TEATER
«På Veg TeStiklestad»
Det Nye Teateret, Ladebekken
Konsept: Mads Bones, Olve Løseth og Kyrre Havdal
Manus: Mads Bones og Olve Løseth
Musikk: Kyrre Havdal
Songtekstar: Mads Bones
Regi: Mads Bones og Olve Løseth
Koreografi: Martha Standal
Bilderegi: Halvor Hoem
Musikalsk leiar: Kyrre Havdal
Scenografi: Gjermund Andresen
Kostyme: : Christina Lovery
Lysdesign: Ingrid Skanke Høsøien
Maskedesign: Maria Abelsen
Rekvisittdesign: Espen Høyem
Med: Emil Olafsson, Karl-Vidar Lende, Lisa Tønne, Silje Lundblad, Josefine Frida, Olve Løseth, Maria Omarsdottir Austgulen, Ida Göransson, Mads Bones, Daniel Maurizo, Sigrid Husjord, Martha Standal, Snorre Ryen Tøndel, Tor Ivar Hagen, Randin Kummeneje, m.fl.
Det blir vanskeleg å setje opp spel i kongeriket etter dette.
Trioen Kyrre Havdal, Olve Løseth og Mads Bones er på stutt tid blitt ein institusjon i norsk teater. Dei er produktive som få, og for eit par år sia oppheva dei nærast tyngdekrafta då dei laga ein song som både blei ein kjempehit og greidde det kunststykket å spreie entusiasme for ei fylkessamanslåing. På Trøndelag Teater har dei laga fleire musikalar, men det som verkeleg fekk dei til å skrive seg inn i hjartet til publikum i Trøndelag, var då dei for seks år sia sette opp «Slaget på Testiklestad», ein heilt ellevill parodi på spelfenomenet. Den blei så populær at dei skreiv ein ny versjon kvart år i fem år. I fjor var det slutt, eller pause er vel rettare å seie, for etter kvart fann dei ut at dei måtte lage ny spelparodi i år. Midt oppi det heile leigde dei også ein gamal lagerhall på Lade og skipa «Det Nye Teateret», men så kom koronaen og kasta om på alt. I staden for å slikke sår og vente på at alt skulle gå over, heiv dei seg rundt på rekordtid, skreiv ein ny musikal «Nede med flagget til topps», og streama han live 17. mai, og berre då. Rundt 20 000 menneske fekk med seg framsyninga, det er om lag like mange som publikumsrekorden til Rosenborg på Lerkendal. Kombinasjonen av utsøkt bilderegi og stuntet med å ha berre ei framsyning, gjorde at dei alt har skapt sin eigen sjanger, og på rekordtid synt at scenekunsten faktisk også kan leve digitalt.
Ettersom det ikkje kunne bli nokon sesong seks av «Slaget på Testiklestad», måtte dei nok ein gong finne på noko nytt. Og i tida etter 17. mai har dei tre skrive og komponert endå ein musikal, også den for live streaming-formatet, og som ein parafrase over sitt eige spel som det ikkje blei noko av. Denne gongen blir det spela tre kveldar på rad, og torsdag var det premiere.
Etter denne noko omstendeleg innleiinga skal eg omsider kome til saka, men som lesaren vil forstå, er eg imponert over kreativiteten og kapasiteten til desse tre, og ikkje minst med kva for dødsforakt dei går til oppgåvene. Medan «Slaget på Testiklestad» handlar om kong Sverre som er lyst i bann, og som difor vil avkristne landet og finn det rett å gjere det på Stiklestad, handlar årets framsyning, «På Veg TeStiklestad» om kva som var opptakta til det heile. Spelkongen (Emil Olafsson), saman med væpnaren Karl-Vidar (Karl-Vidar Lende), vil også avkristne landet, men har fått trua på nokre nye gudar, nemleg vêrgudane. Sjølv om vi er i «gamle dagar», er tida litt flytande, så når det gjeld vêr og klima er det ikkje unaturleg at Greta Thunberg (Josefine Frida) dukkar opp, og også profetane, eller vêrprofetane om du vil, Kristen frå Gislefoss og sonen hans Kristian (Mads Bones). For å få skikk på dette med vêret må spelkongen innom det viktigaste spelet i kongeriket og blote ein hovudperson. Og så er vi i gong. Og på det viset har dei ei orsaking for å kunne besøke og herje med eit utal av spel og høg- og lågkulturelle festivalfenomen i sommarnorge.
Det blir ei ellevill reise der alt ikkje er like artig, der humoren vekslar frå det heilt plumpe til det like elegante, og der opplevingane står i kø for både spelkonge og oss ved skjermane. På vegen blir vi servert ei rekkje nye og flotte songar med melodiar av Kyrre Havdal og tekstar av Mads Bones, spektakulære danseopptrinn godt koreografert av Martha Standal, og eit menasjeri som kan ta pusten frå ein. Alt blir spela live i lagerhallen, sceneskifta er mange og kjappe, videokulissane og synkroniseringa med dei verkelege kulissane er imponerande, og bilderegien til Halvor Hoem er det berre å ta av seg hatten for.
På vegen til ein slutt som er både overraskande og eigentleg symptomatisk for diksjonen til ein av vêrprofetane, er vi innom eit utal spel og events, der første rast er Bolleland på Lespa der vi møter tre heftige lesber og «Gutta frå Gayranger». Dei siste framfører ein forrykande song nærast som ein parafrase over Village Peoples YMCA, og etter dette skal ein følgje godt med for å få med seg alle dei populærkulturelle fenomena som blir herja med. Av dei viktigaste stoppa i denne spelturneen, er Gålå der Tor Ivar Hagen leverer ein fantastisk parodi på regissøren sjølv, den «autodidakte og sjølvsikre» Marit Moum Aune. Og denne hysteriske parodien greier dei å kople med musikk av Grieg og vakker dans i Snøhettas plaskedam. Frå Ibsen og høgkultur dreg dei vidare til lågkulturens mekka, Vømmølfestivalen, der Lisa Tønne leverer ei tolking av festivalkongen som åleine er verd billetten til framsyninga. Og så endar spelkongen og væpnaren til slutt på Røros der «Elden» blir spela i det som dagens slagghaugar, og der det er mogeleg å kjenne att både den eine og andre for den som har sett spelet. «Elden» er om lag like innhaldslaust som «Spelet om heilag Olav», og er på same vis pumpa opp med staffasje, song, spektakulære opptrinn og effektiv bruk av naturlege kulissar. Og så har dei også skrive inn ein kjærleikssoge, like ekte og truverdig som i eit kva for helst slags vekeblad. Det er såleis ei takknemleg oppgåve å harselere med og parodiere «Elden», og det var på høg tid. Det er ein intelligent, humoristisk og velregissert harselas som gjer at eg vil tru det er vanskeleg for Catrine Telle og andre framtidige regissørar å halde fram som før etter dette. Flotte songnummer, og fin bruk av scenografi var det også her.
Emil Olafsson kjem rett frå Teaterhøgskolen, men syner seg som ein trygg, myndig og røynd spelkonge der han rir sin fallos. Karl-Vidar Lende er den ubehjelpelege assistenten som ufriviljug stadig lagar stor humor. Saman med skalden, eller forteljaren (Olve Løseth) guidar desse tre oss trygt gjennom eit villniss av historier og opplevingar.
Eg har tidlegare skrive at historiene til Løseth og Bones ikkje alltid er like gode, stundom litt tunne, og at humoren kan bli vel plump. Trass i at dei denne gongen har hatt alt for stutt tid, er dei likevel på rett veg. Framleis er det ganske mykje bad taste i humoren, men noko skal vere slik, og samstundes blir det gjort så sjarmerande og sjølvironisk at eg godtek det. Og framleis hadde nok litt meir finsliping på tekst og handling vore greitt. Men denne gongen er det likevel så fullt av referansar, parallellar, godt metateater, parodiar og visittar både hit og dit at det er nesten uråd å få med seg alt. Det formeleg boblar over av påfunn og gags, og dei mange populærkulturelle referansane sit særs laust, og er både elegante og akkurat passe vondskapsfulle. Eller eigentleg kjærleiksfulle.
For det som først og fremst er særmerket ved trioen Kyrre Havdal, Olve Løseth og Mads Bones, er kjærleiken til det dei held på med. Så glad er dei i scenekunsten at dei kan tillate seg å herje ganske hemningslaust med han, for alt er gjort med smil, humor og ikkje minst masse sjølvironi. Uakta om vi som publikum sit i eit utandørs amfi, i ein teatersal eller åleine ved ein dataskjerm er det uråd å ikkje la seg rive med.