærleik og det rettskafne som er drivkrafta hennar, men også mindre aktverdige motiv som hat og hemn. Simen Bredesen er operasongar, og sjølv om hans Johannes først og fremst blir formidla med stemmeprakt, får han også godt fram personen bak. Og så er det Tore B. Granås som nok ein gong viser overtydande spel, denne gongen i rollene som bestefar til An-Magritt og som kølfogd og ein slags forteljar.
Koring og songprestasjonar er framifrå, og det er leit at det store og særs kompetente orkesteret ikkje får plass på scena så vi får sjå dei. At lydkøyringa på premieren var tidvis støyande, får vi vone vil gå seg til.
Men det som først og fremst gjer denne produksjonen til ei oppleving, er Gjermund Andresens scenografi. Den er ei oppleving i seg sjølv, gir fantastiske djupneperspektiv, og i samarbeid med Simen Høy Aasheims utsøkte lysdesign blir det skapt rom for eit utal scener utan forstyrrande sceneskift. Eg trur knapt eg har sett ein vakrare og meir velfungerande scenografi. Den er så omfattande at den kunne ha stått på kva hovudscene som helst, men så er den laga for turné!
(Meldinga stod i Klassekampen laurdag den 5. april 2025.)