Fargerikt i svart/kvitt

TEATER

AVSLØRINGA: Tartuffe syner seg til slutt som ein ynkeleg, kåt sjarlatan, men verda vil likevel framleis bli bedratt. FOTO: STIG HÅVARD DIRDAL

AVSLØRINGA: Tartuffe syner seg til slutt som ein ynkeleg, kåt sjarlatan, men verda vil likevel framleis bli bedratt. FOTO: STIG HÅVARD DIRDAL

«Tartuffe»

Rogaland Teater, Teaterhallen
Av: Molière og Rolf Alme
Regi, scenografi og kostyme: Rolf Alme
Med: Even Stormoen, Mette Arnstad, Eva Ragnhild Jørgensen Tysse, Marianne Holter, Oddrun Valestrand, Espen Hana og Anders Dale

Ei ganske annleis framsyning med sine heilt eigne premiss, men godtek du dei, er dette rett så underhaldande.

Kåte, religiøse sjarlatanar har eksistert til alle tider. Det får vi stadige prov på, og Molières bitande komedie frå 450 år attende syner at lite er endra. Tartuffe (Anders Dale) er ein religiøs juksemakar som innyndar seg hjå storfamilien til Orgon (Even Stormoen) og mor hans, Madame Perneille (Mette Arnstad). Der overtek han mye av styringa gjennom løfte om å kome til paradis etter døden om dei berre følgjer hans pipe. Akkurat slik religiøse leiarar har gjort i tusenvis av år. I Molières komedie, som måtte omskrivast to gongar før han kunne presenterast for Ludvig XIV, er oppgåva å avsløre svindlaren.

Formspråk, dialog, eller rettare deklamasjon, slik det var i 1660-talets Paris, ville ha vore ganske uinteressant og langt frå underhaldande for dagens publikum. Difor har Rolf Alme halde seg langt unna omsetjingane til Halldis Moren Vesaas og André Bjerke, og i staden laga sin eigen moderne parafrase over komedien, ei framsyning som tek opp i seg ulike element frå antikkens greske kor gjennom Molières og Holbergs komediar til dagens multimediale metateater.

Det er blitt ein kakafoni av ei teateroppsetjing, i indre konflikt og samstundes i dialog med seg sjølv, og ei særs fargerik framsyning der det meste er i svart/kvitt. Alme gjer overspelet til ei kunstform, gjev blaffen i kjønnsroller, let Espen Hana bli ei overtydande tenestejente med kraftig skjeggvekst, og Oddrun Valestrand ein like truverdig svoger og svigerson til Orgon. Slik snur han opp ned på teaterkonvensjonar, leikar seg med publikum og nyttar populærmusikalske referansar og videoprojeksjonar på eit utsøkt og samstundes humoristisk vis.

Godt ensemblespel er Rogaland Teaters varemerke, og her er dei nok ein gong på sitt beste,. Kanskje er framsyninga litt i lengste laget, kanskje er ho litt repeterande. Men dette er ei oppsetjing som er tufta fullstendig på eigne premiss. Om du godtek dei, vil du ha ei verkeleg underhaldande stund i teateret.

(Meldinga stod i Klassekampen onsdag den 14. februar 2018.)

Leave a Reply