TEATER
BARNEVAKT: Scena der barnevakta Frøken Boch freistar å få kontroll er situasjonskomikk på sitt beste. FOTO: OLE EKKER
«Karlsson på taket»
Trøndelag Teater, Hovudscena
Av: Astrid Lindgren
Dramatisert av: Staffan Götestam og Anders Berglund
Musikk: Georg Riedel
Omsett av: Vera Krohn Svaleng
Regi: Ivar Tindberg
Scenografi og kostyme: Gjermund Andresen
Musikalsk leiar: Åsmund Flaten
Med: Marianne Meløy, Olve Løseth, Ingrid Bergstrøm, Madeleine Brandtzæg Nilsen, Hans Petter Nilsen, Karl-Vidar Lende, Ole Christian Gullvåg og Siri Schnell Juvik
«Karlsson på taket» er henta fram frå gløymselen, og slik han blir presentert på Trøndelag Teater, var det på tide.
Lillebror er snart åtte, bur saman med mora og to eldre søsken, og har eit altomfemnande ynskje om ein hund. Det får han ikkje, og alle andre, og særleg dei vaksne, blir då sjølvsagt veldig dumme. Ingen er så einsam som Lillebror. Før det med eitt flyg inn ein passe tjukk mann i sin beste alder, ein fyr med propell på ryggen og ved namn Karlsson. Ved sida av tidvis å vere ganske ufordrageleg, syner han seg også å vere verdas beste venn og ein artig skrue det blir mye gøy med. Astrid Lindgren skreiv fire bøker om Karlsson mellom 1955 og 1972. Sjølv er eg så gamal at det er Pippi, Mio og Karlsson som var min barndoms møte med Lindgrens univers, men seinare har Emil, Brørne Løvehjarte, Ronja og fleire andre overtatt hegemoniet, og Karlsson er ikkje lenger blant dei mest populære. Ei av filmatiseringane har nok også gjort sitt, for i den var han så usympatisk at han gjekk tapt for nesten ein heil generasjon.
Nå har Trøndelag Teater fått han ned att frå taket, og for meg og alle andre som har vore barn og hugsar korleis det var, er han i Marianne Meløys tolking blitt berre litt ufordrageleg, men mest av alt eit kjempestort sjarmtroll. Lillebror (Olve Løseth) er nok noko skeptisk til den ganske sjølvopptekne og framfusne Karlsson, men blir fort venn med han. Verre er det at ingen trur han når han fortel om Karlsson, og i denne frustrasjonen ligg mye av kjernen og alvoret i den elles særs så humoristiske handlinga. – Vi veit det jo, for vi har jo sjølve sett det, men så er det ingen som trur oss! Ein treng ikkje hugse barndomen for å ha hatt slike opplevingar.
I Ivar Tindbergs tette sitkom-regi og Gjermund Andresens effektfulle femtitalsscenografi med fin bruk av dreiescena blir vi raskt dregne inn i det heilt realistiske eventyruniverset til Lillebror og Karlsson. Løseth og Meløy er overtydande, og vi har ikkje vanskar med å tru på dei og fortvilinga ved sjølve ikkje å bli trudd. Båe har store komiske talent dei spelar godt på. I første akt er ein del av situasjonskomikken litt anstrengt og uforløyst, men det tar heilt av etter pause når barnevakta, Frøken Bock, (Karl-Vidar Lende) entrar scena og timinga blir perfekt. Då blir det hysterisk morosamt. «Karlsson på taket» er ei fornøyeleg og passe alvorleg framsyning for alle som er, eller har vore barn.
(Meldinga stod i Klassekampen måndag den 19. september 2016.)