TEATER
Den skallede sangerinnen
Av Eugène Ionesco
Produsert av Studentersamfundets Interne Teater (SIT)
Regi: Cathrine Hoem og Petter Rossvoll
Scenografi: John Trygve Angvik
Kostyme: Tina Elisabeth Johansen Aas
Framført av Edel Maria Landsem, Ole Leirvik, Siriann Petronella Berdal, Andreas Oddnes Dahle, Marit Lauritzen og Marius Grønnås
Studentersamfundet i Trondhjem, Knaus
Bildet:
SAMANTREFF: Scena der to ukjende finn ut at dei er gifte, meisterleg tolka av Siriann Petronella Berdal og Andreas Oddnes Dahle, og der Marit ”Sherlock Holmes” Lauritzen i midten heller litt malurt i begeret etter kvart. FOTO: FOTOGJENGEN I STUDENTERSAMFUNDET
Nok ein god produksjon frå SIT si side, men skjemma av noko så grunnleggande som elendig diksjon.
SIT leverer nye oppsettingar kvar fjortande dag for tida, og slikt kan det fort bli overflatisk samlebandsproduksjon av. Eg var difor litt utrygg på kva vi kunne vente oss når dei gav seg i kast med Ionescos mest kjende drama, og kanskje den verkelege grunnleggaren av det absurde teater, men utruleg nok kjem dei nok ein gong ned på beina.
Ionesco skreiv ”Den skallede sangerinnen” i 1948, fire år før Beckett kom med si venting på Godot. Når Beckett ofte blir rekna som det absurde teatrets grunnleggar, er det difor ikkje heilt rett. Og det som også er viktig, er at Ionesco nytta mye meir humor enn Beckett slik at ”Sangerinna” stort sett når eit langt større publikum enn ”Godot”. Men det er ikkje difor sagt at det er lettare å spele Ionesco. Der han let aktørane halde praten i gong med trivialitetar og kvardagsbetraktningar og samstundes syner oss kor surrealistisk røyndomen eigentleg er, blir dette fort så komisk og overtydeleg at det er freistande å falle ned på overspel. I staden er det viktig å halde maska, å spele som om dette var dødsens alvor. Det tener ensemblet, og kanskje endå meir regissørane, til stor ære at dei stort sett greier å halde seg i skinnet, og spelar med alvorstynga andlet.
Ein bør kanskje ikkje flagge spesielle preferansar som teatermeldar, men blant alle drama er ”Den skallede sangerinnen” ein av dei største favorittane mine. Og særleg er scena der dei to som møter kvarandre heilt tilfeldig og som etter kvart, og gjennom stadige utbrot om kva for samantreff dette er, finn ut at dei faktisk deler seng og er gifte, for meg ein av dramatikkens verkelege ”højdare”. Ho er ikkje enkel å framføre truverdig, men Siriann Petronella Berdal og Andreas Oddnes Dahle gjer det fortreffeleg, tar seg god til dei naudsynte pausane, og er tilsynelatande like overraska over kvart einaste ”samantreff”.
”Den skallede sangerinnen” er blitt til på stutt tid og med låge produksjonskostnadar. Likevel lir ikkje produksjonen av å vere hastverksarbeid. Med eitt unnatak. Uttale er noko av det mest grunnleggande når ein står på ei scene. Når ein av aktørane har så dårleg diksjon at det tidvis er uråd å høyre kva som blir sagt, og i tillegg sluker mange av orda, handlar ikkje dette om kostnadar, men om at instruktørane ikkje har tatt seg tid til å luke vekk heilt basale feil.
Amund Grimstad