TEATER
«Hei og håp»
Trøndelag Teater, Gamle scene
Tekst: Marianne Meløy
Musikk: Trygve Brøske
Regi: Ivar Tindberg
Med: Marianne Meløy og Trygve Brøske
Ei musikalsk og humoristisk loftsrydding som ikkje berre bringer fram gode minne.
Dei som har levd ei stund, vil hugse at når skodespelaren Leif Juster entra scena, tok folk til å le før han hadde sagt eller gjort noko. Publikums forventing om det morosame var så stor at det var nok til å le. Skodespelaren, kåsøren og tekstforfattaren Marianne Meløy har for lengst fått ein tilsvarande posisjon i Trøndelag, så då det var premiere på «Hei og håp» på Trøndelag Teaters Gamle scene laurdag, stod låtten i taket alt frå entreen hennar.
Responsen er ikkje utan grunn. Gjennom meir enn tretti år har ho skrive, spela, sunge, kåsert, og ikkje minst gjøgla seg inn i publikums hjarte. Saman med pianisten og komponisten Trygve Brøske har ho gjennom desse åra også laga ei rekkje kabaretar og musikalske humoreskar med skråblikk på kvardagsfenomen. I tillegg blir det alltid krydra med eit utømmeleg tilfang på fargerike historier frå den vesle heimplassen hennar, Meløya i Vesterålen. Fire år sia førre produksjon er «Brøløy», som dei kallar seg, nå på plass att med ei bittersøt loftsrydding. I samband med dei nye totalberedskapsplanane må alle bu seg på det som kan kome. Då må ein lagre det viktige og kvitte seg med alt som ikkje har verdi.
Med nyskrivne, melodiøse songar og eit vell av historier leitar dei to seg fram på dette roteloftet der dei raraste instrument, bøker og minne dukkar opp. Det er god underhaldning og fullt av komikk, og i starten heller ikkje så mykje meir. Men alle som har drive slektsforsking eller rydda på gamle loft, veit at ein då må vere fordomsfri. Det er kort veg frå loftet til dei mørkaste kjellarane. Og det er når denne, i utgangspunktet uhøgtidelege framsyninga, går over frå dur til det langt meir mollstemde, at det verkeleg tar av. På loftet finn Meløy ei kasse med nazi-effektar frå krigen, for farfaren var NS-medlem. Det blir ein del filosofering rundt dette, før ho trekker trådane vidare frå Vesterålen til teaterhuset i Trondheim. Trøndelag teaters første sjef, Henry Gleditsch blei hausten 1942 henta rett ut frå oppsettinga av «Vildanden» og avretta som sonoffer etter ein summarisk standrett. Men det same teateret stod likevel i forsoningas fremste rekkje etter krigen. Skodespelaren og songaren Kirsten Heiberg budde frå 1938 til 1954 i Tyskland, spela inn ei rekkje plater og medverka i 14 filmar, dei fleste rein nazipropaganda. På femtitalet fekk ho likevel jobb på Trøndelag Teater der ho mellom anna spela mora til Anne Frank. Marianne Meløy stiller seg spørsmålet korleis det måtte vere, kveld etter kveld, å ta applaus for den rolla, og legg til at det må vel også vere ei form for landsvikoppgjer.
Ivar Tindberg har vore regissør for det meste frå Brøløy-duoen, og kjenner sjangeren og aktørane godt. I denne framsyninga kunne han ha vore meir kresen, for det er blitt litt for mykje likt og ulikt. Men i alt rotet har han likevel fått til ei god blanding av alvor og skjemt. Det gjer at dette ikkje berre blir urkomiske innfall, anekdotar og språkblomar, alt i god musikalsk innpakking, men også noko til ettertanke. Marianne Meløy er som vanleg høgt og lågt, og eit oppkome av humor og gjøgling, men syner også den alvorlegare sida av registeret sitt. Og Trygve Brøske er ikkje berre akkompagnatør, men deltek i langt større grad i framsyninga både som songar og skodespelar. Det heile er avslappa og naturleg, og dei står godt til kvarandre. Eit fikst grep er at framsyninga kvar kveld inviterer inn eit lokalt kor som får vere med og syne kva dei kan og står for.
(Meldinga stod i Klassekampen tysdag den 24. september 2024.)