Amund Grimstad

TEATER

«Søndagsskolen»
Trøndelag Teater, Gamle scene
Av: Tyra Tønnessen
Regi: Tyra Tønnessen
Scenografi og kostyme: Leiko Fuseya
Lysdesign: Øyvind Wangensteen
Koreografi: Tor Ivar Hagen
Musikalsk leiar: Åsmund Flaten
Orkester og aktørar: Åsmund Flaten, Erlend Smalås og Bergmund Waal Skaslien
Med: Henriette Marø, Ingrid Bergstrøm, Tor Ivar Hagen, Marianne Meløy, Johanna Egseth, Anna Flaten-Hoff, Fillip Flaten-Hoff, Astrid Oline Rinnan Green, Erling Johannes Rinnan Green og Ottar Johnson

Bibelhistoria overtydande framført, og slik du aldri har sett henne.

Med sekulariseringa av samfunnet er det ikkje lenger like vanleg å gå på sundagsskole som før, men dei religiøse metaforane og referansane ligg der framleis sjølv om mange ikkje lenger veit opphavet til omgrep som babelsk forvirring, sodomi og syndflod. Det har Tyra Tønnessen gjort noko med ved å lage ein dramatisert kortversjon av Bibelen.

Det spesielle denne gongen er ikkje dramatiseringa, for Bibelen har mange dramatisert tidlegare. Det spesielle er castinga. Rett nok er det fire profesjonelle skodespelarar som også får litt hjelp av dei tre i orkestergrava. Men dei seks andre aktørane, og her snakkar vi om teksttunge, omfattande og særs berande roller, er barn frå 10 til 13 år. Og det rare er at dette faktisk kjennest heilt rett. Gud er ein uskuldsrein liten pjokk på 11, og Jesus er ei jente på 13. Slik oppnår Tønnessen ein litt naiv og kontrastfylt distanse som får ein til å sjå dei kjende historiene i nytt lys. Som i skapinga der litle Gud sit og formar verda og naturen i plastilin.

Gjennom to aktar, det gamle testamentet i første, og det nye i andre, er vi innom ganske mye frå skapinga i første Mosebok via syndefallet, Babels tårn, Abraham og Isak, Moses og exodus, dei ti bod, dansen om gullkalven og Jobs bok, til vi i 2. akta går frå engelen Gabriel og Maria til døyparen Johannes, den litle bibel, Peters tvil, ei rekkje mirakel via det siste måltidet, fornektinga, korsfestinga og til Johannes’ openberring som ein solid finale. Men der den verkelege sundagsskolen berre fortalde om snille samaritanarar, mirakel og alskens gode gjerningar, har Tønnessen vore mindre kritisk til kva ho presenterer og ikkje. Her er rett nok ikkje filistarforhudar, men både Guds påbod til Abraham om å ofre sonen Isak, Jobs lidingar og mange andre ganske tøffe historier. Frå syndefallet og framover, er det langt frå ein spesielt from Gud vi møter, men tvert om tidvis ein nådelaus og ganske hard negl.

Dei ulike tablåa er bundne saman av tretten salmar, og også her med fine kontrasterande grep som når Abrahams nesten-ofring av Isak blir etterfølgt av songen «Ingen er så trygg i fare». Med effektfull scenografi av Leiko Fuseya, og flott lyssetting av Øyvind Wangensteen, særs god personinstruksjon kombinert med dyktig koreografi av Tor Ivar Hagen, og ikkje minst med den barnleg-naive tilnærminga, er denne framsyninga blitt både underhaldande og til ettertanke. Denne meldaren merka seg særleg to tablå. Det eine var Jobs bok og dyktig skildring av alle dei lidingar Gud utsette han for. Og så var det finalen som var eit overtydande og sterkt talekor som presenterte Johannes’ openberring. Og eit viktig tilleggspoeng ved Tønnessens presentasjon er at ho også syner oss at historiene i Bibelen slett ikkje alltid er nokon «sundagsskole».