TEATER
«Korn»
Tiril Pharo Produksjoner, Fossevikja, Fjaler
Av: Tiril Pharo
Regi: Tiril Pharo
Medregissør: Kornelia Melsæter
Komponist og lyddesign: Andreas Lyngstad
Koreograf: Sigrid Edvardsson
Lyd- og teknisk design: Kristoffer Nicolaysen
Med: Tiril Pharo, Kadir Talabani, Marie Longva Danielsen og Sebastian Warholm
Ei pedagogisk og lærerik påminning om at primærnøringa heiter så fordi ho er viktigast og er den som gir oss maten på bordet.
Fridom var tema for Teaterfestivalen i Fjaler i år. Dette omgrepet er stort, og i Fjaler blei det problematisert både i samband med ytringsfridom, det totalitære og høvet til å handle politisk, men også i det økonomiske som i jordbruket. På same tid som globalisering, sentralisering, og ikkje minst monopoliseringa i matvarebransjen gjer at bonden blir meir og meir ufri og gjeldstynga, og omgrepet «odelskam» er tema i ei ny bok, er det kanskje ei anna form for fridom som gjer at så mange bønder likevel held ut. Å leve i pakt med naturen, oppleve vekst og grøde, kalving og dyrehald, og, i alle fall på papiret, vere sin eigen herre, samt å kjenne arven etter generasjonar før deg. Alt dette representerer nok ei form for fridom som er vanskeleg å seie frå seg. Om dette og mykje meir handlar framsyninga «Korn», med undertittelen «Et kjærlighetsdrama på jordet», ei framsyning som slett ikkje var «på jordet».
Tiril Pharo er skodespelarutdanna, men i meir enn femten år har ho, saman med mannen, vore kornbonde på ein gard i Spydeberg i Østfold. Ho driv økologisk, er kommunepolitikar for MDG og driv samstundes sitt eige vesle teaterkompani med stadspesifikt teater. Med nærleik, og dermed stor kunnskap, til tematikken rundt gardbrukarens liv og kvardag, har ho nå laga produksjonen «Korn» som hadde urpremiere på heimgarden Åsheim i Spydeberg for fjorten dagar sia, men som deretter blei vist på Teaterfestivalen i Fjaler før ho i desse dagar er attende i Østfold..
Det er langt frå dei flate kornåkrane i Østfold til brattene i Fossevikja rett over fjorden for Dale der eg fekk sjå «Korn», og sjølv om det korkje er mogeleg med korndyrking eller skurtresking i slikt terreng, er vi likevel ute i eit kulturlandskap, og godtek det som både autentisk og stadspesifikt trass i ulikskapen. Vi blir utstyrte med headsets slik at vi kan høyre det som skjer sjølv om vi er ute i naturen, og så tek det heile til med at Marie Longva Danielsen, som både er ein forteljar og på same tid dottera Kornmo, set oss inn i det som førte til at mora blei gardbrukar. Midt i skuronna fell bestefaren om og dør. Garden hans er lagt ut til sals, og dottera Liv (Tiril Pharo) er opptatt med å studere arkeologi på universitetet, eit fag som ikkje er av det mest matnyttige for ein gardbrukar. Som odelsjente må Liv ta eksistensielle og skilsetjande val. Ho kunne ha sagt frå seg garden, men vel å drive. Midt oppi desse skal/skal ikkje-vurderingane dukkar Ask (Kadir Talabani) opp, eit urmenneske frå jeger- og sankartida. Her er det ein god porsjon magisk realisme, men også det godtek vi, for slik får Pharo trekt dei lange linene for menneska, og Liv får kanskje nytta noko av arkeologien?
Det blir søt musikk mellom Liv og Ask, og dei to vel å drive garden vidare. Og så får Liv og Ask etter kvart kjærleiksbarnet Kornmo (Marie Longva Danielsen). I bakgrunnen lurer naboen Ulf (Sebastian Warholm) som driv tradisjonelt, og som ikkje er så nøye på slikt som kraftfôr og sprøytemiddel. Det er fire tydelege og særs symboltunge roller, noko også namna deira syner.
Situasjonen er etablert, og så tek Liv, med god assistanse av dei tre andre, oss med på ei lærerik og pedagogisk vandring rundt på garden. Vi får innføring i landbrukets fleire tusen års historie og i mykje av gardbrukarens daglege problem og utfordringar som sikkert er ukjend for dei fleste. Vi lærer om uår, korndryge, om brødbakst og brygging, om daglege gjeremål, men også om mekanisering og maskininvestering og påfølgjande gjeldsbyrde, noko som svinebind bonden til garden ettersom det ikkje er økonomi i å selje.
Framsyninga er ei god blanding av dramatisert teater, forteljarteater og pedagogisk vandring der Liv gir oss smaksprøver, både av brødet hennar og drikke, og det toppar seg med ein humoristisk landbruks-quiz som nok kunne vere augeopnande for mange. Mangfaldet og det innhaldsrike i denne framsyninga er både hennar styrke og samstundes største problem. Det blir etter kvart litt for mykje vi skal innom av likt og ulikt, og eg trur ein viss konsentrasjon om litt færre tema kunne ha vore heldig. Korleis det går til slutt, skal eg sjølvsagt halde meg langt frå å fortelje, men sjølv om HMS ikkje er det som står høgast på bondens kvardagsagenda, blei finalen litt i kraftigaste laget, og skugga slik sett over mykje av resten av innhaldet. For i hovudsak har Tiril Pharo tatt oss med på ei lærerik og god innføring i kornbondens kvardag, og ikkje minst gitt oss ei viktig påminning om kor maten vår kjem frå.